Η Πανήγυρις του Αγίου Μηνά στη Νάουσα

Το Σάββατο 10  και την Κυριακή 11 Νοεμβρίου  πανηγύρισε ο Ιερός Ναός Αγίου Μηνά στη Νάουσα.

Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων  

αφ εσπέρας χοροτάτησε  στον εσπερινό και κήρυξε το θείο λόγο

 και την Κυριακή το πρωί τέλεσε θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Στην ομιλία του τόνισε: «Δεύτε ουν φιλέορτες πάντες ευφρανθώμεν, της προσκάιρου

 ευφροσύνης την κρείττονα και τελεωτέραν, Μηνά του αθλητού την μνήμην τελούντες».

Μέτοχοι της ευφροσύνης της σημερινή πανηγύρεως μας καλεί, αδελφοί μου, να γίνουμε 

ο ιερός υμνογράφος, μίας ευφροσύνης όμως που δεν είναι πρόσκαιρη και εφήμερη, 

που δεν είναι περαστική και επιπόλαιη, αλλά είναι βαθειά και ουσιαστική, είναι ανώτερη 

και τελιότερη από κάθε άλλη χαρά. Γιατί είναι η χαρά και η ευφροσύνη που αισθανεται

 η ψυχή του ανθρώπου που εορτάζει και τιμά έναν μάρτυρα, η χαρά και η ευφροσύνη 

που αισθάνεται η ψυχή ενός ανθρώπου που  τιμά έναν άγιο, έναν εκλεκτό ούλο του Θεού.

Ποιός όμως είναι ο λόγος που ο άνθρωπος τιμώντας τους αγίους του Θεού αισθάνεται αυτήν την διαφορετική, την ουράνια ευφροσύνη και αγαλλίαση;

Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πολλούς λόγους, αδελφοί μου· θα περιοριστώ όμως 

σε δύο μόνον από αυτούς. 

Ο πρώτος είναι η συγγένεια της ψυχής του ανθρώπου με τους αγίους. 

Και η συγγένεια αυτή οφείλεται στο γεγονός  ότι η ψυχή μας είναι πνοή Θεού, είναι 

δημιουργημένη κατ’ εικόνα του Θεού και διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις που 

χρειάζονται για να φθάσει στην ομοίωση με το Θεό, εκεί δηλαδή όπου έθφασαν με τον 

αγώνα, με την προσευχή, με την  άσκηση ή με το μαρτύριο και οι άγιοι που τιμά

 η Εκκλησία μας, εκεί που έφθασε και ο εορταζόμενος σήμερα άγιος ένδοξος

 μεγαλομέρτυς Μηνάς. Γιατί πράγματι έφθασε ο άγιος Μηνάς στην ομοίωση με 

τον Θεό, και έφθασε αφενός με την προσευχή και την άσκηση και αφετέρου

 με το μαρτύριο της ίδιας του της ζωής.

Επειδή, γράφει ο Συναξαριστής, δεν μπορούσε ο άγιος Μηνάς να αντέξει να βλέπει να

 τιμώνται και να λατρεύονται τα είδωλα, εγκατέλειψε τα πάντα και ανέβηκε πάνω σε ένα 

βουνό, όπου ζούσε καθαίρωντας την ψυχή του με την  προσευχή και την νηστεία. 

Και όταν αισθάνθηκε προετοιμασμένος για να ομολογήσει τον Χριστό και να ελέγξει

 τους ανθρώπους για την πίστη τους στους ψεύτικους θεούς των ειδώλων, τότε κατέβηκε 

από το βουνό όπου ασκήτευε και ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό, με συνέπεια να 

συλληφθεί και να υπομείνει μετά από πολλά βασανιστήρια το δια ξίφους μαρτύριο.

