ΤΟ "ΦΟΥΜΙΕ" ΚΑΙ Ο "ΛΑΚΟΣ"

Στο  συγκλονιστικό και βαθυστόχαστο βιβλίο «ΣΙΩΠΗ»(εκδ.Καστανιώτη) γραμμένο από τον Ιάπωνα Σιουσιακου Εντο, περιγράφεται η μαρτυρική πορεία των Χριστιανών στην Ιαπωνία κατά τον 17^ο αιώνα

Όσοι πιστοί αρνούνταν να ποδοπατήσουν την Ιερή Εικόνα του Ι.Χριστού  ή της Παναγίας, τους οδηγούσαν σε  πολλά και ανείπωτα  βασανιστήρια, όπως και αυτό του «λάκου».

Αλλά ας δούμε  δύο μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:

(σελ 234)

«…2Ιανουαρίου. Η διαδικασία του φουμιέ τηρείται από τον κόσμο.

Τη μέρα οι προύχοντες και πηγαίνουν να πάρουν την πλάκα του φουμιέ και να ελέγ­ξουν αν γίνεται σωστά η καθιερωμένη ιεροτελεστία του ποδοπατήματος σε κάθε σπίτι. Το κάθε σπιτικό βοηθάει να κα­θαρίσουν το δρόμο και τώρα περιμένουν όλοι ήσυχα τον ερ­χομό των προυχόντων.

Τελικά, από μακριά ακούγεται μια φωνή που αναγγέλλει τραγουδιστά τον ερχομό τους: «Έφτασαν...» Σε κάθε σπίτι, στο δωμάτιο αμέσως μετά την είσοδο, όλη η οικογένεια παραταγμένη στη σειρά περιμέ­νει να αρχίσει η τελετή.

Το φουμιέ έχει επτά με οκτώ ίντσες μήκος και τέσσερις με έξι ίντσες πλάτος. Επάνω είναι στερε­ωμένη η εικόνα της Παρθένου με το Βρέφος. Πρώτος θα πο­δοπατήσει την εικόνα ο κύριος του σπιτιού, μετά η γυναίκα και τα παιδιά του. Η μητέρα, κρατώντας το μωρό στην αγκα­λιά της, πρέπει κι εκείνη να πατήσει την εικόνα. Αν υπάρ­χουν άρρωστοι στο σπίτι, πρέπει κι αυτοί, παρουσία των α­ξιωματούχων, να αγγίξουν τοφουμιέ με το πόδι τους από το κρεβάτι όπου είναι ξαπλωμένοι…

(σελ12)

Ανάμεσα στ' άλλα βασανιστήρια ή­ταν και το «άνα-τσουρούσι» ή κρέμασμα πάνω από το λάκκο, που γρήγορα έγινε ο αποτελεσματικότερος

τρόπος νια να αποκηρύξουν την πίστη τους τα θύματα:

Έδεναν σφιχτά γύρω γύρω το σώμα του θύματος ως το ύψος του στήθους (αφήνοντας ελεύθερο το ένα χέρι, νια να κάνει το σήμα της αποκήρυξης) και στη συνέχεια το κρεμούσαν ανάποδα από μια αγχόνη μέσα σ' ένα λάκκο με περιττώματα και άλλες ακαθαρσίες, που η στάθμη τους έφτανε ως τα "γό­νατα του θύματος. Για να υπάρχει κάποια διέξοδος στο αίμα που συσσωρευόταν, χαράκωναν ελαφρά το μέτωπο μ' ένα μαχαίρι. Μερικοί από τους ανθεκτικότερους μάρτυρες άντε­χαν πάνω από μια βδομάδα σ' αυτή τη στάση, αλλά οι περισ­σότεροι δεν επιζούσαν πάνω από μία ή δύο μέρες.

Κάποιος Ολλανδός κάτοικος της Ιαπωνίας δήλωσε πως «μερικοί απ¹ αυτούς που είχαν μείνει κρεμασμένοι επί δύο ή τρεις μέρες με βεβαίωσαν ότι οι πόνοι που υπέφεραν ήταν πέρα νια πέρα αβά­σταχτοι, πως ούτε η φωτιά ούτε κανένα άλλο μαρτύριο δεν συγκρι­νόταν με τη σωματική και πνευματική κόπωση και τη βιαιότητα αυτού του βασανιστηρίου». Παρ' όλα αυτά, μια νεαρή γυναίκα ά­ντεξε το μαρτύριο επί δεκατέσσερις μέρες, προτού εκπνεύσει!