Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ενώ έψαλλε η Βυζαντινή Χορωδία του Ναού υπό τη διεύθυνση του πρωτοψάλτη κ. Αναστασίου Μεντάκη.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων και εκδηλώσεων του Ναού, με τον γενικό τίτλο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου επικεντρώθηκε στην Ευχαριστία ως μυστήριο συγκροτήσεως του Εκκλησιαστικού Σώματος. Η Εκκλησία πρώτα απ᾽ όλα είναι μία κοινότητα, τόνισε. Είμαστε βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος και συγκροτούμε οι πιστοί την κοινότητα της Εκκλησίας. Μέσα στην οποία μπορούμε και γευόμαστε και χαιρόμαστε το μυστήριο της σωτηρίας μας.
Είμαστε πλασμένοι από τον Θεό για κοινωνία αγάπης και όχι για να ζήσει ο καθένας μόνος του. Και δεν υπάρχει μόνος του χριστιανός. Γιατί έχουμε κληθεί να συγκροτήσουμε κοινότητες. Και η κάθε τοπική Εκκλησία, είναι όντως μια κοινότητα σωτηρίας. Και κατ’ επέκταση και η κάθε ενορία, είναι μια κοινότητα.
Αυτό λοιπόν χαρακτηρίζει την Εκκλησία, συνέχισε. Δεν είναι μια συγκέντρωση ή απλώς μια σύναξη, αλλά είναι μια κοινότητα αγάπης. Μια κοινότητα, όπου τελικά, χάρη σ’ αυτήν τελείται το μυστήριο της Ευχαριστίας, άρα γίνεται ευχαριστιακή κοινότητα.
«Και τι είναι αυτό το μυστήριο; Μα είναι το ίδιο το μυστήριο της Εκκλησίας. Αυτό που τελέσαμε τούτη την ώρα, αυτό που και ως Επίσκοπος μόνος μου δεν μπορώ να τελέσω. Μαζί σας και χάρη σε εσάς τελούμε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
Γιατί ακριβώς είναι μυστήριο κοινότητας, είναι μυστήριο συγκροτήσεως του σώματος του Χριστού. Είναι αυτό χάρη στο οποίο γευόμαστε τον Χριστό, που ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε την ενανθρώπιση Του.»
Ξεκίνησε το κεφάλαιο της σωτηρίας, με την μέγιστη στιγμή του Ευαγγελισμού, όπου η Παναγία, το δώρο της ανθρωπότητας στον Θεό, ελεύθερα λέει το ναι για να ενανθρωπίσει ο Θεός και Λόγος.
Να γίνει ένας από μας, ολόιδιος, άνθρωπος πλήρης, τόνισε. Έχοντας ανάγκη από τροφή, ένας άνθρωπος που γελάει και κλαίει. Που έχει όλα τα χαρακτηριστικά, παρ’ εκτός ενός πράγματος. Δεν αρνήθηκε ποτέ την αγάπη του Θεού, άρα δεν μετείχε και δεν πήρε ποτέ πάνω Του το βάρος της αμαρτίας.
Έχουμε λοιπόν τον άνθρωπο Ιησού, συνέχισε ο Σεβ., που είναι ταυτόχρονα και Θεός. Ενανθρωπίζει για να μας σώσει με τον λόγο της αλήθειας που δίδαξε, με τα θαύματα για να πειστούμε και να ξέρουμε ποιός είναι, αλλά τέλος και με την σταυρική Του θυσία.
Πριν όμως απ’ αυτήν, παρέδωσε το μέγα μυστήριο, μετατρέποντας το εβραϊκό Πάσχα σε Πάσχα της ανθρωπότητας. Όχι απλώς για την διέλευση μιας θάλασσας, αλλά για την διέλευση από τον χώρο της αμαρτίας, στην χάρη του Παραδείσου. Κάνοντας μας κληρονόμους της βασιλείας των ουρανών. Προσφέροντας μας το Σώμα και το Αίμα Του εν Αγίω Πνεύματι, μετά την Πεντηκοστή.
