Η Εορτή των Αγίων Αναργύρων στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, (ΦΩΤΟ).

Εορτάστηκε η μνήμη των Αγίων Αναργύρων στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας.

Το Σάββατο 30 Ιουνίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Στενημάχου.

Την Κυριακή 1 Ιουλίου ,ανήμερα της εορτής των Αγίων Αναργύρων, ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό στο Νησί Ημαθίας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :

«Μεγάλων ἀξιωθέντες δωρεῶν πανεύφημοι, ἐν ταπεινότητι βίου ἐν τῇ γῇ ἐπολιτεύσασθε», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος γιά τούς δύο ἑορταζομένους ἁγίους Ἀναργύ­ρους Κοσμᾶ καί Δαμιανό, τῶν ὁποίων τή μνήμη πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας καί ἰδιαιτέρως ὁ ἱερός ναός τῆς ἐνορίας σας.

Καί εἶναι ἀπόλυτα ἀληθής ὁ λό­γος τοῦ ὑμνογράφου, διότι ὄντως οἱ δύο ἅγιοι ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό, ἀπό τόν ὁποῖον «πᾶσα δόσις ἀγα­θή καί πᾶν δώρημα τέλειον», με­γά­λες δωρεές. Διότι δωρεά τοῦ Θεοῦ ἦταν οἱ ἀναρίθμητες θερα­πεῖ­ες καί ἰάσεις πού ἐπιτελοῦσαν οἱ δύο ἅγιοι ὅσο βρισκόταν στή γῆ, ἀλλά καί δωρεά τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι τά θαύματα τά ὁποῖα ἔκαναν μετά τό μαρτύριό τους ἀλλά καί συνεχίζουν νά κάνουν μέχρι σή­μερα, ἀδελφοί μου, σέ ὅσους τούς ἐπικαλοῦνται καί ζητοῦν μέ τα­πεί­νωση καί μέ πίστη τή βοήθεια καί τή σωστική ἐπέμβασή τους.

Ὅμως ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀντι­διαστέλλει τίς μεγάλες δωρεές τίς ὁποῖες ἀξιώθηκαν νά λάβουν οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός μέ τήν ταπείνωση μέ τήν ὁποία ἔζησαν κατά τήν ἐπίγεια ζωή τους, καί τονίζει ὅτι, παρότι ἔλαβαν μεγά­λες δωρεές, αὐτοί συνέχισαν νά ζοῦν μέ ταπείνωση.

Καί τό τονίζει αὐτό, διότι πολλοί ἄνθρωποι, ὅταν ἔχουν χαρίσματα, ὅταν ἔχουν ἱκανό­τη­τες, νομίζουν ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι προσωπικά τους ἐπιτεύγματα, προ­σωπικές τους ἐπιτυχίες καί ἀποκτοῦν με­γάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους καί φέρονται μέ ὑπε­ρηφάνεια καί ἀλαζονεία πρός τούς συνανθρώ­πους τους καί πολλές φορές ἀκό­μη καί ἀπέναντι στόν Θεό. Ξεχνοῦν δηλαδή, καί ξεχνοῦμε καί ἐμεῖς πολλές φορές, ἀδελφοί μου, ὅτι τίποτε ἀπό ὅ,τι ἔχουμε δέν εἶ­ναι δικό μας καί τίποτε δέν θά μπο­ρού­σαμε νά κάνουμε χωρίς τή χά­ρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς δίνει καί τή ζωή ἀλλά καί ὅλα ὅσα ἔχουμε στή ζωή μας, ὄχι γιά νά ὑπερηφανευόμεθα καί νά καυχώ­με­θα γι᾽ αὐτά, οὔτε γιά νά κομπά­ζου­με καί νά νομίζουμε ὅτι εἴμεθα σπουδαῖοι καί μεγάλοι, ἀλλά γιά νά τά ἀξιοποιοῦμε πρός ὄφελος τῶν ἀδελφῶν μας, γιά νά τά ἀξιο­ποιοῦμε δοξάζοντας τόν Θεό ὁ ὁποῖος μᾶς τά χάρισε, γιά νά τά ἀξιοποιοῦμε μέ ταπείνωση καί συναίσθηση τῆς ἀναξιότητός μας, ὅπως ἔκαναν οἱ ἑορταζόμενοι ἅγιοι Ἀνάρ­­γυροι, οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός.

Διότι οἱ ἅγιοί μας ὄχι μόνο δέν ὑπερηφα­νεύθηκαν ποτέ γιά τό χάρισμα πού τούς εἶχε δώσει ὁ Θεός νά θερα­πεύ­ουν τούς ἀνθρώ­πους, ἀλλά διακονοῦσαν πάντοτε τίς ἀνάγκες τους μέ ταπείνωση καί μέ ἀγάπη, λέ­γοντας καί στούς ἴδιους τούς ἀσθε­νεῖς πού θερά­πευαν ὅτι δέν τούς θεραπεύουν αὐτοί μέ τίς δι­κές τους δυνάμεις, ἀλλά τούς θεραπεύει ἡ δύναμη καί ἡ χάρη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, γι᾽ αὐτό καί δέν ἔπαιρναν χρήματα, ἀλλά ζητοῦσαν μόνο ἀπό τούς θεραπευ­ο­μένους νά πι­στεύσουν στόν Χριστό.

Καί αὐτή ἡ ταπείνωσή τους ἔκανε τόν Θεό νά τούς δίδει ἀκόμη πε­ρισ­σότερη χάρη, διότι ὁ Θεός κατά τήν ὑπόσχεσή του «ταπεινοῖς δί­δω­σι χάριν», ἀλλά καί ἔκανε πε­ρισ­­σότερους ἀνθρώπους νά πι­στεύ­­ουν στόν Χριστό, γεγονός βε­βαίως πού ἐξόργισε τόν ρωμαῖο αὐτοκράτορα καί τούς κάλεσε σέ ἀπολογία γιά τήν πίστη τους καί ἐντέλει τούς ὁδήγησε στό μαρτύ­ριο.

Ἔτσι οἱ δύο ἅγιοι Ἀνάργυροι, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς καί ὁ ἅγιος Δαμια­νός, ἐπισφράγισαν μέ τό μαρτύριό τους τήν πίστη τους στόν Χριστό, αὐτή τήν ὁποία ὁμολογοῦσαν κα­θη­μερινά στή ζωή τους μέ τίς θε­ρα­πεῖες τῶν ἀσθενῶν, αὐτή τῆς ὁποίας ἔδιναν τή μαρτυρία μέ τήν ταπείνωση μέ τήν ὁποία ζοῦσαν καί ἀναστρε­φό­ταν στόν κόσμο.

Γι᾽ αὐτό καί ἀξιώ­θηκαν τόσης τι­μῆς καί μετά τόν μαρτυρικό τους θάνατο καί συ­νέχισαν καί συνεχί­ζουν νά θαυ­μα­τουργοῦν διά τῶν ἁγίων λειψά­νων τους καί διά τῶν πρεσβειῶν τους, γιά ὅλους ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, πού ζητοῦμε τή χάρη καί τή βοήθειά τους.

Διότι ποιός ἀπό ἐμᾶς δέν προσ­τρέ­χει στούς ἁγίους καί θαυματουργούς Ἀναργύρους; Ποιός δέν ζητᾶ τή χάρη τους γιά τόν ἑαυτό του ἤ γιά κάποιο προσ­φιλές καί οἰκεῖο του πρόσωπο; Ὅλοι καταφεύγουμε σέ αὐτούς, γιατί ὅλοι περιβαλλόμεθα τήν ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ἔχου­με ἀνάγκη τῆς βοηθείας τῶν ἁγίων θαυματουργῶν Ἀναργύρων ἰατρῶν ἐκτός ἀπό τή βοήθεια τῆς ἰατρικῆς ἐπι­στή­μης.

Ἀλλά θά πρέπει, ἀδελφοί μου, νά μήν ξεχνοῦμε, ὅταν προσ­τρέχουμε στούς ἁγίους Ἀναργύ­ρους καί ζητοῦμε τή βοήθειά τους καί τίς πρεσβεῖες τους, νά τή ζητοῦμε μέ ταπείνωση, καί νά μήν ξεχνοῦμε τήν ταπείνωση καί ὅταν λαμβά­νου­με ἀκόμη τή θεραπεία καί τήν ἴαση πού ζητοῦμε. Διότι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτοί πού κάνει τούς ἁγίους νά θαυματουργοῦν ἀλλά καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού ἐπισκιάζει καί ἐμᾶς οἱ ὁποῖοι θερα­πευόμεθα ἀπό τούς ἁγίους. Καί ἐπειδή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν συμπορεύεται μέ τήν ὑπε­ρηφάνεια, εἶναι ἀναγκαία καί ἡ δική μας ταπείνωση γιά νά λά­βουμε καί νά διατηρήσουμε τή χά­ρη τῆς ἰάσεως πού ζητοῦμε, ἀλλά καί γιά νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν εἶχαν καί οἱ ἑορ­ταζόμενοι ἅγιοι Ἀνάρ­γυροι, γιά νά μᾶς σκέπει καί νά μᾶς προστατεύει στή ζωή μας.

Ὅλοι μας ἤρθαμε γιά νά τιμήσουμε τούς μεγάλους αὐτούς ἰατρούς καί θεραπευτές, τού ἁγίους Ἀναργύρους· ἀλλά ὁπωσδήποτε, ἀδελφοί μου, ἐάν θέλουμε νά τούς τιμήσουμε, ὅπως λέγει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος «τιμή μάρτυρος, μίμησις τῆς ζωῆς του», θά πρέπει νά προσπαθήσουμε νά ἔχουμε τό ταπεινό πνεῦμα τό ὁποῖο εἶχαν οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἦταν γεμάτοι χάρες καί εὐλογίες ἀπό τόν Θεό, γεμάτοι θαύματα καί ἐν ζωῇ ἀκόμη, καί παρά ταῦτα παρέμεναν ταπεινοί· γι᾽ αὐτό δεχόταν περισσότερη χάρη καί εὐλογία. Ἄν θέλουμε νά προσελκύσουμε καί ἐμεῖς τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογία του, θά πρέπει νά ἔχουμε ταπεινό φρόνημα, ὅποιοι καί ἄν εἴμαστε. Τότε πράγματι δίδει χάρη ὁ Θεός σέ αὐτούς πού εἶναι ταπεινοί. «Ἐπί τίνα ἐπιβλέψω;» λέγει τό Πνεῦμα τό ἅγιο, «ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου». Γιατί, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι οὔτε τά κεριά πού θά ἀνάψουμε οὔτε τά πρόσφορα πού θά φέρουμε τιμή στούς ἁγίους Ἀναργύρους. Τιμή εἶναι νά μιμηθοῦμε τό ταπεινό τους φρόνημα, νά μιμηθοῦμε τή ζωή τους. Ἀμήν.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους».

Μέ αὐτούς τούς λόγους ὁ ἀπό­στο­­λος Παῦλος προσπαθεῖ νά ἐξη­γήσει στούς χριστιανούς τῆς Κο­ρίν­­θου ποιά εἶναι ἡ θέση τους μέ­σα στήν Ἐκκλησία. Προσπαθεῖ νά τούς ἐξηγήσει ὅτι ἡ διαφορετικό­τη­­τα δέν ὑποδηλώνει τή διαφο­ρε­τική ἀξία καί σημασία πού ἔχει ὁ κάθε ἄνθρωπος, δέν δηλώνει ὅτι ἄλλοι εἶναι ἀνώτεροι καί ἄλλοι κα­τώτεροι, ἀλλά ὅτι τά πάντα εἶ­ναι μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά προάγεται τό ἔργο του γιά τή σω­τηρία τῶν ἀνθρώπων.

Καί ὅπως στό ἀνθρώπινο σῶμα τό κάθε μέλος ἔχει τή δική του θέ­ση καί τή δική σημασία, ἔτσι καί στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκ­κλη­σία, κάθε πιστός ὡς μέλος αὐ­τοῦ τοῦ σώματος ἔχει τή δική του θέση καί τή δική του σημασία.

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πού περιγράφει μέ αἰσθη­τούς ὅρους τό μυστήριο τῆς σχέ­σεως τοῦ πιστοῦ μέ τόν Χριστό ἠχεῖ παράξενος στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι δέν θεωρ­οῦν ὅτι ὅλοι ἀποτελοῦν μία ἑνότητα, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ρόλο καί ἀξία μέσα στήν κοινωνία στήν ὁποία ζοῦν.

Καί αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀλλαγή πού φέρνει ὁ Χριστός μέ τό εὐ­αγ­γέλιό του, μέ τό εὐαγγέλιο πού κη­ρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. «Ὑ­μεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καί μέ­λη ἐκ μέρους», διακηρύσσει στούς χρι­στιανούς τῆς Κορίνθου ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς.

Δέν εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο, γιατί, ἄν εἴμασταν ἴδιοι δέν θά μποροῦσε νά λειτουρ­γή­σει τό σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ Ἐκκλησία μας, καί νά μᾶς ὁδη­γή­σει στή σωτηρία, ἀλλά καί δέν θά μποροῦσε ὁ κάθε ἄνθρωπος νά λει­τουργήσει ὡς διαφορετικό μέ­­λος ἀπό ὅ,τι τόν ὅρισε ὁ Θεός. Δέν εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο, ἐφόσον οὔτε τά μέλη τοῦ ἀνθρωπίνου σώ­ματος εἶναι ἴδια. Δέν παύουμε ὅ­μως νά συναπαρτίζουμε καί ἐμεῖς ἕνα κοι­νό σῶμα, ὅπως καί τά μέλη τοῦ σώ­ματος συναπαρτίζουν ἕνα κοι­νό σῶμα, καί σέ αὐτό τό σῶμα ἀνήκουν ὅσοι ἔχει πιστεύσει στόν Χριστό καί ἔχουν βαπτισθεῖ στό ὄνομά του.

Καί αὐτό σημαίνει, ἀδελ­φοί μου, ὅτι καί ἐμεῖς ἀνή­κουμε στό ἴδιο σῶμα στό ὁποῖο ἀνήκουν οἱ ἀπό­στολοι τοῦ Χρι­στοῦ, τή σύ­ναξη τῶν ὁποίων ἑορ­τάσαμε χθές, ἀλλά καί οἱ ἅγιοι, οἱ ἱεράρχες, οἱ μάρ­τυρες καί οἱ ὅσιοι. Ἀνήκουμε στό ἴδιο σῶμα στό ὁποῖο ἀνήκουν καί οἱ δύο ἀνάρ­γυ­ροι ἰατροί, οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δα­μιανός, τούς ὁποί­ους ἑορτάζει σή­μερα ἡ Ἐκκλησία μας καί στούς ὁποίους εἶναι ἀφιε­ρωμένος ὁ ἱε­ρός αὐτός ναός.

Ἀνήκουμε στό ἴδιο σῶμα μέ τούς ἁγίους Ἀναργύρους, οἱ ὁποῖοι ἔ­χουν λάβει ἀπό τόν Θεό τά χα­ρί­σματα τῶν ἰαμάτων, πού ἀνα­φέρει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό ἀπο­στολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκού­σα­με σήμερα, καί γι᾽ αὐτό μποροῦμε νά ἀπολαμβάνουμε καί ἐμεῖς τά εὐεργετικά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς χάριτος.

Αὐτή τήν ἀλήθεια, αὐτή τήν πραγματικότητα πού μᾶς περιγρά­φει ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν πρέ­πει ὅμως νά τήν ἀντιμετωπί­ζουμε ἐπιπόλαια καί ἐπιφανειακά. Πρέ­πει νά τήν πιστεύσουμε βαθειά, ἀδελφοί μου, ὥστε νά ζοῦμε καί νά πολιτευόμασθε καί ἐμεῖς ἀνά­λο­γα.

Εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἀνήκουμε στό ἴδιο σῶ­μα μέ τούς ἁγίους μας σημαίνει ὅτι πρέπει νά συνειδητοποιή­σουμε καί νά πιστεύσουμε ὅτι ἔχου­με καί ἐμεῖς θέση καί ρόλο ἐνεργό στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά δοῦ­με ποιά εἶναι αὐτά τά χαρίσματα τά ὁποῖα μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὥστε νά τά καλ­λιερ­γήσουμε καί νά τά ἀξιοποιήσουμε πρός ὄφελος τοῦ σώματος τοῦ Χρι­στοῦ, πρός ὄφελος τῶν ἀδελ­φῶν μας, ἀλλά καί τελικά καί δικό μας.

Μπορεῖ νά μήν ἔχουμε τά ἐντυ­πωσιακά χαρίσματα πού ἀπα­ριθμεῖ ὁ ἀπόστολος, νά μήν εἴμεθα προ­φῆ­τες ἤ διδάσκαλοι ἤ νά μήν ἔ­χου­με τά χαρίσματα τῶν ἰαμά­των, ἀλλά ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀφήνει καμία ἀμ­φιβολία σχε­τικά μέ τό ὅτι ὅλοι ἔχουμε χαρίσμα­τα.

Ἄλλωστε τό μέγα καί πρῶτο χά­ρι­σμα πού ἔχουμε εἶναι ὅτι ἀνή­κου­με στό σῶ­μα τοῦ Χριστοῦ, εἴ­μεθα μέλη αὐ­τοῦ τοῦ σώματος καί γι᾽ αὐτό ἔχου­με χρέος πρῶτα ἀπό ὅλα νά ἀνταποκρινόμεθα στή δω­ρεά αὐτή τοῦ Χριστοῦ καί νά ζοῦ­με ἀνάλογα μέ τή θέση πού ἔχου­με. Διότι δέν μποροῦμε νά εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά ζοῦμε ἀντίθετα μέ τό θέλη­μά του, μέ τρόπο πού τόν προσ­βάλ­λει καί ἀκυ­ρώνει τή δωρεά του. Δέν μπο­ροῦμε νά ἀνήκουμε στό ἴδιο σῶμα μέ τούς ἁγίους καί ἐμεῖς νά πολι­τευόμασθε μέ τρόπο πού δέν συνά­δει μέ τή δική τους ζωή, γιατί τότε δέν θά μποροῦμε καί νά ἀξιοποι­οῦ­με αὐτά πού προσ­φέρουν τά ἄλλα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ πού ἀξιοποιοῦν τά χαρίσματα πού ἔχουν λάβει. Διότι ἔτσι, ἐνῶ θά θεωροῦμε ὅτι εἴμεθα μέλη, ὅτι ἀνήκουμε στήν Ἐκκλη­σία, πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ, στήν πραγματικό­τη­τα θά ζοῦ­με εἴτε ὡς νεκρά μέλη εἴτε χω­ρισμένα ἀπό αὐτό.

Γι᾽αὐτό ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυ­τό μας. Ἄς βροῦμε μέ ποιόν τρόπο θά γίνουμε ἐνεργά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἄς δοῦμε πῶς θά μπο­ρέσουμε νά ἐναρμονί­σουμε τή ζωή μας περισσότερο μέ τή ζωή τῶν ἁγίων καί μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκαναν οἱ ἅγιοι Κο­σμᾶς καί Δαμιανός, γιά νά ἔχουμε καί ἐμεῖς τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποδειχθοῦμε ἀντά­ξιοι τῶν δω­ρεῶν του κατά τήν ἡμέ­ρα τῆς κρί­σεως, ὥστε νά κλη­ρο­νομήσουμε καί ἐμεῖς τήν αἰώνιο ζωή στήν ὁποία εὐφραίνονται ἤδη οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