Ο «ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ

    τῆς κ. Φωτεινῆς Περγιουδάκη μέλους τοῦ Πν.Σ. τῆς Π.Ε.Γ.
       Ὁ «πιστός καί φρόνιμος δοῦλος», τό κυβερνῶν σῶμα τῆς «Σκοπιᾶς», ἐξακολουθεῖ νά δελεάζει τούς ὀπαδούς της μέ τά ἀγαθά πού θά ἀπολαύσουν ἄν περάσουν ζωντανοί μετά τόν Ἀρμαγεδώνα στόν γήινο Παράδεισο, ἀλλά καί κάνει κρίση γιά τά πονηρά συστήματα καί τούς ἀνθρώπους.
2017, «Σκοπιά», Ἀπρ. 2017, σελ. 10-11: «Αυτή τη στιγμή ο Ιεχωβά δίνει στους πονηρούς ανθρώπους την ευκαιρία να αλλάξουν μέχρι την μεγάλη θλίψη… Ως άτομα δεν έχουν λάβει ακόμα την τελική τους κρίση. Αυτό που έχει καταδικαστεί είναι το σύστημα».

Ποιοί εἶναι οἱ πονηροί ἄνθρωποι στούς ὁποίους δίδεται, κατά τήν «Σκοπιά» ἡ εὐκαιρία νά ἀλλάξουν μέχρι τήν μεγάλη θλίψη; Εἶναι «οι θρησκευτικές οργανώσεις… οι κυβερνήσεις που υποκινοῦν τον πόλεμο… οι άπληστες επιχειρήσεις».
Ἐδῶ, ἡ «Σκοπιά» ἐπανέρχεται στή γνωστή διδασκαλία της γιά ὅσους ἀνήκουν στή σατανική ὀργάνωση καί εὐθύνονται γιά τήν δυστυχία τοῦ κόσμου.
Στή συνέχεια, ἡ «Σκοπιά» ἐρωτᾶ: «Ποιοί θα παραμείνουν αντικαθιστώντας τους πονηρούς ανθρώπους;» Καί ἀπαντᾶ: «Οι δίκαιοι θα γίνουν κάτοικοι της γης και θα κατοικούν για πάντα σ’ αυτήν… (Ψαλμ. 37: 11, 29). Οι πράοι είναι αυτοί που δέχονται ταπεινά την διδασκαλία και την καθοδηγία του Ιεχωβά. Αλλά, στο νέο κόσμο που θα έρθει, οι πράοι και οι δίκαιοι δεν θα είναι ούτε η μειονότητα, ούτε η πλειονότητα – θα είναι οι μόνοι ζωντανοί άνθρωποι».
Πότε θά ἀρχίσει ἡ «μεγάλη θλίψη» καί ποιοί εἶναι οἱ «δίκαιοι» καί οἱ «πρᾶοι» πού θά μείνουν στή γῆ; Ἀσφαλῶς μόνον οἱ ὀπαδοί τῆς ἑταιρεία, πού ἀκολουθοῦν τίς ἐντολές της.
Σελ. 11-12: «Η μεγάλη θλίψη θα αρχίσει όταν τα πολιτικά στοιχεία στραφούν ενάντια σε όλες τις ψεύτικες θρησκευτικές οργανώσεις όπως αντιπροσωπεύονται αυτές από την πόρνη που ονομάζεται Βαβυλώνα η Μεγάλη (Απ. 17: 1, 2,16. 18: 14».
Τί θά συμβεῖ λοιπόν μέ ὅλες αὐτές τίς κυβερνήσεις καί τίς ὀργανώσεις πού ἐξαρτῶνται ἀπό αὐτές;
«Η μεγάλη θλίψη θά ἀποκωρυφωθεί με την καταστροφή όλων των κυβερνήσεων αυτού του παλιού κόσμου και όλων εκείνων που τις υποστηρίζουν ενάντια στη βασιλεία του Θεού (Ιερ. 25, 31-33). Από κει και έπειτα δεν θα υπάρχει καμιά διεφθαρμένη οργάνωση». Μετά τή μεγάλη θλίψη καί τόν Ἀρμαγεδώνα «νέους ουρανούς καί νέα γη προσμένωμε κατά τήν ὑπόσχεσή του (Β΄ Πέτρ. 3, 13… Οι παλιοί ουρανοί και η παλιά γη, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις και η επίγεια κοινωνία… θα έχουν παρέλθει».
