Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

.

.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.
Μέσα απ΄αυτές τις σελίδες που ακoλουθούν θέλω να μάθει όλος ο κόσμος για Τους Αγίους, τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Μπορείτε να μου στείλετε την Ιστορία του Ναού σας ή του Μοναστηρίου σας όπως και κάποιου τοπικού Αγίου/ας της περιοχής σας nikolaos921@yahoo.gr

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης
κάνετε κλικ στην φωτογραφία

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωὴ.

Ἡ   πίστη δὲν εἶναι κάποια ἀόριστη καὶ ἀφηρημένη θεωρία, μιὰ ὡραῖα ἰδεολογία καὶ μία συμφέρουσα θρησκευτικὴ ἄποψη. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι βίωμα, ἦθος, τρόπος ζωῆς καὶ ὑπάρξεως.
Πίστη σημαίνει ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνει ζωή μου. Θὰ καταθέσω τὴ σκέψη μου ὡς ἕνας ἁπλὸς πιστός, ἕνας ταπεινὸς μοναχός, ἕνας εἰλικρινὴς ἄνθρωπος.

Ἡ σύνδεση μὲ τὸν Χριστό μας ὁδηγεῖ σὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια. Ὁ μεγάλος Θεὸς γίνεται μικρός, προσφιλὴς καὶ οἰκεῖος, γιὰ νὰ χωρέσει στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά μας. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἄτομο γίνεται πρόσωπο ἀγαπώντας ἀνιδιοτελῶς καὶ θυσιαστικῶς. Ἡ ἠθικὴ ζωὴ συνίσταται στὴν ἐλεύθερη τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν.
Στὴν ἀγαθοεργία καὶ τὴν παθοκτονία. Κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἔστω καὶ ἂν παραστράτησε καὶ αἰχμαλωτίστηκε, διατηρεῖ τὴ μοναδικότητα καὶ ἱερότητα τοῦ «κατ’ εἰκόνα». Κάθε ἄνθρωπος μὲ τὴ συνείδησή του ἔχει πνοὴ Θεοῦ μέσα του καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἀξιότιμος ἀξιοσέβαστος καὶ ἀξιοπρόσεκτος. Ἀξίζει τὴ συμπάθειά μας. Ἡ τιμὴ καὶ ἡ ἀγάπη δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀνήκει μόνο στοὺς μεγάλους, τοὺς κατέχοντες, τοὺς νέους, τοὺς ὡραίους, τοὺς εὐφυεῖς καὶ ἠθικούς, ἀλλὰ καὶ στοὺς διανοητικῶς καὶ σωματικῶς ἀνάπηρους, τοὺς ὑπέργηρους, τοὺς ἀνήμπορους καὶ τοὺς ἄσημους φτωχούς.
Ἡ ὀρθόδοξη πίστη κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν ἀπελπίζεται ποτέ. Μάλιστα τὸν ὁδηγεῖ στὴ δωρεά, στὴν εὐεργεσία, στὴ φιλανθρωπία, στὴ συμπαράσταση καὶ στὴν ἀνακούφιση. Βλέποντας ὁ πιστὸς στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου τὸν Χριστὸ γίνεται πιὸ ἀνεκτικός, πιὸ ἐπιεικής, πιὸ φιλικός, πιὸ συγκαταβατικός, πιὸ συγχωρητικὸς καὶ ὑποχωρητικός. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀντιμάχεται τὴν ἐπιστήμη. Τὸν ἐπιστήμονα ὅμως τὸν θέλει σεμνό, ταπεινό, ἤπιο καὶ καλοκάγαθο. Δὲν τὸν θέλει αὐθάδη, ἀντάρτη, αὐθαίρετο, ἀσεβῆ καὶ ἀρνησίθεο. Ὅσους δὲν πιστεύουν δὲν θὰ πρέπει νὰ τοὺς βλέπουμε μὲ τὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ μας βιαστικά. Κάποιον πόνο μεγάλο ἔχουν, κάποια ἀντίδραση, κάτι ποὺ δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἐκφραστοῦν ἐγκάρδια.
