Την 21ην του μηνός Ιανουαρίου, Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Παραμυθίας.

Τὸ ἔτος 807 μ.Χ. κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ ἐνῶ ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου ἦταν μέσα στὸ ναό, ἄκουσε ξαφνικὰ μέσα ἀπὸ τὴν εἰκόνα τὴ φωνὴ τῆς Θεοτόκου, ποὺ τοῦ εἶπε νὰ μὴν ἀνοίξουν ἐκείνη τὴν ἡμέρα τὶς πύλες τῆς μονῆς, ἐπειδὴ παραμόνευαν οἱ πειρατές.

Ἔκπληκτος ὁ ἡγούμενος εἶδε ἀμέσως ὅτι τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἔγινε ζωντανό, ὁμοίως καὶ τοῦ βασταζόμενου στὴν ἀγκαλιά της Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος σήκωσε τὸ δεξί του χέρι καὶ πῆγε μὲ αὐτὸ νὰ καλύψει τὸ στόμα τῆς Παναγίας. Ἀλλὰ ἀμέσως ἡ Παντάνασσα κράτησε τὸ χέρι τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της καὶ πρὸς τοῦτο ἔκλινε δεξιότερα τὸ πρόσωπό της καὶ σχεδὸν εἶπε τοὺς ἴδιους λόγους.
Ὁ ἡγούμενος ἀμέσως κάλεσε τοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι θαύμασαν τὸ γεγονὸς καὶ διαπίστωσαν ὅτι ἡ εἰκόνα εἶχε λάβει ἄλλη μορφὴ καὶ σχηματισμὸ διαφορετικό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Παραμύθιον θεῖον καὶ προπύργιον ἄσειστον, τὴν σεπτήν σου Εἰκόνα, Θεοτόκε κεκτήμεθα· ἐκ ταύτης γὰρ παρέχεις μυστικῶς, ἡμῖν παραμυθίαν καὶ ἰσχύν, τοῖς ἐν πίστει ἐκβοῶσί σοι ἐκ ψυχῆς, Παραμυθία Δέσποινα· δόξα τοῖς θαυμασίοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ σῇ χρηστότητι, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς παραμυθίᾳ Ἄχραντε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῇ κραταιᾷ σου προστασία καταφεύγοντες

Παραμυθία Θεοτόκε Ἀειπάρθενε

Ἀπὸ πάσης ἐκλυτρούμεθα ἐπηρείας.

Ἀλλ’ ὡς βρύσις συμπαθείας ἀνεξάντλητος

Παραμυθήσαι ἡμᾶς ἐν περιστάσεσι
Τοὺς βοῶντάς σοι· χαῖρε πάντων βοήθεια.

Μεγαλυνάριον.
Βρύει ἡ Εἰκών σου ἡ ἱερά, κρουνοὺς συμπαθείας, μυστικῇ σου ἐπισκοπῇ, καὶ παραμυθεῖται, τοὺς πίστει προσιόντας· διὸ Παραμυθία, σὲ μεγαλύνομεν.