Δέν παραλείπει βεβαίως ἡ «Σκοπιά» νά ἐπαναλάβει τήν ἀπειλή της ὅτι ὁ Χριστός «θά καταπατήση τούς ἐχθρούς του… τό χυμένο αἷμα πού παριστάνει χαμένες ἀνθρώπινες ζωές, θά τρέχει βαθύ καί σέ μεγάλη ἀπόσταση» (Σκοπιά 1962, σελ. 213) καί ὅτι «θά καταφαγωθῆ ἡ σάρξ ἐκείνων πού δέν ἤθελαν νά μάθουν ὅτι ὁ ζῶν καί ἀληθινός Θεός λέγεται Ἰεχωβᾶ! Θά διαλυθοῦν ἐνῶ θά στέκουν στά πόδια των!» (Ἀπό τόν Ἀπολεσθέντα Παράδεισο… σελ. 209).
Ὅλα αὐτά ἀπό τί θά ἀντικατασταθοῦν; Ἀπό μιά κυβέρνηση ἀποτελούμενη ἀπό τόν Χριστό καί 144.000 συγκυβερνῆτες, τῆς «Βασιλείας τοῦ Θεοῦ».
Στή συνέχεια, ἡ «Σκοπιά» ἐπανέρχεται στήν παλιά διδασκαλία της γιά γήινη βασιλεία καί ἐγκόσμιες ἐξουσίες μέ γήινους ὑπηκόους:
Σελ. 12: «Η παραδεισένια γη θα σφύζει από χαρωπή δραστηριότητα… θα καλοσωρίζουν στη ζωή εκατομμύρια νεκρούς και θα τους βοηθούν να μάθουν τις οδούς του Ιεχωβά...
Θα τερματιστεί η φτώχια (Ψαλμ. 72: 12-16)… Θα διώξει ακόμα καί τον κακό "αέρα" αυτού του παγκοσμίου συστήματος…». Ἀκόμη, διαβάζομε:
Σελ. 13: «φαντασθείτε ένα κόσμο χωρίς πόλεμο, αρρώστια ή θάνατο. Απλώς σκεφθείτε – χωρίς στρατό, ναυτικό ή αεροπορία, χωρίς όπλα ή μνημεία πολέμου, χωρίς νοσοκομεία, γιατρούς, νοσηλευτές ή ασφάλειες υγείας, νεκροταφεία… υπηρεσίες ασφαλείας, συστήματα συναγερμού, αστυνομικές δυνάμεις, ίσως ούτε κλειδαριές ή κλειδιά».
Ἡ πλύση ἐγκεφάλου εἶναι συνεχής. Οἱ ὀπαδοί τῆς «Σκοπιᾶς» εἶναι πεπεισμένοι ὅτι ὅλα αὐτά τά ἀγαθά θά τά ἀπολαύσουν στόν γήινο Παράδεισο, ἀφοῦ ὅ,τι πεῖ ὁ «δοῦλος» τό δέχονται ἀδιαμαρτύρητα, διότι «ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ δούλου σημαίνει ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Ἰεχωβᾶ». Ἡ Καινή Διαθήκη δέν τούς ἀφορᾶ, γιατί εἶναι γραμμένη μόνο γιά τούς χρισμένους. Οἱ ὀπαδοί ζοῦν στήν Παλαιά Διαθήκη, ἐξομοιώνονται μέ τούς Ἰωναδαβίτες, τόν Ὀβάβ, τούς υἱούς τῶν δούλων τοῦ Σολομώντα (1984, Επιβίωση, σελ. 87, 92).