Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Ιερέως π. Αντωνίου Παναγιωτόπουλου στην Χαλάστρα, (φωτο).

Την Κυριακή 29 Οκτωβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Aγίων Nεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών στην Χαλάστρα Θεσσαλονίκης.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Ιερέως π.Αντωνίου Παναγιωτόπουλου που διακόνησε για πολλά χρόνια την πόλη της Χαλάστρας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

Μέ αὐτούς τούς λόγους προσδιο­ρίζει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος Παῦλος τή σχέση του μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἔχω σταυρωθεῖ, λέει, μαζί του, καί ἔτσι δέν ζῶ πλέ­ον ἐγώ, ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός.

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ἀδελφοί μου, πού ὁ ἀπόστολος ἀναφέρεται στήν ταύτιση τῆς ὑπάρξεώς του μέ τόν Χριστό. Συχνά στίς ἐπιστολές του ἀναφέρεται στή με­το­χή του στή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἕνω­σή του μαζί του, ἕνωση τήν ὁποία τίποτε καί κανένας, οὔ­τε τά βασα­νι­στήρια οὔτε αὐτός ὁ θάνατος, δέν μπορεῖ νά καταλύσει, γιατί θε­μέλιό της εἶναι ἡ ἀγάπη.

Γιατί ὅμως ἐπιμένει τόσο στό εἶ­δος αὐτό τῆς σχέσεως του μέ τόν Χρι­στό ὁ ἀπόστολος;

Ἐπιμένει πρῶτον, ἀδελφοί μου, γιατί ὁ Χριστός δέν εἶναι γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἕνας ἀπρόσωπος καί ἄγνωστος Θεός πού κάποτε πί­στευσε. Εἶναι ὁ προσωπικός σωτή­ρας καί λυτρωτής του. Αὐτός πού τόν κάλεσε προσωπικά στόν δρόμο πρός τή Δαμασκό, ἐνῶ ἐκεῖνος πή­γαι­νε γιά νά καταδιώξει τούς μα­θη­τές του. Εἶναι αὐτός πού τοῦ ἄλ­λαξε ριζικά ὄχι μόνο τήν πορεία τῆς ζωῆς του ἀλλά καί ὁλόκληρο τόν ἐσωτερικό του κόσμο, τόν ἔσω του ἄνθρωπο. Εἶναι αὐτός πού τόν ἔκανε νά ἐγκαταλείψει τήν ἀνα­στρο­φή του ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, νά ἀφήσει τά πάντα πίσω του, καί νά διατρέξει κύκλῳ ὁλόκληρη τήν οἰ­κουμένη γιά νά εὐαγγελισθεῖ τό ὄνομά του. Εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος τόν ἀνέβασε «μέχρι τρίτου οὐ­ρα­νοῦ» καί τοῦ ἀποκάλυψε «ἄρ­ρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώ­πῳ λα­λῆσαι».

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι γιατί γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μία θεωρία ἤ ἕνα φιλοσοφικό σύστημα πού ἐπι­διώκει νά συγκεντρώσει μαθη­τές καί ὀπαδούς, διότι στήν περί­πτωση αὐτή δέν θά ἦταν ἀνάγκη νά ἔρθει ὁ Χριστός καί νά ζήσει ἀνάμεσά μας καί νά σταυρωθεῖ καί νά ἀναστηθεῖ «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα τοῖς ἴχνεσιν αὐ­τοῦ ἐπακολουθήσωμεν», γιά νά ζή­­σουμε, δηλαδή, ὅπως ἔζησε καί Ἐκεῖνος, ἤ μᾶλλον γιά νά ζήσουμε τή δική του ζωή ἐπάνω στή γῆ, ὥστε νά μπορέσουμε νά γίνουμε κοινωνοί τῆς ἀτελευτήτου καί αἰ­ω­­νίου ζωῆς του καί στόν οὐρανό. Καί ὅπως ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ πέ­ρασε μέσα ἀπό τόν σταυρό γιά νά φθά­σει στήν ἀνάσταση, ἔτσι καί ὁ δρό­μος τῆς δικῆς μας ζωῆς θά πρέπει νά περάσει μέσα ἀπό τόν σταυρό γιά νά φθά­σει στήν ἀνάσταση πού μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός. Γιατί ὁ σκοπός τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι νά μᾶς κά­νει καλύτερους ἀνθρώπους, εἶναι νά μᾶς κάνει «θείους» ἀνθρώπους, νά μᾶς θεώ­σει, νά μᾶς ἑνώ­σει δηλαδή μέ τόν Θεό.

