Ιερά Αγρυπνία τελέσθηκε στον ενοριακό ναό του Αγίου Παντελεήμονα στις
πολύχρυσες Μυκήνες προς τιμή του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού ,ενός Αγίου
από την Κρήτη που με την υπομονή του άγιασε . Τον εσπερινό καθώς και
την θεία λειτουργία τέλεσαν οι Ιερείς π. Ανδρέας Βλαχιώτης και π.
Χρήστος Ιωαννίδης. Προς προσκύνηση είχε τεθεί λείψανο του Αγίου. Μετά
το πέρας της Αγρυπνίας ακολούθησε τράπεζα σε όλους προσφορά του
εκκλησιαστικού συμβουλίου του Ιερού ναου.
Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε σ' ένα
ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι, καστανοχώρι στα δυτικά του Νομού
με υγιεινό κλίμα, με όμορφα δάση, πλούσια νερά, φαράγγια και σπήλαια.
Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν
μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών,
έφυγε από το σπίτι του.
Ο παππούς του που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει τον πήγε στα Χανιά να
εργαστεί εκεί σ' ένα κουρείο για να μάθει την δουλειά. Τότε εμφάνισε
και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την
εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα
ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό.
Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να
γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα
έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην
Αλεξάνδρεια, πάλι σ' ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν
όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι' αυτό με την
μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα
λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο
μετέπειτα Άγιος Άνθιμος ( 15 Φεβρουαρίου).
Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ. σε ηλικία 24 ετών. Στο
λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα
σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η
θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ' αυτόν τον χώρο άνοιξε
το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος
τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το
όνομα Νικηφόρο.
Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων,
επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το
1947 μ.Χ.). Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με
νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα
κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις
όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων).
Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες
ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό
Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ
Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν
τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο. Εκεί, στον αντιλεπρικό
σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί
από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή
θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής
του μέσα στον αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους
οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη.
Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο ως
ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα.
Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου,
στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Σε ηλικία 74
ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος.
Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευμένιος, και
άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την
επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου. Λαμπρό
παράδειγμα και πρότυπο για όλους μας ο βίος του Οσίου Νικηφόρου, ήταν
ευάρεστος στο Θεό διότι υπέμεινε πολλά.
STUDIO B&G
Αναρτήσεις
