Μιχάλη Μπουναρτζίδη: Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες.

Μιχάλη Μπουναρτζίδη: Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες Έκδοση: Επτάλοφος         Η γιαγιά μου από τη μητέρα μου, ήταν από το Σόμα, μια μικρή πολίχνη κοντά στην Έφεσο. Είχαμε μεταξύ μας πολύ αγάπη και την καμάρωνα διότι ήξερε γράμματα. Με την Καταστροφή πήρε τα τέσσερα παιδιά της κι έφθασαν στην Καλαμάτα. Δεν ζούσε μαζί μας αλλά με την άλλη της κόρη. Έμαθα λοιπόν ότι την έφεραν για λίγες μέρες στην αδελφή μου, και βεβαίως πήγα αμέσως να την δω. Αλλά διεπίστωσα αμέσως ότι η γιαγιά είχε πλέον άνοια. Δεν κατάλαβε ποιος ήμουν. «Είμαι  ο μικρότερος γιός της κόρης σου Μαρίας», είπα να τη βοηθήσω «Έχω εγώ κόρη Μαρία;» μου απάντησε. Κατάλαβα ότι ήταν άσκοπο να επιμείνω. Πήρα το χεράκι της και το χάιδευα σιωπηλός και γκρίζος. Μείναμε πολύ ώρα σ΄ αυτή τη  στάση, βουβοί. Ξαφνικά, γύρισε προς το μέρος μου, με κοιτάζει καλά καλά και με ρωτάει: «Λες να μας διώξουν κι από δω;» Το μυαλάκι της είχε διαλύσει, δεν αναγνώριζε τίποτε και κανέναν, κι όμως  κρατούσε ακόμη, μοναδική μνήμη, το βίαιο ξεσπίτωμα του 1922. Μέσα στα σκοτάδια του νου της έμενε ζωντανός μόνον ο διωγμός. Τότε συνειδητοποίησα τί σήμαινε για τους πρόσφυγες, πόσο τους χαράκωσε την ψυχή ο διωγμός. Πέρασε χρόνια ευτυχίας, πέρασε δυστυχίες από τους θανάτους των παιδιών της, αλλά μόνον ο ξεσπιτωμός  είχε αφήσει στην ψυχή της το σημάδι της συμφοράς.             Πάνω στο θέμα της ζωής στις χαμένες πατρίδες και της προσφυγιάς  έχουν γραφτεί πολλά βιβλία και μαρτυρίες. Κι ωστόσο, κανένα κείμενο δεν είναι περιττό ή δεύτερο, κανένα δεν είναι κουραστικό. Πώς γίνεται αυτό; Την απάντηση δίνει ο Μιχάλης Μπουναρτζίδης στο προκείμενο βιβλίο:         «κι εγώ καινούργιας πατρίδας γέννημα είμαι, αλλά πατρίδες είναι κι οι άνθρωποι που ξέρουν τις ρίζες τους, που ξέρουν πώς πορεύτηκαν οι πρόγονοί τους, δεν είναι μόνο οι τόποι… Οι παλιές πατρίδες δεν χάθηκαν απ   τους ξεριζωμούς γιατί πατρίδες είναι εκτός από τόποι, οι άνθρωποί τους κι η         ιστορία τους. Οι άνθρωποι εκείνοι τις έσερναν τις παλιές πατρίδες μέσα      τους, αυτοί ήταν η συνέχεια. Από κει και πέρα μέλλει σε μας που ερχόμαστε μετά, να μην τη χάσουμε τη συνέχεια.» Διαβάζοντας το πράγματι άξιο αυτό βιβλίο, αναρωτιέσαι γιατί ο τίτλος «Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες» ενώ οι αφηγήσεις όλες μιλούν για τις παλιές. Η απάντηση βρίσκεται στην 481 σελίδα: πίνοντας τη ρακί τους  τρεις  πρόσφυγες  λέει ο ένας να κάνουν προσευχή. «Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες που πηγαίνουμε… Να είναι τυχερές, να μη τις κουμαντάρουν ανίκανοι κι ανάξιοι! Μη τις χάσουμε κι αυτές!»         Στο βιβλίο του Μιχάλης Μπουναρτζίδης παρουσιάζει σπαρακτικές κι ολοζώντανες αφηγήσεις με τις οποίες καταλαβαίνεις πώς έφθασαν στην σημερινή Θράκη οι Έλληνες από Βουλγαρία και Τουρκία. Αισθάνεσαι να σε πνίγουν οι διαδοχικές καταστάσεις φόβου και ελπίδας, αγωνίας και προσμονής που έζησαν οι πρόσφυγες. Καταλαβαίνεις από τις πρώτες σελίδες ότι οι πρόσφυγες είναι οι νεομάρτυρες του Γένους.         Στη μνήμη τους υψώνεται το βιβλίο αυτό τύμβος ευγνωμοσύνης. Και στη δική σου μνήμη γιαγιά! Για παραγγελίες