«Πολλή προσευχὴ καὶ λίγα λόγια στά παιδιὰ».

                                                                 Ἁγίου Προφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ καλοῦ πατέρα πρέπει νά μένει ἀμείωτο, ἀκόμη κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώνει καὶ σκληρύνεται καὶ ἐπαναστατεῖ καὶ δὲν τὸν ἀκούει καὶ παίρνει ἀκόμη καὶ θέσεις ἐχθρικὲς καὶ ἀντίθετες. Ἂν τὸ ἀνώριμο παιδὶ καταλάβει ὅτι ὃ πατέρας του εἶναι πραγματικὰ καλὸς πατέρας, ὅτι κάνει παραχωρήσεις καὶ ὑπομονὴ πατρική, τότε τὸ παιδὶ αὐτό, μέχρι πού θὰ πεθάνει, θὰ ἔχει συνεχῶς στό στόμα του τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του καὶ θὰ λέει: «ἐμένα ὁ πατέρας μου ἤτανε ἅγιος».

Ὅταν τὰ παιδιὰ εἶναι τραυματισμένα καὶ πληγωμένα ἀπὸ κάποιο σοβαρὸ ζήτημα, νὰ μὴν ἐπηρεάζεσθε πού ἀντιδροῦν καὶ μιλοῦν ἄσχημα. Στὴν πραγματικότητα δὲν τὸ θέλουν, ἀλλὰ δέν μποροῦν νὰ κάνουν ἀλλιῶς στὶς δύσκολες στιγμές. Μετὰ μετανιώνουν. Ἄν, ὅμως, ἐσεῖς ἐκνευρισθεῖτε καὶ θυμώσετε, γίνεσθε ἕνα μὲ τὸν πονηρὸ καὶ σᾶς παίζει ὅλους.

Οἱ γονεῖς πού ἔχουν ψυχικὰ δύσκολα καὶ κακότροπα παιδιά, νὰ μὴν τὰ βάζουν μὲ τὰ παιδιὰ τους, ἀλλὰ μ’ αὐτόν πού βρίσκεται πίσῳ ἀπὸ τὰ παιδιὰ τοὺς, τὸν διάβολο. Τὸν διάβολο δὲν μποροῦμε νά τὸν πολεμήσομε, παρὰ μόνο ὅταν γινόμαστε ἐμεῖς ἅγιοι. 

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀγανακτοῦν καὶ θυμώνουν, ἐκπέμπεται μία κακὴ δύναμη ἀπὸ τὸ κακό πού ἔχουν μέσα στόν ἑαυτὸ τους καὶ ἐπηρεάζουν τὸν ἄλλο, ἔστω κι ἂν δὲν τοῦ λένε τίποτα. Μὲ ἔναν τέτοιο τρόπο ἐπηρεάζουν οἱ γονεῖς τὰ παιδιὰ τους. Τὰ βλέπουν πού κάνουν ἀταξίες, σφίγγονται, ἀγανακτοῦν. Λένε, «ἂς μὴν τοῦ μιλήσω τώρα καὶ τὸν τραυματίσω». Καὶ δὲν καταλαβαίνουν ὅτι αὔτη ἡ βαρυγκομιὰ εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα. Τραυματίζεις τὸν ἄλλο καὶ χωρὶς νὰ μιλάεις καθόλου. Γιατὶ ἡ ψυχὴ μας εἶναι πνευματικὴ καὶ ἀνάλογα ἐνεργοῦν διάφορες δυνάμεις, πότε τὸ καλὸ καὶ πότε τὸ κακό. Ό,τι ἔχομε μέσα μας, τὸ ἀκτινοβολοῦμε στὸ περιβάλλον.

Αὐτὸ εἶναι τὸ τέλειο. Νὰ μιλάει ἡ μητέρα στον Θεὸ κι ὁ Θεὸς νὰ μιλάει στὸ παιδί. Κάθε φορά πού λέει, γιὰ παράδειγμα, «Κύριε, ἐλέησον τὸ παιδί μου», τὸ παιδὶ παίρνει ἕνα ἀγαθὸ λογισμὸ ἀπὸ τὸν Χριστό. Κι ὅσο συνεχίζει νὰ προσεύχεται, τόσο περισσοτέρους ἀγαθοὺς λογισμοὺς παίρνει τὸ παιδί. Ἂν δὲν γίνει ἔτσι, πές, πές, πές, ὅλο «ἂπ’ τ’ αὐτί», στὸ τέλος γίνεται ἕνα εἶδος καταπιέσεως. Κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώσει, ἀρχίζει πλέον νὰ ἀντιδράει, δηλαδὴ νὰ ἐκδικεῖται, τρόπον τίνα, τὸν πατέρα του, τὴν μητέρα του, ποὺ τὸ καταπίεσαν.Ἐνῶ ἕνα εἶναι τὸ τέλειο· νὰ μιλάει ἡ ἒν Χριστῷ ἀγάπη καὶ ἡ ἁγιοσύνη τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἁγιοσύνης καὶ ὄχι τῆς ἀνθρωπίνης προσπαθείας κάνει τὰ παιδιὰ καλά.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Λόγοι περὶ τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν», ἁγίου Προφυρίου Καυσοκαλυβίτου,  Ι. Μονὴ Χρυσοπηγῆς.

από : Εδώ