Εκεί αψηλά στον Άη Λαρίωνά μας.

Σε τούτο δω

το κάστρο

παραστέκει

δέκα αιώνες τώρα

ημιερειπωμένη

και σιωπηλή

η εκκλησιά 

τ’ Άη Λαρίωνά μας.

Του Βασίλη Χαραλάμπους

Σε τούτα δω τ’ απόκρημνα αγριοβράχια

προφταίνει το πρώτο αντίκρυσμα

στ’ ακροκόρφι του Πενταδάκτυλου

το κάστρο τ’ Αγίου Ιλαρίωνα

τ’ Άη Λαρίωνά μας.

Σε τούτο δω το κάστρο

παραστέκει δέκα αιώνες τώρα

ημιερειπωμένη και σιωπηλή

η εκκλησιά  τ’ Άη Λαρίωνά μας.

Καήμος η νοσταλγία

διαβατάρικο πουλί στους εγκρεμούς

για τούτο το παμπάλαιο βυζαντινό μεράκι.

Διστακτικός κι ο ζέφυρος

συλλαβίζει ότι απόμεινε

από κείνες τις στιγμές.

Εδώ  σε τούτα δω τα έρημα βράχια

στ’ ακροκόρφι του Διδύμου

ο Άγιος Ιλαρίων ο Μέγας

βρήκε φωλέαν ησύχιον

με το σπουδαίο μαθητή του εκείνο

Ησύχιον τον ερημίτη.

Σε τούτα τα έρημα βράχια

στη σιγαλιά του Πενταδάκτυλου

ασκητέψανε τ’ Άη Λαρίωνα

οι αγιασμένοι εκείνοι μαθητές

Κρισπιανός, Μαλχίων, Σαλαμάνης και Φωκίων.

Και παραύστερα

ο Άγιος Ιλαρίων ο Νέος

«τον υπερφυά βίον ποθήσας»

τούτους τους φωλεόβραχους

«παραδείσου μετόχιον εποίησεν».

Ξέσκεπος παραστέκει ακόμα

τ’ Αγίου η οκταγωνική εκκλησιά

με τους τουβλόκτιστους τοίχους

τον  λεύτερο ουρανό ν’ αγκαλιάζουν.

Ετούτες οι πολεμίστρες του κάστρου

στου Διδύμου την κορφή

που  άπαρτες φαντάζουν

ξενίζουν τώρα μονάχα

τον ολογάλανο ουρανό

κι ένα μικρό καλόγιαννο

απογεννίδι της Άνοιξης πού’ρχεται.