Πανηγύρισε ο ιερός ναός αγ. Σεραφείμ Σάρωφ στο χιονοδρομικό κέντρο Σελίου. Βασιλόπιτα για τους συνεργάτες του νεανικού πνευματικού έργου.(φωτο).

Το Σάββατο 2 Ιανουαρίου, όπως κάθε χρόνο, ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στο παρεκκλήσιο του αγίου Σεραφείμ Σάρωφ στο Χιονοδρομικό Κέντρο Σελίου.

Στο τέλος της λειτουργίας τέλεσε μνημόσυνο για τα κεκοιμημένα μέλη του Συλλόγου Χιονοδρόμων Ορειβατών Βεροίας και αμέσως μετά έκοψε την βασιλόπιτα για τα στελέχη του νεανικού πνευματικού έργου της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου στη θεία Λειτουργία.

Δεύτερη ἡμέρα τοῦ νέου χρόνου καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἕναν ὅσιο, τιμᾶ ἕναν ἀσκητή πού ἔζησε τόν περασμένο αἰῶνα στήν πα­γω­μένη ἔρημο τῆς Ρωσίας, φθάνο­ντας σέ δυσθεώρητα μέτρα ἀρετῆς καί ἁγιότητος. Ἑορτάζει καί τιμᾶ τόν ὅσιο Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Καί τόν ἑορτάζει μία ἡμέρα μόλις μετά τήν ἑορτή ἑνός ἄλλου μεγάλου ἁγίου καί ἀσκητοῦ της, τοῦ Με­γά­λου Βα­σιλείου, ἀρχιεπισκόπου Καπ­­­­πα­δο­κίας, τοῦ οὐρανοφά­ντο­ρος.

Ἄν συγκρίνει κανείς, ἀδελφοί μου, τούς δύο αὐτούς ἁγίους, δέν θά βρεῖ κατ᾽ ἀρχήν τίποτε νά τούς συνδέει.

Ἔζησαν σέ διαφορετικούς τόπους καί σέ διαφορετικές ἐποχές. Ὁ ἕνας, ὁ Μέγας Βασίλειος, διέ­θετε σπουδαία μόρφωση τήν ὁ­ποία ἀπέ­­κτησε στίς πιό περίφημες σχο­λές τῆς ἐποχῆς του. Ὁ ἄλλος, ὁ ὅσιος Σεραφείμ, δέν διέθετε ἰδιαί­τερη μόρφωση καί δέν ἀπομα­κρύν­­­­θηκε σχεδόν ποτέ ἀπό τήν π­ε­ριο­χή του. Ὁ ὅσιος Σεραφείμ πα­ρέ­μεινε σέ ὅλη του τή ζωή ἕνας ἁπλός μοναχός, ὁ Μέγας Βασί­λει­ος ἀντίθετα ἔγινε ἐπίσκοπος τῆς μεγάλης πό­λης τῆς Καισαρείας.

Καί ὅμως παρόλες τίς προφανεῖς διαφορές τους οἱ δύο ἅγιοι ἔχουν πολλές ὁμοιότητες. Ἔζησαν καί οἱ δύο μία ἀσκητική ζωή, γιατί ἀσκη­τής ἦταν διά βίου ὁ ὅσιος Σε­ρα­φείμ, ἀσκητής ἦταν καί ὁ Μέγας Βα­σίλειος, ἀκόμη καί ὅταν ἔγινε ἐπί­σκοπος. Γιατί τήν ἀσκητική ζωή, ὅπως λένε οἱ πατέρες, δέν τήν προσδιορίζει ὁ τόπος ἀλλά ὁ τρό­πος. Καί ὁ τρόπος τους ἦταν ἀσκητικός, ὁ βίος τους ἦταν λιτός, ἡ ὑπομονή τους στίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς ἦταν μεγάλη, ἡ προσπάθειά τους γιά τήν κατάκτη­ση τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος ἦταν διαρκής, ἡ ἀγάπη τους γιά τόν Θεό καί ἡ ἀφοσίωσή τους στήν ἀγάπη του ἦταν σταθερή καί ἀκλό­νητη σέ ὅλη τους τή ζωή. Ἡ προσευχή τους ἦταν ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπικοινωνοῦσαν μέ τόν Θεό ἀλλά καί μέ τούς ἀδελφούς τους.

Καί ἐάν ἡ ἀσκητική τους ζωή εἶ­ναι τό ἕνα στοιχεῖο τό ὁποῖο συν­δέει τούς δύο ἁγίους, τό δεύτερο εἶναι ἡ ἀγάπη τους γιά τούς ἀν­θρώπους.

