Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως ομολογούμε στο “Σύμβολο της Πίστεως”, είναι Καθολική, επειδή κατέχει όλη την αποκεκαλυμένη αλήθεια, αλλά και γιατί περικλείει όλη την οικουμένη. Δεν περιορίζεται σε στενά γεωγραφικά πλαίσια, ούτε κάνει διακρίσεις φύλων, φυλών και εθνών. Εύχεται υπέρ του σύμπαντος κόσμου και την θεία Λειτουργία της την προσφέρει υπέρ της οικουμένης. Στο Αγιολόγιό της περιλαμβάνονται άγιοι από όλη την υφήλιο. Ο όσιος Σεφαφείμ ήταν Ρώσος την καταγωγή και όμως όταν μελετούμε τον βίο του τον αισθανόμαστε κοντά μας, τον θεωρούμε δικό μας άνθρωπο, γιατί έχουμε την ίδια πίστη και την ίδια παράδοση.
Ορφανός από τριών ετών, μεγάλωσε με την μητέρα του, η οποία τον έμαθε να αγαπά την προσευχή και την θεία Λειτουργία. Στα δεκαεπτά του χρόνια ανεχώρησε για την Μονή του Σαρώφ και στα τριανταπέντε του απεσύρθη στην έρημο, όπου “πτερωμένος από θείο έρωτα” εβίωσε την μακαρία ζωή της ερήμου. Αγάπησε την προσευχή και την άσκηση, την υπακοή, την σιωπή και την ταπείνωση και απέκτησε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο ίδιος έλεγε ότι σκοπός της ζωής μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος και ότι οι μωρές παρθένες της γνωστής μας παραβολής έμειναν έξω του νυμφώνος, γιατί δεν είχαν Άγιο Πνεύμα.
Εκεί στην έρημο τον συναντούμε να κάνη παρέα με μια αρκούδα, η οποία καθόταν κοντά του σαν αρνάκι και την τάϊζε στο στόμα. Το γεγονός αυτό το μαρτυρεί μια μοναχή, η οποία τον επισκέφθηκε για να τον συμβουλευθή για κάποιο πρόβλημα που την απασχολούσε καί, όπως διηγείται η ίδια, παρά λίγο να πάθη συγκοπή. Στην συνέχεια όμως επείσθη να ταΐση την αρκούδα και αισθανόταν μεγάλη χαρά.
Όταν γίνη κανείς αληθινός άνθρωπος, δηλαδή, όταν αποκτήση ταπείνωση και γεμίση από Άγιο Πνεύμα, τότε γίνεται αθώος και άκακος σαν μικρό παιδί και τα άγρια θηρία υποτάσσονται σε αυτόν και τον υπακούουν. Η κτίση πριν από την πτώση του πρώτου Αδάμ υποτασσόταν στον άνθρωπο. Μετά την πτώση όμως επαναστάτησε εναντίον του αποστάτη. Ο αέρας δεν ήθελε να πνεύση στους μυκτήρες του. Οι πηγές δεν ήθελαν να αναβλύσουν το νερό τους, η γη δεν ήθελε να δώση τους καρπούς της και τα θηρία μετέβαλαν την ημερότητά τους σε αγριότητα. Όταν όμως ένας άνθρωπος αγιάζεται και φτάνη στην κατάσταση του Αδάμ πριν από την πτώση, τότε η κτίση του υποτάσσεται και τα άγρια θηρία τον υπηρετούν.
Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι η χαρά και η ειρήνη είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος και όποιος έχει μέσα του την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αυτός έχει ειρήνη και χαρά. Αυτό το βλέπουμε να επαληθεύεται στο πρόσωπο του οσίου Σεραφείμ κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Ήταν άνθρωπος με χαρούμενη διάθεση. Προσπαθούσε και ξεπερνούσε τα όποια προβλήματά του, γιατί πίστευε πώς οι άλλοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να τον βλέπουν σκυθρωπό, μουτρωμένο. Χαιρόταν αληθινά για τα δώρα του Θεού, για την νίκη της ζωής επί του θανάτου, που την βίωνε στα όρια της προσωπικής του ζωής, για την παρουσία των επισκεπτών του στην “μικρή του έρημο”, που τους υποδεχόταν με τον αγαπημένο του χαιρετισμό “Χριστός Ανέστη χαρά μου”. Βέβαια αισθανόταν θλίψη και πόνο για τις αμαρτίες και τις θλίψεις των ανθρώπων, αφού είχε αγάπη, αλλά η αληθινή χαρά είναι κάτι βαθύτερο. Δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο και στις μεγαλύτερες θλίψεις.
Έλεγε για την εσωτερική ειρήνη: “Απόκτησε την ειρήνη της ψυχής σου και τριγύρω σου θα ειρηνεύσουν χιλιάδες άνθρωποι”.
Μέσα στην Εκκλησία αγωνιζόμαστε από άτομα να γίνουμε πρόσωπα ή, κατά μια άλλη έκφραση, προσπαθούμε να γίνουμε πρόσωπα για να μη γίνουμε “μούτρα”. Η ειρήνη της ψυχής, το χαμόγελο και η χαρούμενη διάθεση συνδέονται άμεσα με την εσωτερική αναγέννηση και το Άγιο Πνεύμα.
Αναρτήσεις
