Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

.

.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.
Μέσα απ΄αυτές τις σελίδες που ακoλουθούν θέλω να μάθει όλος ο κόσμος για Τους Αγίους, τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Μπορείτε να μου στείλετε την Ιστορία του Ναού σας ή του Μοναστηρίου σας όπως και κάποιου τοπικού Αγίου/ας της περιοχής σας nikolaos921@yahoo.gr

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης
κάνετε κλικ στην φωτογραφία

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Συνέντευξη του Μητροπολίτου μας κ. Ανθίμου στο site THEAMAGAZINE.

Συνέντευξη του Μητροπολίτου μας κ. Ανθίμου 
στο site THEAMAGAZINE
στον κ. Ηλία Αραβίδη στις 5 Σεπτεμβρίου 2017



1. Παιδικά χρόνια στην Αλεξανδρούπολη. Με ποιες μνήμες και εμπειρίες έχει σημαδευτεί αυτή η περίοδος της ζωής σας Σεβασμιώτατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη και εκείνο που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία ήταν η ξεγνοιασιά και τα παιχνίδια στους δρόμους, τα όμορφα σχολικά χρόνια, έτσι όπως τα ζούσαμε άδολα και ειλικρινά. Η πρώτη δυσάρεστη εμπειρία που σημάδεψε την παιδική μου ζωή ήταν η επιστράτευση του 1974 και η δεύτερη, όταν σκοτώθηκε σε τροχαίο ο αδελφός μου. 

2. Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε να σπουδάσετε στην Εκκλησιαστική Ακαδημία και να στραφείτε στην Εκκλησία και την Ποιμαντική;
Ήταν η μάνα μου η ευλογημένη, που με παρακίνησε να δεθώ με την Εκκλησία και συγκεκριμένα με την ενορία μας, την αγία Κυριακή. Εκεί γνώρισα τον αρχιμ. Νικηφόρο Αρχαγγελίδη, μετέπειτα μητροπολίτη Διδυμοτείχου. Τότε ήταν που εντάχθηκα ενεργά στα κατηχητικά της πόλεως και γνώρισα τον π. Ανδρέα Χαλκιόπουλο και τον π. Νικήτα Βουτυρά. Λίγο αργότερα, πάλι η μάνα μου με πήγε η ίδια στον τότε μητροπολίτη μας Άνθιμο, προκειμένου να αναλάβει εκείνος την πνευματική μου καθοδήγηση και την πορεία μου μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Όταν τελείωσα την Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία, ο αείμνηστος πατέρας μου, μου είχε πει: «πολύ καλή δουλειά διάλεξες, τεμπέλικη δουλειά, θα παντρευτείς και μιά δασκάλα, θα έχετε δύο μισθούς και θα κάθεστε τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες». Όταν, βέβαια, γράφτηκα στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, τότε κατάλαβε ότι κάτι διαφορετικό ήθελα στη ζωή μου.

3. Η Παράδοση της Εκκλησίας επιβάλλει την υποχρεωτική αγαμία μερίδος κληρικών από τους οποίους επιλέγονται και οι Επίσκοποι. Ποιοι είναι λόγοι που οδήγησαν εσάς σε αυτήν την "αναχρονιστική" απόφαση και μήπως θεωρείτε πως αυτό το καθεστώς πρέπει να αλλάξει;
Ο Χριστός γοητεύει τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους και μας προσκαλεί διαρκώς κοντά του. Προσωπικά, είχα πολλές παρέες αγοριών και κοριτσιών, στα σχολικά μου χρόνια, όμως μέσα μου ήθελα ολόψυχα να αφιερωθώ στο Χριστό και την Εκκλησία. Γρήγορα κατάλαβα ότι αν έκαμνα οικογένεια δεν θα κατάφερνα να δοθώ πλήρως στην Εκκλησία και να εκπληρώσω αυτό που ήθελε η ψυχή μου: μια αποκλειστική σχέση με το Χριστό. Σέβομαι πολύ τα δυό αυτά μυστήρια, της κλήσεως και της κλίσεως, έτσι όπως ο Θεός τα διαχειρίζεται για κάθε άνθρωπο. Βέβαια, σήμερα, σε μεγάλο ποσοστό χειροτονούνται άγαμοι στην Εκκλησία. Είναι γνωστοί οι κοινωνιολογικοί λόγοι που εξηγούν το γεγονός. Οι επίσκοποι συνήθως δεν ανταποκρινόμαστε εύκολα, και κατευθύνουμε τους νέους που έρχονται να χειροτονηθούν, στο να αγαπήσουν πολύ το Χριστό και την Εκκλησία, αν θέλουν να αντέξουν το καμίνι της εγκρατείας και να είναι ευτυχισμένοι. Ένας παλαιός Επίσκοπος, μακαριστός σήμερα, μου είχε πει: όποιος είναι συνεπής με την αγαμία του, δεν χειροτονεί εύκολα αγάμους" και "όποιος υποψήφιος σου πεί ότι κάνει και για έγγαμος και για άγαμος, να ξέρεις ότι αυτός κάνει μόνο για έγγαμος". 