Και συνέχισε:
«Λαμβάνοντας αυτό το Πνεύμα από τους Αποστόλους οι Επίσκοποι, μέχρι και σήμερα στην Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, τελούμε αυτό το μυστήριο που συγκροτεί την εκκλησιαστική κοινότητα. Που γεύεται την Ευχαριστία, κοινωνεί Σώμα και Αίμα Χριστού και συγκροτούμε αυτόν τον Χριστό, εμείς, εδώ και τώρα, ουσιαστικά μηδενίζοντας τον χρόνο.
Λίγο πριν αναφέραμε τα γεγονότα. Την Σταύρωση, την Ανάσταση, την Ανάληψη και την Δευτέρα Παρουσία. Μα πως να θυμηθούμε την Δευτέρα Παρουσία, αφού ακόμα δεν έχει έρθει;
Κι όμως τούτη την στιγμή, εδώ στην Ευχαριστία και η Δευτέρα Παρουσία. Γιατί εν τέλει αυτή η Λειτουργία είναι και μια εσχατολογική εμπειρία της ζωής μας. Δηλαδή βιώνουμε αυτό που θα είναι και θα ζήσουμε στον Παράδεισο.»
Αυτή είναι η κάθε Θεία Λειτουργία. Είναι ο Χριστός που γεννιέται εκεί στην Προσκομιδή. Είναι ο Χριστός που έρχεται ανάμεσα μας με την Είσοδο. Είναι ο Χριστός που μας διδάσκει από τον Άμβωνα. Είναι ο Χριστός που ανεβαίνει στον Γολγοθά, στην Αγία Τράπεζα. Εκεί και ο Τάφος και από εκεί και η Ανάσταση.
Και κοινωνώντας Σώμα και Αίμα Χριστού γινόμαστε ένα μαζί Του και μεταξύ μας και ζούμε τα έσχατα. Αυτό που θα ζήσουμε στην Δευτέρα Παρουσία, την κληρονομιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό χαιρόμαστε και αγάλλεται η ψυχή μας σε κάθε τέτοια ευκαιρία και δυνατότητα που μας προσφέρεται.
Μαζί μας και οι Άγιοι που τιμά η Εκκλησία καθημερινά. Μαζί μας και οι κεκοιμημένοι που τους μνημονεύσαμε, συμπλήρωσε ο Σεβ.. Και τα ψίχουλα είναι εκεί στο Ποτήριο μέσα σε αυτήν την μνημόνευση. Όπου ζωντανοί και κεκοιμημένοι γευόμαστε την χαρά, να είναι όλη η Εκκλησία μέσα στο ένα Ποτήριο.
Αυτό είναι το θαύμα. Αυτό είναι που έχουμε ως θησαυρό. Και μακάριοι αυτοί που αυθεντικά ζουν την Θεία Λειτουργία, ως έργο κοινότητας Ευχαριστίας. Τότε η άσκηση μας έχει νόημα και μας υπενθυμίζει τι μας περιμένει. Τότε η αγάπη γίνεται πράξη και τρόπος ζωής.
Και ο Σεβασμιώτατος ολοκλήρωσε την ομιλία του:
«Γιατί πως μπορώ να μην νιώθω την ανάγκη να προσφέρω και να θυσιαστώ για τους αδελφούς μου, αφού έχω το Αίμα του Χριστού μαζί τους μέσα μου. Αλλά και πως μπορώ να μην δω τους άλλους όπως ο ίδιος ο Χριστός με κάλεσε, ως τους ελάχιστους αδελφούς Του.
Έτσι μέσα στην Εκκλησία πραγματώνεται το έργο της αγάπης. Στο όνομα του Χριστού και μόνο. Και γίνεται η αλληλεγγύη τρόπος ζωής των πιστών.
Παίρνουμε την γεύση μιας αιωνιότητας. Γιατί τούτη την στιγμή ο χρόνος έχει σταματήσει. Και ο Χριστός μας καλεί να γευθούμε, να ζήσουμε αυτό που στον Παράδεισο θα είναι η αιώνια πραγματικότητα. Η εμπειρία της χαράς της κοινωνίας μαζί Του.»
Αναρτήσεις
