Ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου στό Ζαγκλιβέρι.

Τήν Κυριακή τοῦ Ἀσώτου, 16^η Φεβρουαρίου τ. ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἐπεσκέφθη τόν Ἱερό Ναό τῆς ἁγίας ἐνδόξου Νεοπαρθενομάρτυρος Ἀκυλίνης στό Ζαγκλιβέρι. Χοροστάτησε στόν Ὄρθρο καί ἐτέλεσε τή Θεία Λειτουργία πλαισιωμένος ἀπό τόν ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἰάκωβο Μακρῆ, τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Νήφωνα Καζάνα, τούς ἐφημερίους τοῦ ἁγίου Γεωργίου Ζαγκλιβερίου Αἰδεσιμωτάτους π. Παναγιώτη Κορκότζιλα καί π. Ἰωάννη Κωνσταντίνου καί τόν Ἱεροδιάκονο π. Ἐφραίμ Τσόλη.

Ἐν μέσῳ τῶν σεπτῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης πού ἰδιαιτέρως τιμᾶ ὁ Ἐπίσκοπός μας καί τοῦ Λαοῦ τοῦ Ζαγκλιβερίου πού προσῆλθε ὁμαδικῶς στήν Κυριακάτικη Εὐχαριστιακή Σύναξη μέ ἐπικεφαλῆς τόν Δήμαρχο Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννη Ἀναστασιάδη καί ἐκλεκτούς συνεργάτες του, ἐτελέσθη ἡ Θεία Λειτουργία, στήν ὁποία ὡς εἴπαμε ἀνεγνώσθη κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη ἡ Εὐαγγελική Περικοπή, ἡ γνωστή ὡς παραβολή τοῦ Ἀσώτου, τό μοναδικό αὐτό φιλολογικό καί θεολογικό ἀριστούργημα πού συναρπάζει τίς ψυχές καί γαληνεύει τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.

Στήν ὁμιλία του ὁ Δεσπότης μας παρουσίασε γλαφυρά τήν περικοπή τοῦ Λουκᾶ (ιε΄, 11-32) καί στάθηκε ἰδιαιτέρως σέ δυό της σημεῖα. Στήν ἀπόφαση τοῦ νεώτερου γυιοῦ τοῦ ἱεροῦ Κειμένου νά ἐπιστρέψη στόν πατέρα του: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» (Λουκ. ιε΄, 18), ἀπόφαση σωτήρια γιά τό παιδί αὐτό, ἀλλά καί στή στάση τοῦ γέρου πατέρα πού σάν εἶδε τό παιδί του νά ἐπιστρέφη δέν ἀπαίτησε κἄν νά τοῦ ζητήση συγγνώμη ἤ νά ταπεινωθῆ μπροστά του, μά πρῶτος ἔπεσε στόν τράχηλό του καί τόν κατεφίλησε δίνοντάς του τήν παλαιά δόξα: «Ἔτι δέ αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ καί ἐσπλαχνίσθη, καί δραμών ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν» (Λουκ. ιε, 20).
Ποτέ ὁ νεώτερος γυιός δέν θά ἐπέστρεφε στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα, εἶπε ὁ ὁμιλητής, ἄν δέν ἦταν πεπεισμένος ὅτι ὁ πατέρας θά ἦταν ἐκεῖνος πού πρῶτος θά παρακαλοῦσε καί θά περίμενε μέ ἀγωνία καί δάκρυα στά μάτια νά ἐπανακάμψη τό παιδί στό κοινό σπίτι. Κι ὁ πατέρας δέν θά περίμενε στό “λιακωτό” νά ἀγναντέψη τή φιγούρα τοῦ ἀσώτου νά ἐπιστρέφη, ἄν δέν ἤξερε καλά ὅτι στήν καρδιά τοῦ σπλάγχνου του ἦταν φυτεμένη ἀπό ἐκεῖνον ἡ ἴδια ἀγάπη πού κατάτρωγε καί τά δικά του στήθη, μιά ἀγάπη πού λογάριαζε βέβαια τήν δικαιοσύνη, μά πιότερο λογάριαζε τήν “εἰκόνα” τοῦ παιδιοῦ πού μέ τά χέρια του ἔπλασε!
Εἶναι ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου διαμάντι πού σάν σπινθιροβολεῖ βλέπεις μέσα στή λάμψη του, τήν δική σου, τή δική μου, τή δική μας “ἀσωτία”, εἶπε ὁ ὁμιλητής, ἀλλά καί τό μοναδικό ἀγκυροβόλιο κι ἀπάνεμο λιμάνι πού ξέρει νά ἀντιφεγγίζη στά γαλήνια νερά του τό μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ κοινοῦ Πατέρα καί Δημιουργοῦ μας, ἀντιφέγγισμα πού καλεῖ κουρασμένα καράβια γι’ ἀνάπαυση καί πεφορτισμένες ψυχές γιά ἀνάψυξη καί σωτηρία, γιά νά ζήση ὁ κόσμος...
Ἄν ἔχη νά σοῦ δώση κάτι αὐτό τό ἱερό κείμενο εἶναι ἡ ἐναγώνια κραυγή τοῦ ἀσώτου, κατέληξε ὁ Δεσπότης, πού γυρεύει νά τόν ἀντιγράψουμε, καθώς λέει ὁ Κ. Κούρκουλας, πέρα γιά πέρα• καί στόν κατήφορο καί στόν γυρισμό. Καί στήν πτώση καί στήν ἀνάσταση. Μιά κραυγή πού ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα γίνεται “εὐαγγέλιο” γιά τούς πολλούς καί πληγωμένους τῆς ζωῆς!