Χρειάζεται λοιπόν, από τη μιά, να σεβόμαστε το μυστήριο αυτό της Εκκλησίας, αλλά από την άλλη να χειροτονούμε αγάμους μόνο όταν είμαστε βέβαιοι για την υπευθυνότητα της αποφάσεώς τους. Και φυσικά, πολύ προσευχή και προσοχή, επειδή ο διάβολος στοχεύει ανελέητα τους νέους κληρικούς.  

4. Εκκλησία και θρησκευτική πίστη. Συμβαδίζουν αυτές οι δύο στάσεις ή είναι εκ διαμέτρου αντίθετες;
Πριν από δυο χρόνια έκανα μια ομιλία σε συνέδριο της ιδικής μας Ιατρικής Σχολής και αναφέρθηκα στο ότι "η Εκκλησία απάλλαξε την ανθρωπότητα από τη σχιζοφρένεια της θρησκείας". Σήμερα, όμως, είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία στον τόπο μας είναι ένας θεσμός. Είναι ένα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Θεωρείται συμμέτοχος σε αυτήν την κρίση που βιώνουμε. Είναι το δεκανίκι του παράλυτου κράτους μας, γι’ αυτό και οι άνθρωποί μας λένε «πιστεύω», και εννοούν είμαι θρησκευόμενος, «αλλά δεν συμφωνώ με την Εκκλησία», και εννοούν δεν συμφωνώ με τη διοίκηση, με το συγχρωτισμό της με την εξουσία και παρόμοια. Αυτό είναι ανάγκη να μας προβληματίσει, ώστε να γίνουμε περισσότερο Εκκλησία, να εκφράζουμε το λαό (όχι να του χαϊδεύουμε τα αυτιά), αλλά να επιδιώκουμε διαρκώς το κοινωνικό του δίκαιο. Και κατά πως λέει ο ποιητής «να αδειάζουμε τον ουρανό στις ψυχές των ανθρώπων».

5. Πόσο έχει αλλοτριωθεί η εκκλησιαστική Κοινότητα στις μέρες μας; Μήπως, λοιπόν, μια αθεϊστική στάση είναι περισσότερο θεολογική από την εγκύστωση στις άνευ εμπειρικού αντικρύσματος τελετουργίες μιας αποτυχημένης πρότασης ζωής;
Όταν τα μέλη της εκκλησιαστικής κοινότητος δεν νιώθουν αδέλφια, όταν ο προεστώς της εκκλησιαστικής κοινότητος ιερεύς, είναι στυγνός δημόσιος υπάλληλος ή θεομπαίχτης, τότε, όσα μέλη της Εκκλησίας δεν έχουν την αντοχή να αγωνισθούν μέσα από την Εκκλησία, πειραγμένα, ενοχλημένα, απογοητευμένα βγαίνουν έξω και εκφράζουν την υγιή αντίδρασή τους σ’ αυτό το σάπιο εκκλησιαστικό γεγονός και δηλώνουν "άθεοι". Η Εκκλησία δεν είναι μια αποτυχημένη πρόταση, αλλά είναι μια προδομένη πρόταση, κυρίως από τους χριστιανούς της.

6. Χειροτονία των γυναικών. Ποιοι είναι οι λόγοι που προτάσσουν την απαγόρευση της χειροτονίας των γυναικών στο ιερατικό αξίωμα;
Δεν υπάρχουν θεολογικοί λόγοι που αποκλείουν τη χειροτονία των γυναικών, απλώς εθιμικά η Εκκλησία χειροτονεί μόνο άνδρες. Όπως για την Εκκλησία οι ρόλοι ανδρός και γυναικός είναι διακριτοί στη ζωή, έτσι και μέσα στην Εκκλησία άλλος είναι ο ρόλος του άνδρα κι άλλος ο ρόλος της γυναίκας. Τώρα -να πω την αλήθεια- είναι και ο παράγοντας πειρασμός, αν και ο απόστολος Ιάκωβος γράφει ότι "καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία". 

