Κάστρο που αναδύεται από την ομίχλη, η Υπαπαντή αγκαλιάζει την ψυχή με δέος. Βιώνουμε μια στιγμή αιώνια, όπου το θείο βρέφος, ζωή στην έρημο της ανθρωπότητας, συναντά τον Συμεών, που η καρδιά του φλέγεται από ελπίδα.
Ωσάν λαμπρό φέγγος που σχίζει τη νύχτα, η εορτή της Υπαπαντής αποκαλύπτει την αχτίδα αισιοδοξίας μέσα στο σκοτάδι της απαισιοδοξίας.
Ο ενσαρκωμένος Λόγος, αγκαλιασμένος από τον Συμεών, γίνεται πυξίδα που δείχνει τον δρόμο στους αβέβαιους, μια σιωπηλή κραυγή που αντηχεί στην αιωνιότητα, κύμα που σκάει στην ακτή και διαλύει τα μυστικά του βυθού.
η συνέχεια: Εδώ
Αναρτήσεις