Ίσως, βέβαια, τώρα κάποιοι σκέφτονται ποιά είναι η σχέση που έχουμε εμείς με τον άγιο μεγαλομάρτυρα Μηνά, έτσι

 ώστε να μιλούμε για συγγένεια των ψυχών μας. Την αρχική σχέση σας την ανέφερα ήδη· 

είναι η σχέση της κοινής πνοής του Θεού που έχουμε μέσα μας όλοι οι άνθρωποι· 

είναι η σχέση του κοινού προορισμού όλων των ανθρώπων,  να φθάσουμε στον Θεό και να επιτύχουμε το «καθ’ ομοίωσιν».

Η δεύτερη σχέση που έχουμε με τους αγίους είναι ο κοινός μας αγώνας εναντίον του

 αντιδίκου της ψυχής μας, εναντίον  του παλαιού ανθρώπου που φέρει ο καθένας μας

 μέσα του, εναντίον του σαρκικού νόμου που υπάρχει στο είναι μας και αντιστρατεύεται

 την αγαθή προσπάθειά μας. Η διαφορά μας με τους αγίους είναι ότι αυτοί επέτυχαν 

ήδη το στόχο τους,  έφθασαν στον προορισμό τους, κατόρθωσαν να καθάρουν την 

ψυχή τους και τόλμησαν να ομολογήσουν με θάρρος την πίστη τους στον Χριστό. 

Και αυτή ακριβώς η επιτυχία τους που τιμάται και προβάλλεται από την Εκκλησία

 μας με  την εορτή της μνήμης τους, είναι αυτή που γεμίζει κι εμάς που την εορτ΄

άζουμε με ουράνια χαρά, ανάλογη με αυτή που  αισθανόμαστε όταν κάποιο 

προσφιλές μας πρόσωπο επιτυγχάνει ένα στόχο της ζωής του. 

Δεν χαιρόμαστε γι αυτό; 

Έτσι χαίρεται η ψυχή μας και με τις μνήμες των αγίων, και η χαρά αυτή είναι 

κρείττων χαρά και τελειωτέρα χαρά, ανώτερη και μονιμότερη από τις επίγειες χαρές.

Ο δεύτερος λόγος που αισθανόμαστε χαρά και ευφροσύνη πνευματική εορτάζοντας 

και τιμώντας τους αγίους είναι γιατί μας την προσφέρουν οι ίδιοι οι άγιοι. 

Όπως ότνα επισκεπτόμαστε το σπίτι ενός συναθρώπου μας που εορτάζει, 

συνηθίζεται να μας προσφέρουν κάτι ως ανταπόδωση της επισκέψεώς μας και της

 τιμής που τους κάναμε, το ίδιο  συμβαίνει ότνα επισκεπτόμαστε τον οίκο του εορτάζοντος 

αγίου, στον ανό του. Εμείς ερχόμαστε προσφέροντάς του  τα δώρα μας, το κερί που 

ανάβουμε στην εικόνα του ή το πρόσφορο που φέρνουμε για τη θεία Λειτουργία, 

και ακόμη  την τιμητική προσκύνηση της εικόνος ή των ιερών του λειψάνων και πάνω 

από όλα την αγάπη και τον σεβασμό προς  το πρόσωπό του· εκείνος μας ανταποδίδει

 την τιμή και την αγάπη προσφέροντάς μας όχι κάτι υλκό και επίγειο, όχι κάτι 

κοσμικό και προσωρινό, αλλά κάτι τό άυλο και θείο, κάτι διαρκές και ανεκτίμητο. 

Μας προσφέρει τη θεία χαρά, η οποία,  όπως λέγει και ο ίδιος ο Χριστός, δεν είναι 

εκ του κόσμου τούτου και γι αυτό «ουδείς αίρει αφ’ υμών».

Αυτήν την χαρά και αυτήν την ευφροσύνη πιστεύω ότι αισθανθήκαμε όλοι μας σήμερα 

επί τη μνήμη του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Μηνά. Αυτή η χαρά ας μας 

συνοδεύει, αδελφοί μου, όχι μόνο σήμερα αλλά και σε όλη μας τη ζωή».