Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού Ναούσης,(ΦΩΤΟ).

Την Κυριακή 12 Αυγούστου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού Ναούσης στα πλαίσια της πανηγύρεως του Ιερού Ναού.

Στην συνέχει ο Σεβασμιώτατος προσκύνησε στον εξωκλήσιον Μεταμορφώσεως του Σωτήρος έξω από την Νάουσα.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

«Μακροθύμησον ἐπ᾽ ἐμοί, καί πάντα ἀποδώσω σοι».

Δύο διαλόγους μᾶς περιγράφει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, δύο διαλόγους μέ τούς ὁποίους ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς διδάξει ποιά εἶναι ἡ βασική προϋπόθεση γιά νά κερδίσουμε τή βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν.

Ὁ πρῶτος διάλογος εἶναι ἀνά­με­σα σέ ἕνα βασιλέα καί σέ ἕναν ἀπό τούς δούλους του, ὁ ὁποῖος τοῦ ὄφειλε μύρια τάλαντα, δέκα χιλιά­δες τάλαντα, ἕνα ἐξαι­ρε­τικά μεγά­λο χρηματικό ποσό. Ὅταν ὁ βα­σι­λέας τοῦ ζήτησε νά τοῦ ἐπι­στρέ­ψει τά χρήματα, ὁ δοῦ­λος ἔπεσε στά πόδια τοῦ βασιλέως καί τόν ἱκέ­τευ­σε νά κάνει ὑπομο­νή καί θά τοῦ ἐπέστρεφε ὅλα ὅσα τοῦ ὄφει­λε. «Μακροθύμησον ἐπ᾽ ἐμοί, καί πάντα ἀποδώσω σοι». Καί ὁ βα­σι­λέας δέχθηκε τό αἴτημά του καί τόν ἄφησε ἐλεύθερο.

Ὁ δεύτερος διάλογος ἀκολουθεῖ χρονικά τόν πρῶτο καί ἔχει ἀνά­λο­γο περιεχόμενο. Ὁ ὀφειλέτης τῶν μυρίων ταλάντων ἀποχωρεῖ ἀπό τή συνάντησή του μέ τόν βα­σι­λέα ἔχοντας κερδίσει τήν πίστω­ση χρόνου πού ζητοῦσε. Συναντᾶ ὅμως ἕνα συνάδελφό του, ἕνα σύν­­δουλό του, πού τοῦ χρωστοῦσε ἕνα ἀσήμαντο ποσό, ἑκατό μόνο δηνάρια, καί τόν ἀπειλεῖ καί τόν ἐκβιάζει νά τοῦ δώσει ἀμέσως τά χρήματά του.

Ἐκεῖνος τόν ἐκλιπαρεῖ, ὅπως ἔκα­νε καί ὁ ἴδιος λίγο νωρί­τερα μέ τόν βασιλέα, καί τοῦ ὑπόσχεται ὅτι θά τοῦ τά δώσει, ἄν περιμένει λίγο, ἀλλά δέν εἰσακούεται. Ὁ σύν­δουλός του δέν μακροθυμεῖ καί τόν κλείνει στή φυλακή μέχρι νά τοῦ ἐπιστρέψει τό ὀφειλόμενο ποσό.

Πόση διαφορά, ἀδελφοί μου, ἀνά­­μεσα στή συμπεριφορά τοῦ βα­σιλέως καί τοῦ ὀφειλέτου του! Ἀντί νά διδαχθεῖ ἀπό τή μεγαλο­ψυ­χία τοῦ κυρίου του καί νά χαρί­σει τά ἐλάχιστα χρήματα πού τοῦ ὄφειλε ὁ σύνδουλός του, ἐκεῖνος ἐξαντλεῖ κάθε ὅριο σκληρότητος. Ἀντί νά ἀναλογισθεῖ πόσο μεγάλη χάρη ἀπήλαυσε ὁ ἴδιος πρίν ἀπό λίγο, αὐτός ἀφήνει τόν ἑαυτό του νά κυριευθεῖ ἀπό τήν ἀπανθρωπία καί τήν κακία.

Εἶναι τόσος ὁ ἐγωι­σμός του καί τόση ἡ σκληροκαρδία του ἀπέ­να­ντι στόν συνάνθρωπό του πού δέν μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ πόσο ἄδικος γίνεται καί πόσο ἡ στάση του αὐτή προκαλεῖ καί τούς ἄλλους συν­δού­λους του, οἱ ὁποῖοι ἐνη­με­ρώνουν τόν βασιλέα ὥστε νά λά­βει τόν μι­σθό τῆς κακότητός του, καθώς ὁ Θεός, ὅπως λέγει ὁ Χριστός στό τέ­λος τῆς παραβολῆς, δέν θά συγχω­ρήσει τά ἁμαρτήμα­τά μας, ἐάν ἐμεῖς δέν συγχωρή­σου­με τούς ἀδελ­­φούς μας.