Καί γιά νά ἐπιτύχει ἡ ἕνω­ση αὐτή δέν θά πρέ­πει νά εἶναι ἐπιλεκτική, ἀλλά τέλεια καί ἀπόλυτη. Γι᾽ αὐτό καί δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι εἴ­μαστε χρι­στιανοί ἐφαρμόζοντας ἐπι­λε­κτικά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀκο­λου­θώ­ντας τό θέλημά του ἐκεῖ πού δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό δικό μας, δέν συγκρούεται μέ τά πά­­θη καί τόν ἐγωισμό μας, δέν ἀντί­κει­ται στά συμφέροντά μας.

Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι εἴμα­στε χριστιανοί, ἐάν δέν ζοῦμε ὄχι μόνο ὅπως ἔζησε ὁ Χριστός, ἀλλά μαζί μέ τόν Χριστό. Γιατί τό ὄνομά του φέρουμε καί στό ὄνομά του ζοῦμε καί ἔχουμε ἀνάγκη τήν πα­ρουσία του, ὥστε νά μποροῦμε νά ζήσουμε τή ζωή του, γιατί χωρίς τόν Χριστό δέν μποροῦμε νά ἐπι­τύ­χουμε τίποτε, ὅπως μᾶς διαβε­βαι­ώνει καί ὁ ἴδιος λέγοντας «χω­ρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», ἐνῶ μαζί του μποροῦμε τά πάντα, ἀκόμη καί νά κατορθώσουμε νά νεκρώσουμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, νά συσταυρωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί νά ζοῦμε ὄχι πλέον μόνοι μας ἀλλά μαζί του, σέ μία διαρκῆ ἕνω­ση ἀγάπης.

Μέ τόν τρόπο αὐτό θά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά προσδιορίζουμε τή ζωή μας μέ τόν λόγο τοῦ ἀποστό­λου Παύλου «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», γιά νά ἀξιω­θοῦ­με τῆς αἰωνίου ζωῆς στόν οὐ­ρανό.

Αὐτή τή ζωή ἐλπίζουμε καί εὐχό­με­θα ὅτι ἀπολαμβάνει καί ὁ μακα­ρι­στός π. Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ἀγω­νίσθηκε καί ἐργάσθηκε ἐδῶ στή Χα­λάστρα ὡς πιστός καί συνετός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Χρι­­­στοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας γιά πολλά χρόνια, καί μόχθησε καί κο­­πίασε «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χρι­στός» στίς ψυχές πού τοῦ ἐμπι­στεύθηκε ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκ­κλη­σίας του, ἕως ὅτου μετατρα­ποῦν σέ «ναούς Θεοῦ ζῶντος», στούς ὁ­ποί­ους θά ἐνοικεῖ καί θά ἐμπε­ριπατεῖ ὁ Χριστός.

Ἐργάσθηκε ὅμως καί ἀγωνίσθη­κε καί γιά κάτι ἀκόμη· καί αὐτό εἶ­ναι ἡ ἐξασφάλιση τοῦ οἰκοπέδου αὐτοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου ἀνηγέρθη ὁ περικαλλής αὐτός ναός τῶν ἁγίων νεομαρτύρων τῆς Χαλάστρας, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου καί Ἰωάννου τῶν Κουλακιωτῶν, πού ὄ­φει­­λε ἡ Χαλάστρα στά δύο ἐκλε­κτά τέκνα της, τά ὁποῖα τήν τί­μησαν μέ τό μαρτύριο καί τήν ὁμολογία τῆς πί­στεώς τους.

Ἡ Χαλάστρα, ἡ ἐνορία αὐτή καί ἡ τοπική μας Ἐκκλησία θά τοῦ εἶναι πάντοτε εὐγνώμονες γιά τούς κό­πους καί τίς προσπάθειές του καί θά τόν μνημονεύουν διαρκῶς μέ πολ­λή ἀγάπη παρακαλώντας τόν Μεγάλο Ἀρχιερέα Χριστό νά τόν ἀξιώσει καί τῆς παραστάσεως στό ἐπουράνιό του θυσιαστήριο «ἐκεῖ ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων» ὑμνεῖ καί εὐλογεῖ διαπαντός τόν Θεό.

 ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