Μερικά κεντρικά καί οὐσιώδη γεγονότα,
πού διαδραματίζονται στό χῶρο τῆς κοινωνικῆς ἠθικῆς καί πολιτικῆς στήν
πατρίδα μας τόν τελευταῖο καιρό, ἀνακαλοῦν αὐθόρμητα στή σκέψη μας τά
λόγια τοῦ ἱεροῦ ψαλμωδοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τήν
ἐπικεφαλίδα τοῦ παρόντος ἄρθρου.
Τά ἱερά αὐτά γιά μᾶς λόγια ἐκφράζουν μέ
τρόπο ζωηρό καί δραματικό ὅλη τήν ἀγωνία, τήν ἀπορία καί τή θλίψη
συγχρόνως ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος πιστεύει ἀνεπιφύλακτα στό Θεό,
στόν Ἰησοῦ Χριστό (ὁ Ψαλμός εἶναι καθαρά Μεσσιακός) καθώς βλέπει γύρω
του συνανθρώπους του νά πολεμοῦν μέ λύσσα, μέ λόγια καί ἔργα, τό Θεό.
Βλέποντας μέ ἀπορία καί πόνο ψυχῆς ἀνθρώπους νά μάχονται τοῦ Θεοῦ τό
αἰώνιο Θέλημα καί Νόμο ξεσπᾶ σέ αὐτό τό ρητορικό καί ἀπελπισμένο
ἐρώτημα: «Γιατί λύσσαξαν ἔτσι τά ἔθνη καί γιατί συνέλαβαν καί κατέστρωσαν τόσο ἀνόητα σχέδια;» Τί ἔπαθαν τέλος πάντων αὐτοί οἱ ἄνθρωποι καί τά ἔβαλαν μέ τόση πρωτόγνωρη μανία μέ τό Θεό;
Ποιούς εἶχε στό μυαλό του ὁ ποιητής στά
χρόνια του, στήν ἐποχή του, οἱ ὁποῖοι τόσο ἀπερίσκεπτα, μέ τόση ἀσέβεια
στρέφονταν ἐναντίον τοῦ Θεϊκοῦ θελήματος καί τοῦ προκαλοῦσαν τόση
ἀπορία, δέν μᾶς εἶπε. Ἐμεῖς ὅμως σήμερα, πού ἐπαναλαμβάνουμε τά ἀγωνιώδη
καί πονεμένα του ἐρωτήματα, ἔχουμε συγκεκριμένα, πολύ φανερά,
πασίγνωστα γεγονότα καί ἔργα συνανθρώπων μας, πού μᾶς ἀναγκάζουν μέ τή
ψυχή μας να ἐκφράσουμε πανομοιότυπα τήν δική του ἀπορία. «Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη καί λαοί ἐμελέτησαν κενά».
Δηλαδή σέ τελευταία λογική ἀνάλυση, αὐτοί πού ἐναντιώνονται μέ περισσή
αὐθάδεια στούς Νόμους τοῦ Θεοῦ, τούς αἰώνιους, καί ἀσεβοῦν στή
Μεγαλοσύνη Του, ἀλήθεια ξέρουν τί κάνουν, ξέρουν τί ἀποτελέσματα θά
ἔχουν, ἔχουν συνείδηση τῆς μικρότητας των ἤ τῆς περιφρόνησης τοῦ Θεοῦ
καί τοῦ ἁγίου Του θελήματος. Δέν ἔτυχε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ὅσο καί νά
καυχῶνται γιά τήν ἀπιστία καί ἀθεΐα τους, μᾶλλον τήν ἀθεοφοβία τους, δέν
ἔτυχε νά ἀκούσουν ἐκεῖνον τόν λόγο, πού ἄκουσε ἐξ οὐρανοῦ κάποτε ὁ
διώκτης καί βλάσφημος σάν αὐτούς Σαῦλος «σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν».
Καί ποιους, λοιπόν, ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα μέ θλίψη στή σκέψη μας, ὥστε νά ἐπαναλαμβάνουμε τά λόγια του Ψαλμωδοῦ, «ἰνατί ἐφρύαξαν…».
Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ δυστυχεῖς συνάνθρωποί μας, πού κυριεύθηκαν στίς
ἡμέρες μας ἀπό φρενίτιδα, μανία πρωτοφανῆ ἀσέβειας δαιμονικῆς θέλοντας
νά ξεριζώσουν ἀπό τούς ἠθικούς καί θρησκευτικούς κώδικες τῆς κοινωνίας
ἀρχές καί νόμους μέ αἰώνια ἰσχύ; Πού τόλμησαν νά σηκώσουν χέρι ἐναντίον
τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τοῦ φυσικοῦ ἤ τοῦ γραπτοῦ; Πού θέλησαν νά τόν
ἐξαφανίσουν καί νά ἐπιστρέψουν τήν ἀνθρωπότητα ὅλη σέ κατάσταση
πρωτόγονη καί θεοσκότεινη; Θά ὀνομάσουμε αὐτούς τούς συνανθρώπους μας
τῆς ἐποχῆς μας, τῆς πατρίδας μας, ἐννοεῖται χωρίς καμία εὐχαρίστηση.
Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι διακηρύσσουν χωρίς ἐνδοιασμούς τίς παράξενες
καί ἀσεβέστατες ἀπόψεις τους καί προκαλοῦν σκανδαλισμό σέ μικρούς καί
μεγάλους. Εἶναι οἱ διάφοροι «διανοούμενοι» τῆς πατρίδος μας, πού φέρουν
ὑπερήφανα τήν ἐτικέτα τοῦ «φιλελεύθερου» καί «προοδευτικοῦ» ἀνθρώπου ἤ
καί τοῦ ἐπιστήμονα χωρίς «παρωπίδες» οἱ ὁποῖοι, γιά παράδειγμα, ἔθιξαν
τή θεϊκή Δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί ἐστράφησαν ἀνερυθρίαστα ἐναντίον
τῶν δύο φύλων, ὅπως θέλησε ὁ Θεῖος Πλάστης καί Δημιουργός. Καί τί
ὑποστήριξαν; Ὅτι λάθος, δέν ὑπάρχουν δύο φύλα, ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα,
ὅπως ξέρει ὅλος ὁ κόσμος, ἀλλά τρία φύλα!
«Ἰνατί ἐφρύαξαν ἔθνη;» Πῶς
φρενίασαν, πῶς τρελάθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί δέν ξέρουν τί λένε; Καί λένε
ἀκόμη προσθέτοντας στούς παραλογισμούς των οἱ δυστυχεῖς, ὅτι ἐγώ ὁ
ἄνθρωπος θά καθορίσω τό φύλο μου, ὅποιο θέλω καί ὄχι αὐτό πού μοῦ ἔδωσε ὁ
Δημιουργός. Γι’ αὐτό καί συμβούλευσαν οἱ «σοφοί» κάπου, σέ μία χώρα,
ἀρχές καί ἐξουσίες, μόλις τό παιδάκι ἔλθει στόν κόσμο, οἱ γονεῖς του νά
μήν ἔχουν τό δικαίωμα ἤ καί τήν ὑποχρέωση νά δηλώνουν στόν ληξίαρχο τοῦ
νεογέννητου τό φύλο, ἀλλά τοῦτο τό χρέος καί τήν ἀποστολή νά τά ἀφήνουν
στό ἴδιο τό παιδί τους. Δηλαδή ὅταν ἐκεῖνο ἐνηλικιωθεῖ μόνο του νά
ὁρίσει ὅποιο φύλο θέλει. Ὄχι σέ ὅποιο φύλο ὁ Δημιουργός τό ἐνέταξε, ἀλλά
ὅποιο φύλο ἐκεῖνο ἐπιλέξει…
«Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη καί λαοί ἐμελέτησαν κενά;»
Γιατί μερικοί ἄνθρωποι βάλθηκαν νά γκρεμίσουν τοῦ Θεοῦ τό ἔργο μέ
καινές καί προπάντων κενές (κούφιες) θεωρίες καί πρακτικές; Γιατί
στοχοποίησαν τό κύτταρο τῆς κοινωνίας, τήν οἰκογένεια καί μέ πρωτοφανεῖς
στήν ἱστορία τῆς πολιτισμένης ἀνθρωπότητας νόμους ἐπιδίωξαν νά τήν
ἀποδυναμώσουν, νά τήν εὐτελίσουν; Ὅταν λαοί καί ἔθνη, πού θεωροῦνται
πολιτισμένα, θέσπισαν νόμους, πού ἀνασυνθέτουν ἕναν ἄλλον οἰκογενειακό
ἱστό, ὁρίζοντας ἄλλου εἴδους οἰκογένεια. Οἰκογένεια ὄχι ὅπως εἶναι τοῦ
Παναγάθου Θεοῦ τό αἰώνιο Θέλημα ἕνας ἄνδρας καί μία γυναίκα, ἀλλά δύο
πρόσωπα τοῦ ἴδιου φύλου. Συνήθεια βέβαια, γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς,
ὄχι τοῦ καιροῦ μας, ἀλλά καί ἄλλων σκοτεινῶν ἐποχῶν, τήν ὁποία ὅμως μέ
ἀποτροπιασμό καταδίκασε ὁλόψυχα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξ Ὀνόματος τοῦ
Τρισαγίου Θεοῦ.
«Ἱνατί…» γιατί ρωτοῦμε καί
ἐμεῖς συμβαίνουν αὐτά τά φοβερά καί ἀνήκουστα; Πολλές αἰτίες βρίσκουν
ὅσοι τίς ἀναζητοῦν γιά νά ἠρεμήσει ἡ ψυχή των. Αἰτίες πού συνδέονται μέ
θέματα διεθνῆ ἤ μέ θέματα πολιτικά ἤ μέ θέματα ἀκόμη καί οἰκονομικά.
Θέματα, πολύ ἐρεβώδη καί δυσδιάκριτα, πού εἶναι ἀδύνατον νά τά
ἐρευνήσουμε μέ τίς μικρές καί περιορισμένες μας γνωστικές δυνάμεις.
Κυρίως ἀσφαλῶς γιά τούς πιστούς μία εἶναι ἡ κύρια αἰτία: Ὁ ἀδιάκοπος, ὁ
λυσσώδης, ὁ ἀδυσώπητος, ὁ αἰώνιος πόλεμος τοῦ καλοῦ μέ τό κακό. Ἤ
καλύτερα τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους μέ τό Ἐσφαγμένον Ἀρνίον, τόν Κύριον
ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος πάντως εἶναι προορισμένος νά νικήσει.
Αὐτή ἡ γλυκειά ἐλπίδα στήν τελική Νίκη Του ἄς καθησυχάσει τή ψυχή μας
καί ἄς μᾶς ἐνθαρρύνει στόν δικό μας πνευματικό ἀγώνα.
Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσοστόμου
Κύριο ἄρθρο «ΑΜΒΩΝΟΣ ΠΑΓΓΑΙΟΥ»
Αναρτήσεις
