Αργυπνία σε όλες τις πόλεις της Μητροπόλεως Βεροίας για την κρίση.

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου το βράδυ τελέστηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας αγρυπνία ως προσευχή για την αντιμετώπιση με πνευματικά εφόδια της κρίσης που μαστίζει την πατρίδα μας, είτε ως ηθική, αξιών, αρχών και οικονομική.

Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε την ιερά αγρυπνία στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας και στο τέλος διάβασε γονατιστός σχετική περιστασιακή ευχή της Εκκλησίας μας.

Ομιλία αρχιμ. Παύλου Σταματά

Τον θείο λόγο κήρυξε ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης π. Παύλος Σταματάς ο ο οποίος τόνισε: ««πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελλατωθήσονται παντός αγαθού».

Αυτήν την στιγμή και έπειτα από την θερμή προσευχή μας προς την Υπερευλογημένη Θεοτόκο, την Γοργοϋπήκοο, που σήμερα εορτάζουμε στον πάνσεπτο αυτόν Ναό του πολιούχου μας αγίου Αντωνίου, με κατάνυξη, με πίστη, με απλότητα και με ελπίδα ατενίζουμε προς τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Άγιο Θεό μας. Γνωρίζουμε ότι το ταξίδι της ζωής μας είναι πορεία προς τον ουρανό. Πιστεύουμε ότι αυτή η ζωή μας είναι ο προθάλαμος της αιώνιας ζωής. Προσδοκούμε «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Ο ουρανός, η αιώνιος ζωή, ο Παράδεισος είναι ο στόχος και ο σκοπός της ζωής μας. Γι’ αυτό αν και είμαστε πολίτες του κόσμου τούτου πρέπει να ελπίζουμε και να γνωρίζουμε ότι θα γίνουμε ουρανοπολίτες.

Γιατί, όμως, θα ρωτήσετε αρχίζω έτσι την σύντομη ομιλία μου; Είναι δυνατό να ξεχάσουμε ποτέ αυτήν την ουράνια προσδοκία; Όχι. Το επαναλαμβάνουμε καθημερινά και το πιστεύουμε ακράδαντα. Όμως, η ζωή του μέλλοντος αιώνος δεν είναι μία επιδίωξη μόνο μελλοντική. Η προσδοκία του παραδείσου είναι μπολιασμένη στην καθημερινή μας ζωή. Ο χριστιανός ό,τι κάνει και ό,τι σκέφτεται, ό,τι επιθυμεί και ό,τι επιδιώκει, πρέπει να είναι μπολιασμένο με αυτήν την προσδοκία. Γι’ αυτό λέγει ο φωτιστής μας απόστολος Παύλος: «ζώμεν εν τη γη πολιτευόμενοι εν ουρανοίς».

Αυτό σημαίνει, αδελφοί μου, πως ο,τιδήποτε κι αν συμβαίνει στην ζωή μας, εμείς οι χριστιανοί το ερμηνεύουμε πάντοτε μέσα στα όρια της πίστεώς μας. Ακόμη περισσότερο το αντιμετωπίζουμε πάντοτε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αν βλέπουμε με τα μάτια της πίστεως τις χαρούμενες και ευχάριστες στιγμές της ζωής μας, ακόμη περισσότερο τότε πρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας προς τον Θεό, όταν οι δυσκολίες και τα προβλήματα γίνονται κύματα, που απειλούν την ίδια την ύπαρξή μας.

Αν μπορούσατε εσείς τώρα, αδελφοί μου, να παρουσιάσετε εδώ ο καθένας την δική του ζωή, θα είχατε να αναφέρετε με χαρά ευχάριστες στιγμές της ζωής σας. Δεν θα παραλείπατε, όμως, να αναφερθείτε και στις δύσκολες ώρες, που πέρασε ο καθένας. Και ίσως, είναι βέβαιο, ό,τι για τον καθέναν από εμάς αυτές οι δυσκολίες και αυτά τα προβλήματα να ήταν περισσότερα από τις χαρές μας. Άλλοτε ήταν προβλήματα προσωπικά και άλλοτε οικογενειακά. Άλλοτε απασχολούσαν την μικρή κοινωνία της γειτονιάς ή της πόλεως. Άλλοτε αυτά τα προβλήματα αφορούσαν την χώρα ολόκληρη και το γένος. Και άλλοτε αυτά τα προβλήματα απασχολούσαν τον κόσμο ολόκληρο. Θα θυμάστε οι παλαιότεροι την δοκιμασία του πολέμου, την αγωνία της ξενιτιάς, τον πόνο του ξεριζωμού και τόσα άλλα. Τα τελευταία χρόνια ζούσαμε όλοι μέσα σε μία ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε ότι αυτά είναι πλέον μακρινά ιστορικά γεγονότα. Αν και βλέπαμε την φωτιά να κατακαίει το σπίτι του γείτονά μας, παραβολικά ομιλώ, δηλαδή των άλλων λαών και των άλλων κρατών, δεν προείδαμε ότι κάποια στιγμή θα φθάσει στην αυλή μας και ότι θα κινδυνέψει και το σπίτι το δικό μας.