Πολλοί, ἀδελφοί μου, κατηγο­ροῦν τούς μοναχούς καί τούς ἀ­σκητές ὅτι ἐγκαταλείπουν τόν κόσμο ἀπό ἐγωιστικά κίνητρα καί ἀδια­φο­ροῦν γιά τούς ἀνθρώπους πού δο­­κιμάζονται καί ὑποφέρουν. Ὅ­μως καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ ὅσιος Σεραφείμ ἀποδεικνύουν ἀκρι­βῶς τό ἀντίθετο. Γιατί ἦταν ἀ­σκητές καί ὅμως ἀγάπησαν τούς ἀν­­θρώ­πους καί διακόνησαν τίς ἀνά­­γκες τους μέ ἀφοσίωση πού πήγαζε ἀπό τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό ὁ ὁποῖος μᾶς δίδαξε τήν ἀγάπη καί μᾶς ζή­τη­σε νά ἀγα­ποῦμε τόν πλησίον μας ὅπως τόν ἑαυτό μας.

Ἡ ἀσκητική τους ζωή δέν στά­θη­κε ἐμπόδιο στήν προσφορά τους στόν ἄνθρωπο καί ἡ προσφορά στόν ἄνθρωπο δέν στάθηκε ἐμπό­διο στήν ἀσκητική τους ζωή, γιατί καί οἱ δύο ἦταν καρποί τῆς πίστε­ως καί τῆς ἀγά­πης στόν Χριστό, στόν ὁποῖο εἶχαν ἀφιερώσει τή ζωή τους καί τήν ψυχή τους.

Καί αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα δίδαγμα καί γιά μᾶς, ἀδελφοί μου, ἕνα δί­δαγμα πολύτιμο ἰδίως καθώς βρι­σκόμαστε στήν ἀρχή τοῦ νέου χρό­νου καί προγραμματίζουμε τή ζωή μας μέσα σ᾽ αὐτόν.

Τό παρά­δειγμα τῶν δύο ἁγίων μᾶς δείχνει ὅτι ἐάν ὁ ἄνθρωπος θελήσει νά ζή­σει τήν ἐν Χριστῷ ζωή, θελήσει νά ἀφιερωθεῖ στόν Χριστό, θε­λήσει νά προσφέρει τήν ἀγάπη στόν συνάνθρωπό του καί νά δια­κο­νή­σει τόν ἐνδεῆ καί πά­σχοντα ἀδελφό του, τότε δέν ἔχει σημασία οὔτε ὁ τόπος οὔτε ὁ χρό­νος στόν ὁποῖο ζεῖ. Δέν ἔχει ση­μασία οὔτε ἡ μόρφωση οὔτε τό ἐπάγ­γελμα τό ὁποῖο ἀσκεῖ. Δέν ἔχουν σημασία οὔτε οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες καί τά ἐμ­πόδια πού μπο­ρεῖ νά ἀντιμε­τω­πίσει στή ζωή του.

Ἀρκεῖ νά τό θελήσει καί νά τό ἐπιδιώξει. Ἀρκεῖ νά μήν προ­βάλ­λει τίς προφάσεις καί τίς δικαιο­λογίες πού συχνά προβάλ­λουμε κι ἐμεῖς, ὅτι δῆθεν εἶναι δύσκολο νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τή χρι­στι­α­νική ζωή στήν ἐποχή μας· ὅτι εἶναι δύσκολο νά τή ζήσει μέσα στήν πόλη, μέ τίς ἀπασχολήσεις καί τίς μέριμνες πού δημιουργεῖ τό ἐπάγ­γελμα, ἡ οἰκογένεια καί καθημε­ρινές ὑποχρεώσεις.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς σύστησε ἕνα τρόπο ζωῆς πέρα ἀπό τίς δυνατό­τητές μας. Δέν μᾶς σύστησε ἕνα τρόπο ζωῆς μόνο γιά τούς ἀσκητές καί τούς ἐρημίτες. Μᾶς ὑπέδειξε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ζήσουμε ὁ καθένας μας τή δική του ζωή σέ κάθε ἐποχή. Γιατί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή πού ἑδράζεται στόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου δέν ἐξαρ­τᾶ­ται ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες ἤ τήν πρόο­δο τῆς τεχνολογίας. Ἐξαρ­τᾶ­ται ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τήν ψυχή του καί ἀφορᾶ τίς σχέ­σεις του μέ τόν συνάνθρωπό του καί μέ τόν Θεό. Καί αὐτές δέν ἀλ­λάζουν, ἀδελφοί μου, μέ τό πέ­ρα­σμα τῶν χρόνων, ὅπως δέν ἀλ­λά­ζει καί τό Εὐαγ­γέλιο.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τι­μῶντας σήμερα τόν ὅσιο Σερα­φείμ, ἄς ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό πα­ράδειγμά του· ἄς ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τόν ἀσκητή καί τόν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης, καί παραμερίζοντας ὅ,τι μᾶς ἐμποδίζει, ἄς ἀποφα­σί­σου­με νά ἀκολουθήσουμε τό πα­ρά­δει­γ­μά του τή νέα χρονιά γιά νά ἔχου­με καί ἐμεῖς τή χάρη καί τήν εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, ὅπως τήν εἶχε καί ὁ ὅσιος Σερα­φείμ.