Κατέχει την κορυφήν του κατάφυτου λόφου «Ακούμαρος», υπεράνω της πόλεως Γυθείου και σχετίζεται με το φιλανθρωπικόν έργον της Ι. Μητροπόλως Γυθείου και Οιτύλου, δεδομένου ότι εις τον περίγυρον της υψώνεται μεγαλοπρεπές συγκρότημα κοινωφελούς ιδρύματος, συγχρόνων προδιαγραφών, δια γέροντες και δι’ άτομα με ειδικές ανάγκες. Το άσυλο τούτο φέρει το όνομα «Άγιοι Πάντες» και συνορεύει με τον ομώνυμο ναόν της Μονής.
Εδώ υπήρχε από παληά μοναχική ζωή, όπως προκύπτει από παληά έγγραφα, από τα ερείπια των κελλίων του νεκροταφείου και της εκεί παραδοσιακής υδατοδεξαμενής. Η Μονή κατέχει το ανατολικόν άκρον εκκλησιαστικής κατάφυτης έκτασης εξήντα στρεμμάτων, οριοθετημένων με χαμηλό λιθόκτιστο τράφο και με περιφερειακή σειρά κυπαρισσιών, που καταλήγουν στον επιβλητικό πυλώνα της Μονής.
Ο μικρός ναός των Αγίων Πάντων είναι μονόχωρος με επικλινή κεραμοσκεπή στέγη, καταλήγει ανατολικά σε χαμηλή αψίδα του Ιερού, τεκμήριο ότι είναι κτίσμα της Τουρκοκρατίας.
Το ξύλινο τέμπλο του ναού, οι μεγάλων διαστάσεων εικόνες και το δάπεδο προέρχονται από ανακαίνιση του έτους 1900. Την δεκαετία 1970 ήταν ο ναός ετοιμόρροπος και, όπως προκύπτει από επίσημη αλληλογραφία, έγιναν σύντονες προσπάθειες μέχρι και αρχιτεκτονικό σχέδιο για να κτισθή, στην θέση του παλαιού, νέος ναός των Αγίων Πάντων, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Έτσι περιωρίστηκαν και τότε σε απλές επισκευές του παλαιού κτίσματος, ως διατηρείται μέχρι σήμερα.
Τον Νοέμβριο 1970 επισκευάσθηκε ο ανατολικός δρόμος από Γύθειο μέχρι της Μονής, εκτάσεως τεσσάρων χιλιομέτρων. Η ανασύσταση εις γυναικείαν της Ι. Μονής (Βασ. Δ/γμα της 15.10.1947) έγινε με πρώτες οικίστριες τις εντόπιες μοναχές Σαλώμη (Σταυρούλα Η. Μούρμαρα), Ζηνοβία (Ζαχαρούλα Δ. Βεδουρά) και Προκοπία (Ποτίτση Αρ. Λιακάκου) με Δ/γμα της 16.8.1984 κατηργήθη η Μονή και ως διαλελυμένη υπήχθη (1985) εις την Ι. Μ. Παναγίας της Γιάτρισσας και παραμένει μετόχιον αυτής. Από έτους εγκατεστάθη εις την Μονήν η Χριστονύμφη μοναχή (κατά κόσμον Ευγενία – Ποτίτσα Στεφ. Τζανάκου), η οποία με την συνδρομήν του φιλομονάχου Μητροπολίτη Γυθείου και Οιτύλου, Σεβασμιωτάτου κ. Χρυσοστόμου, έδωσε εις τον άγιον τούτον χώρον πνοήν ζωής και διεθέρμανε το κοινόν αίτημα περί αναβιώσεως της Ι. Μονής και υπάρχει εις τούτο αισιόδοξη προοπτική και γίνονται εδώ λατρευτικαί συνάξεις και θείες λειτουργίες και εγέμισε ο τόπος με θυμίαμα και προσευχές.
Αναρτήσεις