Ναι, ζούμε τα τελευταία χρόνια μια πρωτόγνωρη εμπειρία στην πατρίδα μας για τους νεότερους από εμάς. Η οικονομική κατάσταση, που κυριαρχεί στην χώρα μας, είναι πλέον μια φωτιά μεγάλη, που καίει από το ένα άκρο μέχρι το άλλο αυτήν την πατρίδα. Η δυσπραγία και η ανέχεια έγινε πλέον ένα τσουνάμι, που ζητά να καταπιεί και να εξαφανίσει ό,τι κι αν βρεθεί μπροστά του. Πλησιάζει ο χειμώνας και τα προβλήματα θα δούμε και πάλι να οξύνονται. Κοντά στην ανέχεια της ανεργίας, την αδυναμία πολλών ακόμη και για τον άρτον τον επιούσιον θα προστεθεί η έλλειψη ζεστασιάς για πολλούς, αφού δεν θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες για θέρμανση. Και ακόμη χειρότερα, οι ασθένειες, που συνήθως ακολουθούν την περίοδο αυτή με τις εποχιακές ιώσεις, θα βρει συνανθρώπους μας χωρίς την δυνατότητα ιατρικής περίθαλψης.

Είναι τραγικά, αδελφοί μου, αυτά που περιέγραψα. Είναι καθημερινά προβλήματα πλέον των πολλών και όχι των ολίγων. Όμως, αυτή η οικονομική κρίση είναι η κορυφή, το αποκορύφωμα όλων των κρίσεων που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί όχι μόνο επαναπαυθήκαμε στη ψεύτικη ευδαιμονία μας, αλλά ξεχάσαμε το Θεό. Οι δεκαετίες, που πέρασαν, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν χρόνια αποστασίας από τον Θεό.

Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί το γεγονός της μεγάλης πνευματικής κρίσεως και της καθίζησης των αξιών και των θεσμών που περίσσευσε τα τελευταία χρόνια; Δεν ήταν αποστασία από το θέλημα του Θεού ο λόγος, που δυστυχώς ακουγόταν και ως συμβουλή, «άρπαξε για να έχεις και κλέψε για να φας»; Δεν αποτελεί αποστασία από το θέλημα του Θεού ή άλλη δαιμονική συμβουλή ότι «με το σταυρό στο χέρι δεν θα πας μπροστά»; Ναι, οι προγονοί μας, πιστοί στο όραμα και στο θαύμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ό,τι κι αν έκαναν στην ζωή τους το έθεταν κάτω από την ευλογία του Σταυρού. «Εν τούτω νίκα», ήταν το σύνθημά τους. Με αυτό και πολεμούσαν και γι αυτό νικούσαν. Για του «Χριστού την πίστη την αγία» έγιναν πρώτα όλοι οι αγώνες αυτού του έθνους κι έπειτα «για της πατρίδος την ελευθερία». Και όμως, φθάσαμε στα χρόνια μας να αμφισβητήσουν την θέση του Τιμίου Σταυρού, ευτυχώς μόνο κάποιοι, ακόμη και στην σημαία μας. Πολέμησαν την ύπαρξη των αγίων εικόνων μας, ως σύγχρονοι εικονομάχοι και αθεϊστές, και ζήτησαν στην ορθόδοξη Ελλάδα να κατεβάσουμε τις εικόνες από τα σχολεία, τα δικαστήρια, τα νοσοκομεία.

