"ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ ΜΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΠΑΙΔΙΑ".

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου.

Ημέρα χαρᾶς καί δυνάμεως εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεράγνου Μητρός τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς ἐνίκησε τόν θάνατο καί μέ τήν ἀθάνατη κοίμησή της διαλαλεῖ σέ ὅλο τόν κόσμο τήν ἦττα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Διῆλθε ἀπό τίς διόδους τοῦ θανάτου, ἀλλά ὄντας ἑνωμένη μέ τόν ἀθάνατο καί αἰώνιο Υἱό της, ἐξῆλθε στή ζωή ἀβλαβής καί τώρα ὡς ἀεί ζῶσα προσδέχεται ὅλους ἐμᾶς, τά παιδιά της, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί χαρίζει τήν χαρά τῆς ἀθανασίας.

Ἀπό ποῦ ἀπορρέει ἡ δύναμή Της μέ τήν ἰσχύ τῆς ὁποίας ἐνίκησε τόν ἀρχέκακο δράκοντα καί κατέστησε τόν τάφο τόπο ἀθανασίας καί κλίμακα ὁδηγοῦσα στόν οὐρανό; Ἀπό τόν Υἱό καί Σωτῆρα Της, μέ τόν ὁποῖο ἑνωθεῖσα ἔδωσε τή ζωή της καί ἔλαβε τή ζωή Του. Ἔδωσε σάρκα καί ἔλαβε πνεῦμα, ὅπως τῆς ἐμήνυσε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ στόν Εὐαγγελισμό:

«Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί Σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. 1,35). Μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔγινε Ναός Θεοῦ Ἅγιος μέσα στόν ὁποῖο κατώκησε ὁ ἀχώρητος Θεός καί ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἀνθρωπότητος παρέδωσε τήν ἀνθρώπινη φύση στό Δημιουργό, γιά νά τήν ἁγιάσει καί τήν θεώσει. Διά τοῦτο «αἱ γενεαί πᾶσαι» μακαρίζουν τήν Θεοτόκο, τήν πηγή τῆς ζωῆς, τήν Μητέρα τοῦ Φωτός, τήν σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν, τήν ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων, τήν προστασία τῶν πιστῶν.

Ἡμέρα χαρᾶς καί ἡμέρα ἐλπίδος.

Ἡ Θεοτόκος εἶναι γιά ὅλους μας ἐργαστήριο Χάριτος. Μέσα σ΄αὐτό τό ἐργαστήριο καλλιεργοῦνται οἱ ψυχές, λυαίνονται ἀπό τήν τραχύτητα τῶν παθῶν, χρωματίζονται μέ τίς ἀνταύγιες τῶν Θείων χαρισμάτων, δροσίζονται μέ τήν δροσιά τῆς Μητρικῆς στοργῆς καί ἑτοιμάζονται γιά νά καταστοῦν κατοικητήριον Θεοῦ.

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μεγάλη μας ἐλπίδα. Πῶς ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι καί ἀδύναμοι θά ἐφθάναμε στό Θεό, ἐάν δέν εἴχαμε τήν κλίμακα, πού ἀνεβάζει σ΄ Αὐτόν; Αὐτή μᾶς προσάγει στόν Θεό καί ὡς Μητέρα Του παρακαλεῖ γιά μᾶς. Νά γιατί εἶναι ἡ μεγάλη μας ἐλπίδα. Ὡς Μητέρα μας θέλει καί ὡς Μητέρα τοῦ Χριστοῦ δύναται. Στόν πόνο μᾶς παρηγορεῖ, στήν κάθε δοκιμασία μᾶς ἐμψυχώνει, ὅταν ἁμαρτάνουμε δέν μᾶς καταδικάζει, ὅταν ἀγωνιζόμαστε μᾶς ἐνισχύει, ποτέ δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, χαίρει μαζί μας, κλαίει μαζί μας, ἡ καρδιά της κτυπᾶ γιά κάθε ἄνθρωπο. Ὀρθά ἡ Ἐκκλησία μας τήν ὀνομάζει «Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν». Ἡ ἀγκαλιά της καί ἡ ψυχή της χωράει ὅλη τήν κτίση. Γιά τόν καθένα μας σκέπτεται χωριστά καί φροντίζει ἀνάλογα. Εἶναι μιά Μάνα μέ ἀναρίθμητα παιδιά, πού τό καθένα ἔχει μιά εἰδική θέση στήν ψυχή της.

Οἱ λόγοι αὐτοί δέν εἶναι ὡραιοποιημένη καί λογοτεχνική ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας πρός Αὐτήν. Εἶναι ἐμπειρίες καί βιώματα ἑνός ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων, πού ἔχουμε γευθεῖ τήν πλατιᾶ ἀγάπη καί στοργή Της. Δέν ὑπάρχει Χριστιανός, πού νά μή ἔνοιωσε κάποτε τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας. Ἡ τιμή, ἡ ἀγάπη καί ἡ λατρεία τοῦ πληρώματος αὐτό ἐκφράζει. Δέν ὑπάρχει κανένα πρόσωπο στήν ἱστορία, πού νά ὑμνήθηκε, νά ἐγκωμιάσθηκε καί νά τραγουδήθηκε ὅσο ἡ Παναγία, ἡ ὀρθῶς ὀνομασθεῖσα «μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη».

Ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας μας εἶναι ἀνατολή φωτός καί δυνάμεως. Ἡ ζωοκοίμη τη μετάστασή Της ἄς εἶναι ἀλλαγή ζωῆς γιά τόν καθένα μας, πού δυναστεύεται ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου καί τυραννεῖται μέσα σέ μιά παράφρονη κοινωνία, πού ἔχει χάσει τόν προσανατολισμό της. Ἡ ζωή μας δέν εἶναι μόνο χρῆμα καί ἀπόλαυση. Ὑπάρχουν ἀκόμα πολλά, τά ὁποῖα πρέπει νά ἀναζητήσωμε.

«Δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» (Α’ Κορινθ. 15,54), τονίζει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Ἀπό τήν φθαρτότητα τῶν ἐγκοσμίων πρέπει νά ὁδηγηθοῦμε στήν ἀφθαρσία τῶν αἰωνίων.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἕνωσή μας μετά τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ Παναγίου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἡ ἑορτή τοῦ θανάτου Της θά γίνει γιά μᾶς Ἀνάσταση καί ζωή σέ μιά κοινωνία θεανθρώπινη, ἡ ὁποία ἀπό αὐτό τόν κόσμο θά γεύεται τήν εὐτυχία, τήν εὐλογία καί τήν ἁγιότητα τῆς αἰωνιότητος.

Ἡ Παναγία Μητέρα μας νά σᾶς εὐλογεῖ ἀκαταπαύστως καί νά σᾶς σκεπάζει ἀπό κάθε κακό.

 (Από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου "Θεομητορικά Νεύματα").