Ο ομιλητής παρατήρησε ότι ο πολιτισμός, όπως τον γνωρίζαμε, έχει πλέον τελειώσει, ενώ στον μεταμοντέρνο κόσμο δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Υπάρχουν πολλές απόψεις, όχι, όμως, μία αλήθεια. Το ζήτημα είναι πώς, ως Εκκλησία, μπορούμε να συναντηθούμε με έναν τέτοιο κόσμο. Η αλήθεια μπορεί να υφίσταται, αλλά ουδείς εξ ημών είναι φορέας της, ούτε πρέπει να την υπερασπιζόμαστε μονολιθικά.
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο κ. Καραγιάννης τόνισε ότι πρέπει να προσεγγίζουμε τους ανθρώπους, σήμερα, με όρους εξωτερικής ιεραποστολής και να μπορούμε να διακριβώνουμε ποιο είναι το σημαντικό, για να το κρατήσουμε. Στην σύγχρονη πραγματικότητα δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, ούτε συγκεκριμένα κριτήρια, για να παίρνουν οι άνθρωποι τις αποφάσεις τους. Παρατήρησε, επίσης, ότι στην εποχή μας αμφισβητείται η ύπαρξη της οικογένειας, ο παραδοσιακός χαρακτήρας της οποίας κινδυνεύει. Αν οι παραδοσιακές οικογένειες παράγουν χαρά και έχουν Ευχαριστιακό βίωμα, δεν κινδυνεύουν. Αν, όμως, δεν διαθέτουν τίποτα απ’ αυτά, κινδυνεύουν.
Ο κ. Καραγιάννης κάλεσε τους Κληρικούς να ασκούν διακριτική ποιμαντική, να αγωνιούν για κάθε άνθρωπο, χωρίς, όμως, να προσφέρουν έτοιμες συνταγές – κονσέρβα. Απαιτείται, στην εποχή μας συσταύρωση με τον κάθε άνθρωπο, για να παραχθεί η Ανάσταση.
Στον πολύ ενδιαφέροντα διάλογο που ακολούθησε ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Ιγνάτιος τόνισε ότι η Εκκλησία οφείλει να διακηρύσσει πάντοτε την αλήθεια του Ευαγγελίου, να αγωνίζεται για την σωτηρία του προσώπου και την διαφύλαξη της ζωής. Ούτε κυβερνά, ούτε νομοθετεί, ούτε αποφασίζει. Δικαιούται, όμως, να ομιλεί και να καταθέτει ελευθέρως την διδασκαλία Της. Άλλωστε, είναι μεγάλο το πλήθος εκείνο των ανθρώπων, που καταφεύγουν σ’ Αυτήν και ζητούν την συμβουλή και την καθοδήγησή Της, περιμένοντας απ’ Αυτήν όχι λόγο συμβιβασμένο με το κοσμικό πνεύμα, αλλά τον Λόγο του Θεού και του Ευαγγελίου.
Αναρτήσεις