7. Γίνεται μεγάλη συζήτηση στις μέρες μας για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (ομοφυλόφυλοι).  Ποιος είναι ο λόγος της μετά βδελυγμίας απόρριψης των ανθρώπων αυτών από την καθεστηκύια τάξη της Εκκλησίας; Μήπως αυτή η συντηρητική στάση κρύβει μια σειρά ανομολόγητων παθών και αποτελεί τροχοπέδη για την ενσωμάτωση των συνανθρώπων μας στο Σώμα της Εκκλησίας;
Οι ομοφυλόφυλοι δεν είναι δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι. Οπότε, το άριστο είναι: ούτε εκείνοι, ούτε οι άλλοι να προτάσσουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, αλλά να προτάσσουν την κοινή ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τώρα, εμείς βάσει των πνευματικών κειμένων μας είχαμε παραδοσιακά ταυτίσει την αμαρτία με τη γυναίκα, επιδιώκοντας παρθενία του σώματος. Από την άλλη, οι έγγαμοι χριστιανοί μας, κληρικοί και λαϊκοί, θεωρούσαν τον γάμο εμπόδιο στην εκπλήρωση της παρθενίας του σώματος. Και οι δυο αυτές απόψεις, είναι πλάνες. Δεν είναι του παρόντος, όμως θα ήθελα κάποτε να κάνουμε μια συζήτηση πάνω σε αυτές τις δύο ακρότητες. Η διάδοση της ομοφυλοφιλίας πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, όχι σαν αμαρτία απλώς, αλλά σαν κοινωνικό φαινόμενο. Άλλαξε ο σεξουαλικός προσανατολισμός της κοινωνίας; εκχυδαΐστηκε τόσο πολύ ο έρωτας; δεν μπορεί να εμπνεύσει η Εκκλησία την ομορφιά του ανοίγματος στο "έτερο", και γι΄αυτό ο σύγχρονος άνθρωπος ναρκισσίζει περισσσότερο στο "όμοιο"; Όλα αυτά συντελούν στην εξάπλωση του φαινομένου. Τα οπωσδήποτε, εντός της Εκκλησίας, όπως λέτε, ανομολόγητα αυτά πάθη, είναι ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν υπάρχει για τους αγίους, ούτε είναι κολλέγιο υποκρινομένων ανθρώπων. Η Εκκλησία είναι το σπίτι των αμαρτωλών, ο δρόμος των αμαρτωλών προς τη σωτηρία. Βέβαια, όλοι αμαρτωλοί χωράμε μέσα της και αυτή είναι η περηφάνια των χριστιανών: ότι ο Χριστός δεν μας αποκόπτει από το Σώμα Του, αλλά καρτερικά περιμένει τη μετάνοιά μας. Στόχος της Εκκλησίας δεν είναι η αγαμία, ούτε ο γάμος. Εξάλλου η πρώτη αμαρτία στον κόσμο διαπράχθηκε από ένα όν που δεν είχε σώμα. Στόχος της Εκκλησίας είναι η σχέση και η κοινωνία με το Χριστό. 
Τώρα κάποιες ακραίες φωνές, όπως του σεβ. μητροπολίτου Καλαβρύτων και του βουλευτή Ψαριανού, δείχνουν απλώς αγανάκτηση για τις ένθεν κακείθεν ακραίες συμπεριφορές.

8. Πόσο εκ διαμέτρου αντίθετη είναι η νοοτροπία της χλιδής και της έπαρσης ορισμένων ταγών της Εκκλησίας με το μήνυμα της ταπείνωσης και της προσφοράς προς τον πνευματικά αγωνιζόμενο άνθρωπο που έφερε ο Χριστός στον κόσμο;
Κατ’ αρχήν η νοοτροπία της χλιδής που εννοείτε είναι απολειφάδι μιας παλιάς εποχής, «του ενδόξου μας βυζαντινισμού», που λέει ο ποιητής και που τηρείται απαρασάλευτα σε όλες τις  υπόλοιπες ορθόδοξες Εκκλησίες, καθώς όλες αντέγραψαν την Ελλάδα. Πάντως, αυτός ο βυζαντινισμός είναι τελείως ανοίκειος στη σύγχρονη εποχή μας. Εμείς, οι κληρικοί, δεν έχουμε την τόλμη, αλλά κι εσείς οι λαϊκοί ορθόδοξοι χριστιανοί μας δεν έχετε τη δύναμη, ώστε να αποπειραθούμε όλοι μαζί πιλοτικές επικαιροποιήσεις. Είτε στη γλώσσα, είτε στην αμφίεση, είτε στο τελετουργικό της Εκκλησίας μας. Κάποιοι απο εμάς, χωρίς έμπνευση και εμπιστοσύνη στο Άγιο Πνεύμα, θεωρούν ότι Παράδοση σημαίνει σκουριά. Και φοβούνται ότι κάθε αλλαγή, θα αλλοιώσει το Ευαγγέλιο. Και κάποιοι από σας, χωρίς προσωπικότητα, άβουλοι και φερέφωνα γεροντάδων-γκουρού, δεν αφουγκράζεσθε την καρδιά σας και σας αρέσει να ζείτε διπλές ζωές.

