Η Κυριακή του Ασώτου στα Κύμινα. Ομιλία του Σεβασμιωτάτου στη σύναξη νέων ζευγαριών της ενορίας.

Την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου (του Ασώτου) το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο  στον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Κυμίνων.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ομΣεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο για όλους τους κοιμηθέντες ενορίτες κατά το παρελθόν έτος.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε τη Βασιλόπιτα και μίλησε στα νέα ζευγάρια της ενορίας που παντρεύτηκαν το παρελθόν έτος.

Κήρυγμα Σεβασμιωτάτου
«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσθιασθήσομαι ὑπό τινος».
Στήν ἐλευθερία καί τήν αὐτοδιάθεση τοῦ ἀνθρώπου ἀναφέρεται ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα. Σέ δύο ἔννοιες, στίς ὁποῖες δίδει μεγάλη σημασία καί βαρύτητα ὁ ἴδιος, ἀλλά καί οἱ ὁποῖες συνεχίζουν νά ἀπασχολοῦν μέχρι σήμερα τούς ἀνθρώπους καί νά δημιουργοῦν ἐρωτήματα.
Μέχρι ποῦ φθάνει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί πῶς μπορεῖ νά τήν διαχειρισθεῖ χωρίς νά τόν βλάψει ἤ νά βλάψει καί τούς ἄλλους γύρω του;
Ὁ μέγας Ἀπόστολος εἶναι ὑπέρμαχος τῆς ἐλευθερίας τήν ὁποία χάρισε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο. Ἀλλά ἡ ἐλευθερία αὐτή δέν εἶναι παράλογη, δέν εἶναι ἄλογη, δέν εἶναι ἀσύδοτη. Δέν ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο, ὅταν αὐτή κυριαρχεῖ στή συμπεριφορά του καί τόν ὁδηγεῖ στή ζωή του, χωρίς νά ἐλέγχεται ἀπό τόν νοῦ, τόν ὁποῖο χάρισε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, γιά νά τήν διαχειρίζεται πρός τό συμφέρον του, ἀλλά καί χωρίς νά θίγει τούς ἄλλους ἀνθρώπους γύρω του.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀρκετές φορές δηλώνει ὅτι περιορίζει ἑκούσια τήν ἐλευθερία καί τά δικαιώματά του προκειμένου νά μήν σκανδαλίσει τούς ἀδελφούς του, καί αὐτό ἀποτελεῖ τήν κατ᾽ ἐξοχήν ἐπωφελῆ διαχείριση τῆς ἐλευθερίας, καθώς καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο πραγματικά ἐλεύθερο.
Τό ἀντίθετο παράδειγμα μᾶς δίδουν οἱ δύο ἀδελφοί τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, ὁ καθένας γιά τούς δικούς του λόγους.
Ὁ νεώτερος ἀδελφός, ὁ Ἄσωτος, ἐξαντλεῖ τά ὅρια τῆς ἐλευθερίας του ὄχι μόνο ἀπαιτώντας ἀπό τόν πατέρα του «τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», τό μερίδιο δηλαδή τῆς περιουσίας, τό ὁποῖο πίστευε ὅτι τοῦ ἀνήκει, ἀλλά καί τήν διασκορπίζει στή μακρινή χώρα ὅπου πῆγε «ζῶν ἀσώτως». Γίνεται δηλαδή ἐλεύθερος ἀπό τήν πατρική μέριμνα καί ἀγάπη, ἀλλά δέσμιος τελικά τῶν παθῶν του.
Εἶχε τό δικαίωμα ὁ Ἄσωτος νά ζήσει ὅπως ἤθελε. Εἶχε τό δικαίωμα νά χρησιμοποιήσει τά χρήματα πού τοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας του ὅπως ἤθελε. Ἀλλά οἱ ἐπιλογές του δέν ἦταν πρός τό συμφέρον του, ὄχι μόνο γιατί κατασπατάλησε ἀνώφελα τά χρήματά του, ἀλλά καί γιατί ἔγινε δέσμιος τῶν παθῶν του πού κατέστρεψαν τή ζωή του καί τόν κατέστησαν δοῦλο.
Ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός ἀντίθετα ἤλεγχε τήν ἐλευθερία του καί τή διαχειριζόταν μέ σύνεση, παραμένοντας κοντά στόν πατέρα του, ἐργαζόμενος καί ζώντας μέ σωφροσύνη. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι ἦταν ὑπόδειγμα ὀρθῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας του.
Ὅταν ὅμως ὁ ἄσωτος ἀδελφός του ἐπέστρεψε στήν πατρική οἰκία καί ὁ πατέρας του, πού τόν θεωροῦσε χαμένο, ἔσπευσε νά τόν προϋπαντήσει, νά τόν ἀποκαταστήσει καί νά κάνει ἕνα μεγάλο συμπόσιο γιά νά ἑορτάσει τήν ἐπιστροφή του, τότε ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός δέν μπόρεσε νά ἐλέγξει τήν ἐλευθερία του. Εἶχε προφανῶς δικαίωμα νά στενοχωρηθεῖ, ἐπειδή ὁ πατέρας του διέταξε νά σφάξουν τό καλύτερο μοσχάρι γιά χάρη τοῦ ἀδελφοῦ του, ἐνῶ σέ ἐκεῖνον, ὅπως ἔλεγε, δέν εἶχε δώσει οὔτε ἕνα μικρό κατσικάκι γιά νά ἑορτάσει μέ τούς φίλους του, ἀλλά αὐτό τό δικαίωμά του δέν ἦταν πρός τό συμφέρον του, διότι καί τόν πατέρα του ἀδίκησε καί λύπησε μέ τήν ἀπαίτησή του καί αὐτός στερήθηκε τή χαρά τῆς οἰκογενειακῆς ἑορτῆς καί δέν στήριξε τόν ἀδελφό του μέ τήν ἀγάπη του.
Ἐάν ὁ ἄσωτος υἱός ἐξουσιάσθηκε ἀπό τό πάθος τῆς φιληδονίας καί τῆς σαρκολατρείας καί ἔφθασε στήν καταστροφή, ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός του ἐξουσιάσθηκε ἀπό τό πάθος τῆς ζήλειας καί ἔφθασε καί αὐτός στό σημεῖο νά καταστρέψει σχεδόν τόν σύνδεσμο ἀγάπης πού εἶχε μέ τόν πατέρα του.
Ἔτσι καί οἱ δύο ἀδελφοί τῆς σημερινῆς παραβολῆς μᾶς βοηθοῦν νά συνειδητοποιήσουμε τό νόημα τῶν λόγων τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, πού ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νά διαβάζονται λίγο πρίν νά εἰσέλθουμε στήν περίοδο τῆς νηστείας καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει».
Νηστεία καί πνευματικός ἀγώνας, ἡ ἄσκηση δηλαδή τῆς ἐγκρατείας καί σέ ὑλικό καί σέ πνευματικό ἐπίπεδο, δέν εἶναι στέρηση τῆς ἐλευθερίας, ἀλλά ἀξιοποίησή της πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν μᾶς καλοῦν νά περιορίσουμε τήν ἐλευθερία μας ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά τήν ἐξαγιάσουμε γιά τή σωτηρία μας.
Ἄς ἀκούσουμε τήν προειδοποίηση τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποτόλου Παύλου καί ἄς προσπαθήσουμε νά ἀποφεύγουμε ὅσα δέν εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας, γιά νά χαροῦμε τήν πραγματική ἐλευθερία μας σέ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί νά κερδίσουμε τήν αἰώνια.

