Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

.

.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.
Μέσα απ΄αυτές τις σελίδες που ακoλουθούν θέλω να μάθει όλος ο κόσμος για Τους Αγίους, τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Μπορείτε να μου στείλετε την Ιστορία του Ναού σας ή του Μοναστηρίου σας όπως και κάποιου τοπικού Αγίου/ας της περιοχής σας nikolaos921@yahoo.gr

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης
κάνετε κλικ στην φωτογραφία

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2025

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ ΥΠΕΡ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ.

Τήν  Κυριακή, 19 Οκτωβρίου 2025, ὁ Σεβασμιώτατος  ἱερούργησε στόν Ἱερό Ναό Τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας Κομοτηνῆς καὶ ἐν συνεχείᾳ προέστη τῆς ἐπιμνημοσύνου δεήσεως ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν μακαρίων Ἐθνοϊερομαρτύρων Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως :

1. Ἱερέως Δημητρίου Καβάζη, Ἐφημερίου Κρωβύλης, 24-04-1944

2. Ἱερέως Γεωργίου Βουλγαράκη, Ἐφημερίου Νέας Ἀδριανῆς, 13-11-1944 ,

3. Ἱερέως Θεοδώρου Παπαδοπούλου, Ἐφημερίου Αἰγείρου, 22-06-1941 καὶ

4. Ἱερέως Βαγιάννη Ἐμμανουηλίδη, Ἐφημερίου Συκοράχης, 25-06-1944,

          Τήν  διακονία τοῡ  λόγου ἀνέλαβε  ὁ φοιτητής τοῡ τμήματος Φιλολογίας τοῡ Δ.Π.Θ. καί ἀναγνώστης Ραφαήλ Μπαχτσεβανίδης , ὁ ὁποῖος παρουσίασε τὸν βίο, τὸ ἔργο καὶ τὸ μαρτυρικό τέλος τῶν τιμωμένων Ἐθνοϊερομαρτύρων Κληρικῶν.         

Πρὸ τῆς Ἀπολύσεως ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ εὐχαρίστησε τόν ὁμιλητή, ἐπεσήμανε τήν συμβολή τοῦ ἱεροῦ Κλήρου στή διάσωση τῶν παραδόσεων τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας καὶ τόνισε ὅτι ἡ αὐτοθυσία τῶν Προγόνων μας, Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν, κατά τήν διάρκεια τῆς Βουλγαρικῆς κατοχῆς τῶν ἐτῶν 1941 - 1944 ἀποτελεῖ φάρο καὶ πυξίδα γιὰ ὅλους μας, σέ καιρούς μάλιστα χαλεπούς ποὺ ἀμφισβητοῦνται ἀξίες καί ἰδεώδη.

          Μετά τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, τελέστηκε Τρισάγιο στό ὅπισθεν τοῦ Ἁγίου Βήματος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εὑρισκόμενο μνημεῖο τῶν τιμωμένων Ἐθνοϊερομαρτύρων Κληρικῶν

Ἀμέσως μετά ὁ Σεβασμιώτατος μετέβη στὸν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Κομοτηνῆς καί τέλεσε Ἑπιμνημόσυνη δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῡ Μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ καὶ τῶν λοιπῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Μακαδονικοῦ Ἀγώνα. Στὸν λόγο του ἀναφέρθηκε  στὸν ἰστορικό καἰ ἐθνικό συμβολισμό τῆς μορφής τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τῶν λοιπῶν Μακεδονομάχων Ἀγωνιστῶν .

πατήστε  ΕΔΩ  για περισσότερες φωτογραφίες

 

Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Ποιμενάρχα μας, Μητροπολῖτα Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κύριε Παντελεήμων·

        Τίμιο Πρεσβυτέριο, Χριστοῦ διακονία·

        Ἀγαπητοί ἀδελφοί·

 

Πρὶν ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ σχετικὴ μὲ τὴν σημερινή - σπουδαία γιὰ τὴν ἱστορία τῆς περιοχῆς μας ἑόρτια μνήμη - αἰσθνάνομαι τὴν ἀνάγκη, Σεβασμιώτατε, νὰ σᾶς εὐχαριστήσω γιὰ τὴν τιμὴ τῆς ἀνάθεσης τοῦ διακονήματος τοῦ λόγου στὴν ἐλαχιστότητά μου, ἐκζητῶντας ἐκ προϊμίου τὴν κατανοησή σας καθότι ἡ ἀναφορὰ σὲ πρόσωπα ποὺ ἔχουν κληροδοτήσει μὲ τὸ στίγμα τῆς θυσίας τους τὶς ἐπίγενες ἀπὸ ἐκείνους γενεὲς εἶναι ἔργο ἀπαιτητικὸ γιὰ τοὺς δεινοὺς χειριστὲς τοῦ λόγου, πόσῳ μᾶλλον γιὰ ἕναν φοιτητὴ. Πάνω ἀπὸ ὅλα ὅμως ἡ ὑπακοὴ στὸ κέλευσμα καὶ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ συνεργεῖ πάντοτε, κυρίως στὴ δυσκολία.