Ἡ συγχώρηση, τήν ὁποία θέτει ὡς προϋπόθεση ὁ Χρι­στός προκει­μένου νά χαρίσει καί σέ μᾶς τή συγ­χώρηση εἶναι βε­βαίως τό βα­σικό θέμα τῆς σημερινῆς παραβο­λῆς. Ὁ Χριστός ὅμως θέλει νά μᾶς ὑπενθυμίσει μέ τήν παραβολή καί κάτι ἄλλο πού πολλές φορές λη­σμο­νοῦμε καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἴσως τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο δυσκο­λευ­ό­­μαστε νά συγχωρήσουμε τούς ἀδελ­­φούς μας. Καί αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό γεγονός ὅτι νομίζου­με πώς ἐμεῖς δέν ὀφείλουμε τίποτε στόν Θεό, δέν ἔχουμε σφάλλει, δέν ἔχουμε ἁμαρτήσει ἐνώπιόν του, ἄρα δέν ὀφείλουμε νά ζητήσουμε οὔτε κἄν συγχώρηση.

Πόσες φορές, ἀδελ­φοί μου, δέν ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς τόν δρόμο τοῦ ὑψηλόφρονος Φα­ρι­σαίου καί ἀπαριθμοῦμε τά καλά πού ἔχουμε κάνει, τίς ἀρετές πού νομίζουμε ὅτι διαθέτουμε, τίς ἐντο­λές πού τη­ροῦμε κατά γράμ­μα, ἔτσι ὥστε νά ξεχωρίζουμε ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Καί τί κάνου­με μέ αὐτόν τόν τρό­πο; Δικαιώ­νου­με μόνοι μας τόν ἑαυτό μας καί πιστεύουμε ὅτι δέν ὀφείλουμε ὄχι μόνο νά ζητήσουμε συγχώρη­ση ἀπό τόν Θεό γιά τίς παραλεί­ψεις μας καί τίς ἁμαρτίες μας, ἀλ­λά οὔτε καί νά τόν εὐχαρι­στή­σου­με γιά ὅσα Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει.

Καί ἐάν ἐμεῖς δέν ἔχουμε συναί­σθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας, ἄν δέν αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά ζητήσουμε τό ἔλεος καί τή μακρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, τότε δέν εἶναι δυ­νατόν, ἀδελφοί μου, νά κατα­νοή­σουμε τόν ἀδελφό μας, ὁ ὁποῖ­ος ἔσφαλε ἀπέναντί μας καί ζητᾶ ἀπό μᾶς νά τόν συγ­χωρήσουμε γιά ὅ,τι μᾶς ἔφταιξε. Τότε δέν θά μπορέ­σου­με νά συγ­χω­ρήσουμε τόν ἀδελ­φό μας καί ἔτσι θά χάσουμε καί ἐμεῖς τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ, προϋπόθεση τῆς ὁποίας εἶναι ἡ συγχώρηση τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Γι᾽ αὐτό, ἄς προσπαθήσουμε νά συνειδητοποιήσουμε πόσα ὀφεί­λου­με στόν Θεό, γιά πόσα εἴμαστε χρεῶστες στήν ἀγάπη του καί τή μακροθυμία του, καί ἄν τό συνει­δη­τοποιήσουμε τότε καί πιό εὔκο­λα θά προσφέρουμε καί ἐμεῖς τή συγχώρηση στούς ἀδελφούς μας ἀλλά καί πιό εὔκολα θά μποροῦμε νά ζητοῦμε καί νά λαμβάνουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀξιω­θοῦ­με καί ἐμεῖς τῆς οὐρανίου βασιλείας του.

Ἄλλωστε κάθε ἡμέρα, καί ἴσως πολλές φορές, λέμε στήν Κυριακή προσευχή «ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Πόσες φορές καθημερινά εἴμαστε ψεῦστες, διότι αὐτό πού λέμε, δέν τό πιστεύουμε, διότι ἐμεῖς δέν συγχωροῦμε γιά ἐλάχιστα πράγματα τούς ἀδελφούς μας. Παρά ταῦτα ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά συγχωρήσει τά δικά μας παραπτώματα. Εἶναι ὅμως προϋπόθεση, ἀδελφοί μου. Ἐάν δέν συγχωρήσουμε, δέν θά λάβουμε συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι πρόθυμος νά μᾶς τήν δώσει, φθάνει ἐμεῖς νά ταπεινωθοῦμε καί νά ζητήσουμε μέ ταπείνωση τή συγχώρηση τῶν ὁποιωνδήποτε πράξεών μας, ἀκόμη καί τῶν μεγαλυτέρων ἀλλά καί τῶν πιό ἀσήμαντων, φθάνει νά τό ζητήσουμε μέ ταπείνωση, καί Ἐκεῖνος εἶναι πρόθυμος νά παράσχει στόν καθένα μας αὐτή  τή συγχώρηση.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