Ομιλία Σεβασμιωτάτου στα νέα ζευγάρια
Μέ πολλή χαρά ἀνταποκρίθηκα καί φέτος στήν παράλησή σας καί ἦλθα σήμερα στήν ἐνορία σας, ἀφενός γιά τή θεία Λειτουργία καί τό μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας, καί ἀφετέρου γιά τήν καθιερωμένη πλέον συνάντηση μέ τά νέα ζευγάρια τῆς ἐνορίας σας.
Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, στίς 13 Φεβρουαρίου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τή μνήμη ἑνός ἁγίου ζεύγους, τή μνήμη τῶν ἁγίων Ἀκύλα καί Πρίσκιλλας, τῶν συνεργατῶν τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τούς γνώριζε πολύ καλά, γνώριζε τήν ἀγάπη τους καί τήν ἀφοσίωσή τους στήν Ἐκκλησία ἀλλά καί στόν ἴδιο, καί ἀναφέρεται σέ αὐτούς συχνά στίς ἐπιστολές του, ἐκφράζοντας τήν ἀγάπη καί τήν εὐγνωμοσύνη του.
Γι᾽ αὐτούς, τούς δύο ἁγίους συνεργάτες του καί τήν οἰκογένειά του, ὁ μέγας Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο «κατ᾽ οἶκον ἐκκλησία», τόν ὁποῖο ἐπαναλαμβάνουμε καί ἐμεῖς μέχρι σήμερα γιά τίς χριστιανικές οἰκογένειες.
Ὁ ὅρος «κατ᾽ οἶκον ἐκκλησία» ἐκφράζει τήν ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, τήν ἱερότητα τῆς ἑνώσεως δύο προσώπων στό μυστήριο τοῦ γάμου, ἡ ὁποία ἀντιστοιχεῖ στήν ἕνωση τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας «τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν».
Ἀντανακλᾶ ἀκόμη τήν ἱερότητα τῆς ἀγάπης πού συνδέει τά μέλη της ἀλλά καί τήν ἱερότητα τῆς συμμετοχῆς στό μυστήριο τῆς δημιουργίας νέων ἀνθρώπων, τό ὁποῖο εὐλογεῖται στό πλαίσιο τῆς οἰκογενείας.
Γιά τούς λόγους αὐτούς καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἀνέκαθεν τήν οἰκογένεια καί ὑπερασπίζεται τήν ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ ἔναντι αὐτῶν οἱ ὁποῖοι κατά καιρούς ὄχι μόνο τόν ἀμφισβητοῦν ἀλλά καί τόν τραυματίζουν ἀσυγχώρητα καί ἀνεπανόρθωτα μέ τίς ἐνέργειες καί τίς ἐπιλογές τους.
Καί αὐτό δέν ἀποτελεῖ μία στείρα ἐμμονή τῆς Ἐκκλησίας στήν παράδοση, ἐνῶ ὁ κόσμος ἀλλάζει καί ἐγκαταλείπει ἀρχές καί ἀξίες, ἀλλά ἀπόλυτη ἀναγκαιότητα. Διότι δυστυχῶς ὅλοι διαβάζουμε καί ἀκοῦμε στίς ἡμέρες, καί ἰδιαιτέρως τό τελευταῖο διάστημα, πόσες εἰδεχθεῖς πράξεις καί πόσα ἐγκλήματα διαπράττονται μέσα στίς οἰκογένειες, μέ δράστες καί θύματα τόσο τούς γονεῖς ὅσο καί τά παιδιά.
Ὑπάρχουν πολλά πρόσφατα γεγονότα πού μᾶς συγκλόνισαν ὅλους καί γι᾽ αὐτό παρέλκει νά ἀναφερθῶ σέ συγκεκριμένα παραδείγματα. Αὐτά, δυστυχῶς, εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς ἀποϊεροποιήσεως τῆς οἰκογενείας. Ὅταν κανείς δέν σέβεται τή θέση του μέσα στήν οἰκογένεια ἀλλά οὔτε καί τή θέση καί τό πρόσωπο τῶν ἄλλων μελῶν της, τότε δέν ὑπάρχει τίποτε νά συγκρατήσει αὐτή τήν οἰκογένεια ὄχι μόνο ἀπό τή διάλυση ἀλλά καί ἀπό τή μετατροπή της, θά μποροῦσα νά πῶ, σέ ζούγκλα.