Τόση υπήρξε η αποστασία από το θέλημα του Θεού, ώστε ένας αμαρτωλός λογοτέχνης, δεν θέλω να αναφέρω το όνομά του, να γράψει καινούργιο δεκάλογο. Δεν του άρεσε ο Δεκάλογος του Θεού, που έδωσε στον Μωυσή. Τον βρήκε φτωχό και άκαιρο, οπισθοδρομικό, ταξικό, ανελεύθερο. Ψηφίστηκαν στην πατρίδα μας νόμοι αντίθετοι από το θέλημα του Θεού. Νομιμοποιήσαμε τις εκτρώσεις και μεταβάλαμε την Ελλάδα σε ένα παγκόσμιο Ηρώδη. Αποποινικοποιήσαμε την μοιχεία και αναδείξαμε στην πατρίδα μας την πορνεία ως νόμιμη κατάσταση. Γίναμε κράτος δημοκρατικό, ελευθέρων τάχα ανθρώπων. Δεν θελήσαμε ελεύθερους από πάθη ανθρώπους. Αντίθετα επιδιώξαμε ελευθέρων ηθών πολίτες. Και βέβαια πάντοτε το εμπόδια στα σχέδια αυτά ήταν και είναι η Εκκλησία του Χριστού. Να, γιατί τόσο φαρμάκι χύθηκε εναντίον της Εκκλησίας και της πίστεώς μας. Γιατί το θέλημα του Θεού είναι ο κυματοθραύστης των αμαρτιών και των παθών.

Δεν θα ήθελα να συνεχίσω αυτόν τον κατάλογο την πνευματικής καθίζησης, που επικράτησε τα τελευταία χρόνια. Μόνο θέλω να σας μεταφέρω μία γνώμη και μια ερμηνεία για την κρίση. Την άκουσα από τον Πατριάρχη της Ρωσσίας. Είπε ότι η λέξη κρίση είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο στα ελληνικά. Και τόνισε ότι κρίση ερμηνεύεται δικαιοσύνη. Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι. Γι αυτό ήρθε και πάλι αυτό το τσουνάμι. Επειδή επικράτησε η αποστασία από τον Θεό.

Αδελφοί μου, ίσως αυτά που ανέφερα, δεν αφορούν στο σύνολό τους εμάς. Ίσως είναι αποστασίες άλλων. Όμως μέσα στον κατακλυσμό βρίσκονται πλέον όλοι. Αυτό που μας ξεχωρίζει από τους άλλους, που είναι μακράν του Θεού, δεν είναι η αναμαρτησία, αλλά είναι η γνώση και η πίστη στο Θεό. Γι αυτό έχουμε χρέος εμείς οι χριστιανοί, όχι μόνο να μη λιποψυχήσουμε, αλλά να σταθούμε σταθεροί μέσα στον κατακλυσμό. Η πέτρα της πίστεως είναι ο Χριστός. Όποιος στηρίζεται πάνω στον βράχο του Γολγοθά, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Και αυτό όχι μόνο για την δική μας σωτηρία. Πρέπει η ζωή μας να είναι φωτεινή. Πρέπει να είμαστε οι φάροι του Χριστού. Γερά γαντζωμένοι πάνω στον βράχο της πίστεως, να φωτίζουμε με την ζωή μας τον κόσμο όλον. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάζωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς», είναι το θέλημα του Θεού για κάθε πιστό. Αν δεν ξεχάσουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας κι αν ζητούμε πρώτα την βασιλεία του Θεού, τότε μας υποσχέθηκε ο Θεός ότι δεν θα λείψουν και τα υλικά αγαθά από την ζωή μας. Η υπόσχεση του Θεού είναι αληθινή: «ταύτα πάντα προστεθήσετε υμίν. Τότε μόνο ερμηνεύεται σωστά ο λόγος της προσευχής μας «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελλατωθήσονται παντός αγαθού».

Σεβασμιώτατε, πάτερ και Δέσποτα ευχηθείτε Εσείς, ως ο πνευματικός πατέρας αυτής της αποστολικής Μητροπόλεως, αλλά και ως επίσκοπος της αγίας μας Εκκλησίας, να ελεήσει ο Κύριός μας Ιησού Χριστός, όχι μόνο την πατρίδα μας, αλλά τον κόσμο όλον, και να βοηθήσει τα πλάσματά Του, τα δικά Του παιδιά, να επιστρέψουμε σ’ Αυτόν, όπως ο άσωτος υιός, γιατί μόνο κοντά Του δεν θα μας λείψει τίποτε. Η αληθινή χαρά, η πραγματική ευτυχία βρίσκεται μόνο κοντά στον Χριστό. Αμήν.