Η Ακολουθία του Νυμφίου στον Μητροπολιτικό Ναό της Βεροίας, (ΦΩΤΟ).

Τη Μεγάλη Τρίτη 27 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αὕτη τόν δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ δεσπότου ἐχωρίζετο». Δύο διαφορετικές συμπεριφορές καί δύο διαφορετικές πορεῖες ἰχνηλατοῦν οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι τῶν ὕμνων τοῦ Ὄρθρου τῆς Με­γά­λης Τετάρ­της πού ψάλαμε ἀπόψε. Μπο­ρεῖ τά πρόσωπα καί τά περι­στα­τικά νά μᾶς εἶναι γνωστά, μπορεῖ νά τά ἀκοῦμε κάθε χρόνο αὐτή τήν ἡμέρα, ἀλλά εἶναι σκό­πιμο νά τά μελετήσουμε γιά λίγο καί νά κατανοήσουμε γιατί ἡ Ἐκ­κλησία μας μᾶς τά ὑπενθυμίζει καί μᾶς τά προβάλλει.

Ἀπό τή μία πλευρά εἶναι ἡ ἁμαρ­τωλή γυναίκα πού πλύνει τά πόδια τοῦ Χριστοῦ μέ μύρο, καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ μαθητής του, ὁ Ἰούδας. 

Ἡ γυναίκα εἶναι βυθισμένη στήν ἁμαρ­τία, εὑρίσκεται μακριά ἀπό τόν Θεό καί θά λέγαμε, εἶναι χωρίς προοπτική νά ἀλλάξει ζωή. Τόσο ἁμαρτωλή ἦταν!

Ἀντί­θε­τα τόν Ἰούδα τόν εἶχε ἐπιλέξει ὁ Χριστός γιά μαθητή του, ὅπως καί τούς ἄλλους ἕνδεκα, καί ζοῦσε κοντά του ἐπί τρία χρόνια. Τόν γνώριζε, εἶχε παρακο­λουθήσει τή διδασκαλία, τή ζωή καί τά θαύ­ματά του. Ἐπί τρία χρό­νια ζοῦσε μέ­σα στήν ἀγάπη του, ἔβλεπε τήν εὐσπλαγχνία καί τή συγκαταβα­τι­κότητά του πρός τούς ἀνθρώπους, τήν ὑπομονή καί τήν ἀνοχή του, τήν ταπείνωση καί τή μακροθυμία του. Γνώριζε ὅτι τό μόνο πού ζη­τοῦ­σε ἀπό τούς ἀνθρώπους ἦταν ἡ πίστη καί τολμοῦσε νά πλησιάζει καί νά στηρίζει τούς ἁμαρτωλούς, τούς πονεμένους καί τούς ἀδικη­μέ­νους καί νά ὑπερασπίζεται ἐκεί­νους πού ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων κα­τέκρινε. Ποιός θά περίμε­νε, λοι­πόν, ὅτι ὁ Ἰούδας θά μποροῦσε πο­τέ νά τόν ἀρνη­θεῖ ἤ πολύ περισ­σό­τερο νά τόν προ­δώσει;

Καί ὅμως καί οἱ δύο ἀλλάζουν πο­ρεία. Ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα δια­γράφει μέ μία κίνηση τό παρελθόν της. Γιατί ἄν ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀστο­χία τοῦ ἀνθρώ­που νά πλησιά­σει τόν Θεό καί ἡ ἄρνησή του, ἡ μετά­νοια εἶναι ἡ ἀπό­δειξη ὅτι τόν ἀνα­γνωρίζει καί θέλει νά ζεῖ μαζί του. Καί αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί ἡ πρώην ἁμαρτωλή. Μέ τό μύρο πού κομίζει στόν Χριστό καί ἡ πράξη της νά τοῦ ἀλείψει μέ αὐτό τά πόδια, ἀποδεικνύει ὅτι τόν ἀνα­γνω­ρίζει ὡς σωτήρα καί λυτρωτή της, ὅτι τόν ἀναγνωρίζει ὡς δε­σπότη καί Θεό της.

Δέν ἐξα­γο­ράζει τήν ἄφεση μέ τό πολύτιμο μύρο. Μέ τή μετάνοιά της τήν ἐξα­γοράζει. Μέ τήν ταπεί­νωσή της νά γονατίσει ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ τήν κερδίζει. 