9. Ο θρησκευτικός άνθρωπος ζητάει αντιμισθία από τον Θεό. Προσεύχεται και «κοινωνεί» για να λάβει κάποια ανταπόδοση, η οποία συνήθως είναι υλική. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την ενηλικίωση του πιστού που προσπαθεί να δωροδοκήσει τον Θεό όπως δωροδοκεί τον υπάλληλο της Εφορίας; Μήπως είμαστε αιώνια παιδιά που προσέρχονται στην αγκαλιά της Εκκλησίας παλιμπαιδίζοντας;
Συμφωνώ απολύτως. Η σωστή στάση απέναντι στο Θεό δεν είναι ούτε η στάση του δούλου (σε υπηρετώ χωρίς δικαιώματα), ούτε η στάση του μισθωτού (Θεέ, σου δίνω - μου δίνεις), αλλά του ελεύθερου ανθρώπου, ο οποίος ακόμα κι όταν αμαρτάνει, δεν πρέπει να έχει τύψεις ή ενοχές. Αλλά απλώς να λυπάται που δεν στέκεται στο ύψος που μας θέλει ο Χριστός. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε: «Κύριε, κι αν δεν υπήρχε Παράδεισος θα σ’ αγαπούσα, κι αν δεν υπήρχε Κόλαση θα σε λογάριαζα».

10. Ποια είναι η αληθινή σημασία της αμαρτίας και της μετάνοιας; Πόσο απέχει από την άποψη ενός Θεού Τιμωρού και Σαδιστή Πατέρα;
Ο χριστιανικός κόσμος μας, δυστυχώς, σήμερα πιστεύει ότι η αμαρτία είναι ένα ποινολόγιο παλαιάς εποχής. Όμως δεν είναι έτσι. Αμαρτάνω σημαίνει επιστρέφω στη βιολογική μου υπόσταση. Μετανοώ σημαίνει ανεβαίνω στη θεϊκή μου προοπτική. Ο Θεός, αφού είναι Πατέρας, δεν είναι τιμωρός. Η τιμωρία και η Κόλαση είναι αποτέλεσμα δικών μας επιλογών. Και είναι πρώτος ο Θεός που υποφέρει, όταν βλέπει τα παιδιά του να βασανίζονται επειδή δεν θέλουν να Τον αξιοποιήσουν. Ο Θεός που «θάνατον δεν εποίησεν», δεν εποίησε ούτε Κόλαση. Το "μειονέκτημα" της δημιουργίας του Θεού είναι η πολλή ελευθερία με την οποία μας έπλασε. Όταν δεν την αξιοποιούμε κατάλληλα, όταν δεν την χρησιμοποιούμε σωστά, ο ίδιος ο Θεός λυπάται. Γι’ αυτό και παλεύει με χίλιους τρόπους ώστε να τα καταφέρουμε να σωθούμε. Η σωτηρία της ψυχής μας είναι το ζητούμενο. Όλη αυτή η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση, μια πρωϊνή πάχνη. Η μετάνοια είναι αγιότητα και ο μετανοημένος αμαρτωλός είναι ωραίος άνθρωπος, χαριτωμένος, δηλαδή τυλιγμένος με τη Χάρη του Θεού. Ντόμπρος, όχι υποκριτής. Ειλικρινής, όχι τυπολάτρης. Ανεκτικός, όχι άτεγκτος. Χαρούμενος, όχι γρουσούζης. Ελεύθερος, όχι φοβισμένος. Γνήσιος, όχι  μίζερος. Αυτό σημαίνει χριστιανός.

11. Τι θα αλλάζατε στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας σήμερα;
Όσα θα αφουγκραζόμουν ότι αντέχετε εσείς. Δηλαδή, όσα χρειάζονται, όσα απαιτούνται, ώστε η Εκκλησία να γίνει αυτό που είναι: το νόημα της σκέψης μας, το σκίρτημα της καρδιάς μας, η ομορφιά του βίου μας, η ελευθερία της ψυχής μας και ο ορίζοντας της ζωής μας.