Ἡ τιμή πού ἀπονέμει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία στήν οἰκογένεια καί στά μέλη της, τά ὁποῖα μέ συνέπεια, μέ ἀγάπη καί μέ φόβο Θεοῦ, ζοῦν ἐν ἀγάπῃ μέσα σέ αὐτήν, δέν ἔχει μόνο χαρακτήρα ἐνισχύσεως ἐκείνων πού ζοῦν μέσα στήν οἰκογένεια ἀλλά καί ἐνθαρρύνσεως καί ἄλλων ἀδελφῶν μας νά δημιουργήσουν μία οἰκογένεια σύμφωνα μέ τά πρότυπα τόσων ἁγίων οἰκογενειῶν πού τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας.
Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ὑπάρχουν προβλήματα καί ἴσως καί ἐμπόδια στή συγκρότηση καί τή διατήρηση μιᾶς οἰκογενείας στίς ἡμέρες μας. Δέν σημαίνει ὅτι δέν ἔχει συνείδηση καί συναίσθηση ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἀλλάξει καί οἱ ἄνθρωποι εἶναι πιό ἐγωκεντρικοί ἀπό ὅ,τι στό παρελθόν, εἶναι λιγότερο πρόθυμοι νά ὑπομείνουν καί νά ὑποχωρήσουν ἀπό τά δικά τους «θέλω», σεβόμενοι τά δικαιώματα καί τῶν ἄλλων μελῶν τῆς οἰκογενείας καί τήν ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ της.
Δυσκολίες ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν σέ κάθε ἐποχή μέσα στίς οἰκογένειες, τό ἴδιο καί προβλήματα κάθε εἴδους. Ὑπῆρχαν οἰκογένειες πού κάποια μέλη τους ἦταν χριστιανοί καί κάποια ἄλλα εἰδωλολάτρες. Καί ὅμως δέν διαλύθηκαν ἀλλά ἁγιάσθηκαν. Ἔχουμε πολλές τέτοιες οἰκογένειες στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔχουμε οἰκογένειες πρότυπα, ὅπως οἱ ἁγίες οἰκογένειες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Δέν ἀντιμετώπισαν δυσκολίες οἱ οἰκογένειές σας αὐτές; Δέν ἀντιμετώπισαν διωγμούς καί αἱρέσεις, ὅπως ἡ ἁγία Νόννα, ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἡ ὁποία ἐπανέφερε τόν σύζυγό της πού εἶχε παρασυρθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς, στήν ὀρθή πίστη; Δέν ἀντιμετώπισαν θανάτους, ὅπως τοῦ νεώτερου ἀδελφοῦ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Ναυκρατίου, ἤ χηρεία, ὅπως ἡ μήτερα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ἡ ἁγία Ἀνθοῦσα, ἡ ὁποία ἔχασε τόν σύζυγό της σέ πολύ νεαρή ἡλικία;
Καί ὅμως οἱ οἰκογένειες αὐτές συνέχισαν νά εἶναι κατ᾽ οἶκον ἐκκλησίες, νά ἀνατρέφουν σωστά στά παιδιά τους, νά τά μεγαλώνουν ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου, καί νά τά προσφέρουν ὡς ἁγίους στήν Ἐκκλησία.
Στίς οἰκογένειες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, μέ τίς ὑπέροχες χριστιανές μητέρες, θά μπορούσαμε νά προσθέσουμε καί ἄλλες πολλές. Θά ἀναφέρω μόνο δύο περιπτώσεις πού συνδέονται μέ τήν τοπική μας Ἐκκλησία.