Τί συμβαίνει ὅμως μέ τόν Ἰούδα; Ἐκεῖνος κρίνει μία πράξη πού ὁ Διδάσκαλός του ἀποδέχεται καί ἐπαι­­νεῖ, ὄχι γιατί τήν ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά γιατί ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς μετανοίας τῆς γυναίκας. Ἐκεῖνος ὑποκρίνεται ἐνδιαφέρον γιά τούς πτωχούς καί ἔτσι ψεύδεται ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ. Ἀμφισβητεῖ τή Θεό­τητά του, καθώς ἀρνεῖται στήν ἁμαρτωλή γυναίκα τή δυνα­τότητα νά προσφέρει ὅ,τι πιό πολύτιμο εἶ­χε στόν Χριστό, καί ὁ ἴδιος χωρί­ζε­ται μέ τήν ἐπιλογή του ἀπό Αὐτόν.

«Αὕτη τόν δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ δεσπότου ἐχωρίζετο». 

Οἱ θέσεις ἀντιστρέφονται, ἡ προο­πτική μεταβάλλεται. Ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα κερδίζει τή σωτηρία καί εὑρίσκεται μαζί μέ τόν Χριστόν. Ὁ μαθητής χωρίζεται ἀπό τόν Διδά­σκαλο καί βαδίζει τήν ὁδό ἀπω­λεί­ας.

Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τά δύο πρό­σω­πα καί τή στάση τους, καί ἄς μή νομίζουμε ὅτι ἔχουμε ἐξασφαλίσει τήν οἰκειότητα μέ τόν Θεό καί τή σωτηρία, ἐπειδή εὑρισκόμεθα μέσα στήν Ἐκκλησία ἤ ἐπειδή νομίζουμε ὅτι ἀκολουθοῦμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Μία ἀδυναμία, ἕνας πειρα­σμός, ἕνα πάθος μπορεῖ νά μᾶς ὁδη­­γήσει μακριά του, μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη του, μπορεῖ νά μᾶς κάνει καί νά τόν ἀρ­νηθοῦμε. 

Ἄς μήν ἐπαναπαυό­με­θα ποτέ, καί κυρίως ἄς μήν ἀκο­λου­θοῦμε τήν τακτική τοῦ Φαρι­σαίου, ὁ ὁποῖος ὑποτιμοῦσε τόν τε­λώ­νη, πού τελι­κά δικαιώθηκε. Ἄς μήν μιμούμεθα τόν Ἰού­δα, ὁ ὁποῖ­ος ὑποτιμοῦσε τήν ἁμαρ­τωλή γυ­ναίκα, πού τελι­κά κέρδισε τή σωτη­ρία της. Ἡ γνώ­μη πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας δέν μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Ἀντίθετα μπορεῖ νά μᾶς παρασύρει στήν ἀπώλεια καί μά­λιστα, κά­ποιες φορές, διά τῆς κα­τα­κρίσεως τῶν ἀδελφῶν μας. 

Αὐτό πού μᾶς σώζει εἶναι ἡ ταπεί­νωση καί ἡ ἐν μετα­νοίᾳ προσέγ­γι­ση τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔσωσε καί τήν ἁμαρ­τωλή γυναίκα. Εἶναι ἡ ἐν ἐξο­μο­λογήσει ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέ­ους. Εἶναι ἡ ἁγνή προσφορά τῆς καρ­δίας μας στόν Χριστό γιά νά τήν ἁγιάσει.

Ἄς ἀποφύγουμε τήν ὑπεροψία καί τήν ὑποκρισία τοῦ Ἰούδα. Ἄς μιμηθοῦμε τή μετάνοια καί τήν τόλ­μη τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, καί ἄς προσέλθουμε στόν Χριστό ζητώντας τό ἔλεός του· ζητώντας του νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας. 

Καί ἐάν προσέλθουμε μέ ταπεί­νωση καί ἀγάπη, νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θά τύχουμε τῆς ἀφέσεως, ὅπως καί ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, τῆς ὁποί­ας τή θεάρεστη πράξη μνημονεύει ἀπό σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, προβάλ­λο­ντάς την ὡς παράδειγμα γιά ὅλους μας.

 

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