Σκέψεις από μια συνάντηση με μοναχούς.

Κατά τήν ἐντολή τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, “τά καλά ἔργα” τῆς εἰσαγωγικῆς πίστεως, οἱ ἀναβαθμοί τῆς ἀθλητικῆς ὑπακοῆς καί τό βραβεῖο τῆς τελειουμένης πιστότητος στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό συνιστοῦν ἕνα αὐτονόητο χρέος (δώρημα καί ἄθλημα) γιά κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ δέ τελειότητα ἑκάστου τελειουμένου μέλους, κατά τό θεῖο θέλημα, ἀποκαλύπτεται καί κατά τή διάρκεια τοῦ βίου μας, μέ ἕναν αὐτονόητο παράλληλο σκοπό, “ὅπως ἴδωσιν ἡμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (πρβλ. Ματθ. ε΄,16). 

η συνέχεια:  Εδώ