Στην εκκλησία που διακονώ έχω την πολυτέλεια να βλέπω και να συζητώ με πολύ κόσμο.
Ξαφνικά μια κυρία κάποιας ηλικίας και με πολύ στόμφο σαν να ήταν βασίλισσα και έπρεπε να σταματήσουν τα πάντα για την πάρτι της.
Φορούσε μαύρα και με μαλλί κώτσο, έβαζε λάδι στα ήδη αναμμένα καντήλια.
Την παρατηρούσα χωρίς να μιλάω.
Μόλις τελείωσε, μου είπε χωρίς συστολή: "Τελείωσα, το τάμα που είχα".
Την κοίταξα. Σκεφτόμουν τι να της πω. Τελικά, της είπα ότι καλό θα ήταν να με ενημερώσει.
Τότε, εξερράγη και είπε πάρα μα πάρα πολλά.
Ασυνάρτητα λόγια, που όμως έδειχνε ότι, ότι έκανε το έκανε για το θεαθήναι!
Με αποκάλεσε: "Θεούσο".
Την κοίταξα.
Δεν είπα τίποτα.
Συνέχισε να λέει, να λέει.
Ξέρω τον έναν, ξέρω τον άλλον.
Σιωπούσα.
Ξαφνικά, της είπα: " Οχι, δεν είμαι Θεούσος, αλλά Θεούμενος".
Έμεινε στήλη άλατος.
Έσκυψε το κεφάλι της. Άφησε το μπουκάλι με το λάδι της.
Νευριασμένη, έφυγε από το ναό.
Δεν έμεινε να της εξηγήσω τι σημαίνει, Θεούμενος.
Για εμένα ο Ορθόδοξος Χριστιανός είναι Θεούμενος.
Ζει, και συμπεριφέρεται, ως εν δυνάμει Άγιος.
Έχει μπροστά του, παντού και πάντα, τον Θεό.
Αυτά τα λίγα σαν γρήγορες άτακτες σκέψεις.
Θεούσος, το τυπικό κομμάτι της θρησκείας μας.
Θεούμενος, το ουσιαστικό κομμάτι της θρησκείας μας.
Ο ταπεινός δούλος του Θεού.
Γεώργιος Κάτρης
Υ.Σ.
Να ευχαριστήσω την κα Φωτεινή.
Την ταπεινή Χριστιανή ψυχή.
Που φέρνει το πρόσφορο της Κυριακής. Ζυμωμένο, με τα χέρια της.
Αναρτήσεις
