Μέσα μας, βαθιά, σε έναν τόπο όπου η χρονική ροή σπάει και μεταμορφώνεται σε μια κραυγή δίχως τέλος, η αναμονή μένει ακλόνητη.
Μια αναμονή που τρέμει, σαν το τρεμάμενο φως καντηλιού μπροστά στο άπειρο, προσμένοντας την έλευση Εκείνου που θα κρίνει, όχι με το σπαθί της τιμωρίας, αλλά με το βλέμμα της άπειρης αγάπης.
Σαν φύλλο του Νοέμβρη, μετέωρο στην αγωνία της πτώσης, η ψυχή αναμετράται με την αιωνιότητα.
Και η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτή ακριβώς την αναμέτρηση, με την αλήθεια της ψυχής που καθρεπτίζεται, ωμή και αδυσώπητη, στα μάτια του Κριτή.
η συνέχεια: Εδώ
Αναρτήσεις
