"Μην απελπίζεσαι".

Ενισχύοντας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους ανθρώπους που επιζητούν να βιώσουν στη ζωή τους το θέλημα του Θεού και να ενδυθούν τη μετάνοια, αναφέρεται και στο τραγικό γεγονός της απελπισίας που είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της αμαρτίας.

Ας παρακολουθήσουμε το λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου :

«Κανείς λοιπόν, αγαπητοί, ας μην απελπίζεται για τη σωτήρια του. Δεν είναι φυσική η κακία˙ έχουμε τιμηθεί με προαίρεση και ελευθερία. Είσαι τελώνης; Μπορείς να γίνεις ευαγγελιστής. Είσαι βλάσφημος; Μπορείς να γίνεις απόστολος. Είσαι ληστής; Μπορείς να λεηλατήσεις τον παράδεισο. Είσαι μάγος; Μπορείς να προσκυνήσεις τον Κύριο. Δεν υπάρχει καμιά αμαρτία που να μη σβήνεται από τη μετάνοια. Γι’ αυτό ο Κύριος διάλεξε τους πιο καλούς καρπούς της πονηρίας, για να μην μπορεί κανείς στο τέλος να απαλλαγεί από την κατηγορία.

Μη μου λες, χάθηκα και τι να κάνω πλέον; Μη μου λες, αμάρτησα και τι θα κάμω; Έχεις ιατρό ανώτερο από την αρρώστια, έχεις ιατρό που νικάει τη φύση του νοσήματος, έχεις ιατρό που με νεύμα θεραπεύει, έχεις ιατρό που με τη θέλησή του διορθώνει, που μπορεί και θέλει να σε θεραπεύσει. Χωρίς να υπάρχεις σε δημιούργησε˙ τώρα που υπάρχεις και έγινες κακός πολύ περισσότερο θα μπορέσει να σε διορθώσει. Δεν άκουσες ότι την πρώτη φορά έλαβε χώμα από τη γη και έπλασε τον άνθρωπο; Πώς το χώμα το έκαμε σάρκα; Πώς έκαμε τα νεύρα; Πώς τα οστά; Πώς το δέρμα; Πώς τις φλέβες; Πώς τη μύτη; Πώς τα μάτια; Πώς τα βλέφαρα; Πώς το φρύδι; Πώς όλα τα άλλα; Χώμα ήταν η πρώτη ύλη, μία ουσία˙ και μεσολάβησε η τέχνη και έκαμε την ποικιλία της δημιουργίας.

Μήπως μπορείς να πεις τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκες; Έτσι δεν μπορείς να πεις και τον τρόπο με τον οποίο εξαλείφονται τα αμαρτήματα. Γιατί, αν η φωτιά που πέφτει ξαφνικά στα αγκάθια τα κατατρώγει, πολύ περισσότερο η θέληση του Θεού κατατρώγει τα αμαρτήματά μας και τα ξερριζώνει σύρριζα, και κάνει αυτόν που αμάρτησε όμοιο μ’ εκείνον που δεν αμάρτησε. Να μη ζητάς τον τρόπο, να μην πολυεξετάζεις αυτό που γίνεται, αλλά να πιστεύεις στο θαύμα. Έκαμα, λες, πολλές και μεγάλες αμαρτίες. Και ποιος είναι αναμάρτητος; Εγώ όμως έκαμα, λέγει, φοβερές και μεγάλες και πιο πολλές αμαρτίες από κάθε άνθρωπο. Σου είναι αρκετό για θυσία αυτό˙ «λέγε πρώτος εσύ τις αμαρτίες σου για να δικαιωθείς». Αναγνώρισε ότι αμάρτησες, και αυτό θα σου γίνει η αρχή για τη διόρθωση. Στενοχωρήσου, γίνε σκυθρωπός, χύνε δάκρυα. Μήπως δηλαδή η πόρνη έχυνε κάτι άλλο; Τίποτε άλλο, παρά δάκρυα και μετάνοια˙ πήρε οδηγό τη μετάνοια και ήρθε στην πηγή».