Ἡ ὑπερηφάνεια θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἄγνωστη στὸν γνήσιο ὀρθόδοξο πιστό. Ἡ ὑπερηφάνεια αὔξησε τὶς ψυχικὲς διαταραχές, τὰ ἄγχη, τὶς θλίψεις, τὶς ἀπογοητεύσεις, τὶς καχυποψίες, τὶς φαντασίες, τὶς ἀπομονώσεις καὶ τὶς ταραχές.
Ἔτσι ἀνικανοποίητος καὶ ἀνισόρροπος ταλαιπωρεῖται ὁ ἴδιος καὶ ταλαιπωρεῖ καὶ τοὺς ἄλλους. Ὁ πιστὸς Χριστιανὸς ἔχει τὴ γλυκιὰ χαρὰ τῆς ταπεινώσεως καὶ ἱκανοποιεῖται παντοῦ καὶ πάντοτε. Ὁ ἐνστερνισμὸς τῆς παραμελημένης ἁγίας ταπεινώσεως θὰ ἐξισορροπήσει καὶ θὰ ἀνορθώσει τὸν πεσμένο ἄνθρωπο.
Θὰ πρέπει ἡ ὀρθόδοξη πίστη νὰ μεταποιηθεῖ καὶ ἐκσυγχρονιστεῖ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους; Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὄχι. Ὁ Χριστὸς ἐπανερχόμενος στὸν κόσμο θὰ ἔλεγε τὰ ἴδια πράγματα. Ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου πάντα ζητᾶ τὴν ἀλήθεια. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καλούμαστε νὰ προσφέρουμε μὲ περισσὴ ἀγάπη. Οἱ ἐκπτώσεις ἐδῶ δὲν ὠφελοῦν, ὅπως καὶ τὰ δυσβάστακτα φορτία. Δὲν θὰ αὐξήσουμε τοὺς ἀκολούθους μας μὲ τὸ νὰ τοὺς χαϊδεύουμε τὰ αὐτιά.
Σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ δημιουργήσουμε ὀπαδοὺς ποὺ θὰ μᾶς χειροκροτοῦν καὶ ἐπιδοκιμάζουν. Τὸ κυρίως ζητούμενο εἶναι ἡ ἁγιότητα. Ἡ ἁγιότητα θὰ σώσει τὸν κόσμο. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συνεχίζει νὰ γεννᾶ καὶ σήμερα ἁγίους.
Καλούμαστε νὰ βιώσουμε, νὰ δοξάσουμε καὶ νὰ ἐμπνεύσουμε τὴν ἁγιότητα. Ἡ ἀπόκτηση τῆς ἁγιότητας δὲν εἶναι πρὸς αὔξηση τῶν μετοχῶν μας πρὸς τὴν ἐπαινοθηρία, ἀλλὰ ἀπὸ μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὴ δόξα του. Ἀπὸ φιλότιμο καὶ ἀγῶνα γιὰ μία ζωὴ ἐνάρετη, εὐχάριστη, ἡσύχια καὶ ἐλεύθερη. Πηγὴ τοῦ ἁγιασμοῦ εἶναι ὁ Πανάγαθος Θεός, ποὺ ἀποτελεῖ τὴ μοναδικὴ αὐτοαγιότητα.
Μόνο μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ φθάσουμε στὴν ἁγιότητα. Ἡ ἀνεξαρτητοποιημένη αὐτοθέωση εἶναι ἄγνωστη στὴν ὀρθόδοξη πνευματικὴ ζωή.
Ὁ κύριος λόγος τῆς ὑπάρξεώς μας εἶναι ἡ συνάντηση μὲ τὸν Θεό. Ἡ πορεία μας πρὸς τὸν ἁγιασμὸ δὲν εἶναι μία καθαρὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση.
Ὑπάρχει μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἐπηρεάζει ἡ κίνησή μας αὐτὴ καὶ τοὺς γύρω μας, τοὺς ὁποίους βοηθᾶμε καλύτερα μὲ τὸ παράδειγμα. Γινόμαστε τότε πιὸ συγκαταβατικοί, πιὸ συνεννοήσιμοι, πιὸ εὐχάριστοι. Ἡ ἀλήθεια νὰ ὁμολογεῖται ἄφοβα πάντοτε, ἀλλὰ χαμηλόφωνα, τεκμηριωμένα, ἤπια.
Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μᾶς ὁδηγεῖ στὴν προσευχὴ γιὰ τοὺς ἄλλους, στὸ νὰ δίνουμε παρὰ νὰ παίρνουμε, νὰ χαιρόμαστε στὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου, νὰ λυπούμαστε στὴ λύπη του, νὰ σκεπτόμαστε τὸν αἰώνιο προορισμό μας, νὰ μάθουμε νὰ ὑπομένουμε, νὰ ἐλπίζουμε, νὰ ἐγκρατευόμαστε καὶ νὰ χαιρόμαστε τὴν ἁπλότητα καὶ τὴ λιτότητα.
                                                                       Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης