από : Εδώ
- Η ποιμαντική πράξη του π. Αιμιλιανού γίνεται γνωστή μέσα από τις επιμέρους ποιμαντικές του προσεγγίσεις ως καθοδηγού της νεότητος, του γάμου και της οικογένειας, των ποιμένων (κληρικών – θεολόγων), των μοναχών , καθώς και με αναφορές στη μοναστική κλήση, στα γνωρίσματα της μοναχικής ζωής, το μοναστήρι, τη συμμετεωροπορεία με τον αδελφό, στην ανανέωση του αγιορειτικού μοναχισμού, στο άνοιγμα προς τούς “νοσταλγούς” της Ορθοδοξίας.
- Ειδικότερα όσον αφορά στα χαρακτηριστικά των ποιμαντικών προσεγγίσεών του ο Γέροντας ξεχωρίζει για την πολυμέρεια, την ευρυμάθεια την προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα , τη γλώσσα και το ύφος των κειμένων, ακόμη και για τη χαρακτηριστική φωνή του. Αποπνέει μιαν πνευματική αξιοπρέπεια και πνευματική αρχοντιά, συντελεί στη δημιουργία και την εμπέδωση ενός “οικογενειακού” πνεύματος και κλίματος μεταξύ των πνευματικών του τέκνων με χαρακτηριστικά στοιχεία την άνεση , τον πλατυσμό της καρδίαςκαι την ανάπαυση ψυχών.
Η παρουσία του Γέροντος Αιμιλιανού
συνιστά εν γένει έναν πνευματικό θησαυρό για την εποχή μας
και παρακαταθήκη ζωής για εκείνους που συνεχίζουν το έργο του
και αξιοποιούν την πνευματική κληρονομιά του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
” … Πνεύμα Κυρίου επ’
εμέ , ου είνεκεν έχρισέ με , ευαγγελίσασθαι πτωχοίς
απέσταλκέ με, ιάσασθαι τούς συντετριμμένους την καρδίαν ,
κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν , αποστείλαι
τεθραυσμένους εν αφέσει , κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν …”(
Ησαίου 61. 1-2)
Στα λόγια αυτά της προφητικής
κλήσεως του Προφήτη Ησαία συμπυκνώνεται αναλογικά η κλήση και η
υψηλή αποστολή του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου. Η δημοσίευση
των κειμένων της διδαχής του αποτελεί μια αποκάλυψη του
μυστικού κόσμου του Γέροντος και κλείδα κατανοήσεως κι
ερμηνείας του έργου του. Ταυτόχρονα αποτελεί και μιαν έξοδο
του λόγου του, από τον στενό κύκλο των πνευματικών του παιδιών
και των τότε ακροατών του, προς τον κόσμο ολόκληρο · αποκάλυψη
των αβύσσων της αγιασμένης ψυχής του [598], αλλά και λύση του
μυστηρίου της καταλυτικής επιδράσεως του λόγου του καθώς και
της διεισδυτικής δυνάμεως και πειθούς της διδασκαλίας του. Λόγος
που δεν αυθεντεί, δεν επιβάλλεται, δεν καταναγκάζει αλλά συζητεί
και διαλέγεται εν ταπεινώσει , κατεβαίνει «ως υετός επί πόκον και ωσεί σταγών , η στάζουσα επί την γην»[599]. Δεν
διασπά, δεν ταράττει , αλλά ειρηνοποιεί, ειρηνεύει την ψυχή με την
ειρήνη του Αγίου Πνεύματος. Σ’ αυτήν οδηγούν οι κατηχήσεις και οι
λόγοι του· αυτή παρέχει η χάρη της ιερωσύνης για να τη λάβει ο
λαός του Θεού εν εκκλησία, εν συνάξει, για να τη μετοχετεύσει
στον κόσμο, στην οικουμένη.
Μπροστά στα μυστήρια της αγάπης
του Θεού από τα οποία περιβαλλόταν αδιακόπως ο γέροντας Αιμιλιανός
στέκεται – και μεις μαζί του – εκστατικά και δανειζόμαστε τους
εκφαντορικούς της ταπεινώσεως λόγους του Προφητάνακτα Δαβίδ :
” Τις ειμί εγώ, Κυριε
μου Κυριε, … ότι ηγάπησάς με έως τούτων; και κατεσμικρύνθην
μικρόν ενώπιόν σου , Κυριε μου Κυριε, και ελάλησας υπέρ του …
δούλου Σου εις μακράν .. και νυν Συ οίδας τον δούλον Σου,
Κυριε μου Κυριε, δια τον λόγον Σου πεποίηκας και κατά
την καρδίαν Σου εποίησας πάσαν την μεγαλωσύνην ταύτην
γνωρίσαι τω δούλω Σου ένεκεν του μεγαλύναί Σε, Κυριε μου
Κυριε, ότι ουκ έστιν ως Συ και ουκ έστι Θεός πλην Σου
εν πάσιν οις ηκούσαμεν εν τοις ωσίν ημών … Και νυν , Κυριε
μου Κυριε, το ρήμα ο ελάλησας περί του δούλου Σου …
πίστωσον έως του αιώνος Κυριε Παντοκράτωρ… δια τούτο εύρεν ο
δούλός Σου την καρδίαν εαυτού του προσεύξασθαι προς Σε την
προσευχήν ταύτην . Και νυν , Κυριε μου Κυριε, συ ει Θεός και
οι λόγοι Σου έσονται αληθινοί και ελάλησας υπέρ του δούλου
Σου τα αγαθά ταύτα . Και νυν άρξαι και ευλόγησον τον δούλον
Σου του είναι εις τον αιώνα ενώπιόν Σου ότι Συ ,Κυριε μου
Κυριε, ελάλησας και από της ευλογίας Σου ευλογηθήσεται ο
δούλός Σου …. [602]
Αναρτήσεις