Πρώτη, τήν οἰκογένεια τῆς ἁγίας Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία μέ τά τρία παιδιά της, τούς ἁγίους Σεκένδο, Σεκένδικο καί Κήγορο, τά ὁποῖα μαζί μέ τή μητέρα τους ἀνεδείχθησαν μάρτυρες τῆς πίστεως. Καί δεύτερη, τήν οἰκογένεια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἡ ὁποία ἀνεγράφη πρό ἐτῶν στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας μέ πρόταση τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως.
Δύο ἅγιοι γονεῖς, δύο ἄνθρωποι τῆς ἡσυχίας καί προσευχῆς, παρότι ζοῦσαν μέσα στήν πολύβουη Κωνσταντινούπολη καί κινοῦντο μέσα στά αὐτοκρατορικά ἀνάκτορα. Δύο ἅγιοι γονεῖς πού μέ τό παράδειγμά τους καί μέ τήν καθοδήγηση πού προσέφεραν στά παιδιά τους ἀνέδειξαν πέντε ἁγίους, τόν ἅγιο Γρηγόριο, ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης καί τούς δύο ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι μόνασαν κοντά του στή Σκήτη τῆς Βεροίας, ἀλλά καί τίς δύο ἀδελφές του, πού μόνασαν στή Βέροια καί ἐκοιμήθησαν ὁσιακά.
Ὅλες αὐτές οἱ ἁγίες οἰκογένειες ἀποτελοῦν πρότυπα καί παραδείγματα καί γιά τή σημερινή χριστιανική οἰκογένεια, πού ἀγωνίζεται νά δώσει στά παιδιά της, στούς νέους ἀνθρώπους, τούς ὁποίους θά προσφέρει στήν κοινωνία καί στήν Ἐκκλησία, τά ἐφόδια καί τίς ἀρχές πού ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά καί νά τά στηρίξει ἠθικά καί πνευματικά, ὥστε νά σταθοῦν ὄρθια καί νά ἀντιμετωπίσουν τούς πειρασμούς τοῦ συγχρόνου κόσμου, χωρίς νά πέσουν στίς παγίδες τῆς ἁμαρτίας πού εἶναι, δυστυχῶς, ἁπλωμένες παντοῦ.
Καί ἐάν πάντοτε ἡ προσπάθεια αὐτή ἦταν δύσκολη, εἶναι πολύ δυσκολότερη στίς ἡμέρες μας, στίς ὁποῖες ἡ τεχνολογία βάζει τούς πειρασμούς καί τά προβλήματα καί μέσα στό σπίτι, ἀκόμη καί γιά τά μικρά παιδιά. Γι᾽ αὐτό καί χρειάζεται διαρκής ἐγρήγορση καί προσοχή ἀπό τούς γονεῖς καί ἰδίως ἀπό τίς μητέρες, οἱ ὁποῖες φέρουν πάντοτε μεγαλύτερο μέρος τῆς εὐθύνης γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν.
Τήν ἀνάγκη, ἄλλωστε, τῆς διαρκοῦς ἐπαγρυπνήσεως, ὥστε τά παιδιά νά μήν παρασυρθοῦν, τήν τονίζουν καί τήν ὑπογραμμίζουν καί οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες πού ἔρχονται ἀντιμέτωποι μέ ὅλα ὅσα συμβαίνουν στήν κοινωνία μας καί στόν κόσμο. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι περισσότερο ἀναγκαία ἀπό ποτέ ἡ ἑνότητα καί ἡ σύμπνοια ἀνάμεσα στό ζευγάρι, ὥστε καί νά ἀντιμετωπίζουν ἀπό κοινοῦ ἐπιτυχέστερα τίς προκλήσεις καί τίς δυσκολίες μέσα στήν οἰκογένεια, ἀλλά καί νά δίδουν ἀρραγές πρότυπο ἑνότητος καί ἀγάπης στά παιδιά, πού τά βοηθᾶ πολύ στή σωστή ἐξέλιξή τους καί στή διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρος τους.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