Ἡ βουλγαρικὴ κατοχὴ στὴ Θράκη (1941–1944) ὑπῆρξε μιὰ ἀπὸ τὶς πλέον δραματικὲς περιόδους τῆς νεότερης ἑλληνικῆς ἱστορίας, σημαδεμένη ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ βίαιων πολιτικῶν ἐκβουλγαρισμοῦ καὶ τὴ συστηματικὴ καταπίεση τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς θεσμὸς μὲ βαθιὲς ρίζες στὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ ἀδιάκοπη παρουσία ἐπὶ αἰῶνες, ἀνέλαβε καθοριστικὸ ρόλο στὴ διατήρηση τῆς συλλογικῆς ταυτότητας καὶ τῆς ἐλπίδας. Οἱ ἱερεῖς της, φορεῖς πίστεως καὶ ἤθους, μετέτρεψαν τὴ διακονία τους σὲ πράξη ἀντιστάσεως καὶ μαρτυρίας, ἀποδεικνύοντας ὅτι τὸ φρόνημα μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ τὸν φόβο καὶ τὴ βία. Ὅπως μαρτυρεῖ ἡ Γραφή: «καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς τὸν ἀλλόφυλον· σὺ ἔρχῃ πρὸς μὲ ἐν ῥομφαὶᾳ καὶ ἐν δόρατι καὶ ἐν ἀσπίδι, κἀγὼ πορεύομαι πρὸς σὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ Σαβαὼθ παρατάξεως Ἰσραήλ, ἣν ὠνείδισας σήμερον» (Α΄ Βασ. 17,45)· λόγος ποὺ καθρεφτίζει τὴν πνευματικὴ δύναμη ἔναντι τῆς ὑλικῆς ἰσχύος, τὴν ὁποία ἐνσάρκωσαν οἱ τέσσερεις Θρᾶκες κληρικοί, τῆς τότε Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαρωνείας καὶ Θάσου.

Ὁ πρεσβύτερος Θεόδωρος Παπαδόπουλος, γεννημένος τὸ 1880 στὴ Μοσχονιὰ Κεσσάνης, ὑπηρέτησε μὲ αὐταπάρνηση τὸ ποίμνιό του, παραμένοντας πιστὸς στὴν ἀποστολή του ἀκόμη καὶ ὅταν ἡ ζωή του κινδύνευσε. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς κατοχῆς συνελήφθη καὶ ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια ἀπὸ τὶς βουλγαρικὲς δυνάμεις, ἐξ αἰτίας ψευδῶν κατηγοριῶν. Παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὶς 22 Ἰουνίου 1941, μετατρέποντας τὸν πόνο σὲ μαρτυρία πίστεως καὶ ἀντοχῆς. Ὁ τάφος του στὴν Αἴγειρο τῆς Ροδόπης ἀποτελεῖ ἕως σήμερα εὕλαλο σύμβολο αὐτοθυσίας.

Ἀνάλογη ὑπῆρξε ἡ πορεία τοῦ ἱερέως Δημητρίου Καβάζη, ὁ ὁποῖος, γεννημένος στὴν Κεσσάνη τὸ 1890 καὶ ἐγκατεστημένος στὴν Κρωβύλη, ἀρνήθηκε πεισματικὰ νὰ ὑποταχθεῖ στὶς βουλγαρικὲς ἐπιταγὲς καὶ νὰ ἀποκηρύξει τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Παρὰ τὶς ἀπειλές, τὰ βασανιστήρια καὶ τὶς δελεαστικὲς προτάσεις, προτίμησε νὰ παραμείνει πιστὸς στὴν πνευματική του ἀποστολή. Ὁ θάνατός του, στὶς 29 Ἀπριλίου 1944, μαρτυρεῖ τὸν θρίαμβο τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς βίας καὶ τὴν ἀκλόνητη συνείδηση τοῦ λειτουργοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἱερεὺς Βαγιάννης Ἐμμανουηλίδης, ἐκ Γραβούνας Κεσσάνης, ὑπῆρξε ἐπὶ δεκαετίες ὑπόδειγμα ταπεινότητας καὶ σταθερότητας. Ἐξ αἰτίας τῆς ἀμετάθετης προσήλωσής του στὴν ἑλληνικὴ καὶ ἐκκλησιαστική του ταυτότητα, συνελήφθη καὶ κακοποιήθηκε βάναυσα, ὑποκύπτοντας στὰ τραύματά του τὸν Ἰούνιο τοῦ 1944. Κι ἐδῶ ἡ μνήμη του διασώζει τὸ ἦθος τοῦ ἱερατικοῦ λειτουργήματος ὡς φορέα ἐθνικῆς καὶ πνευματικῆς συνέχειας.

Ὁ πρεσβύτερος Γεώργιος Βουλγαράκης, καταγόμενος ἀπὸ τὰ Μάλγαρα τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, συνδύασε τὸ στρατιωτικὸ ἦθος μὲ τὴ θεολογικὴ γαλήνη. Ὡς ἐφημέριος στὴ Νέα Ἀνδριανὴ Ροδόπης, ἀρνήθηκε νὰ ὑποκύψει στὶς πιέσεις τῶν κατακτητῶν νὰ τελέσει βουλγαριστὶ τὴ Θεία Λειτουργία. Οἱ διώξεις, οἱ ἐξευτελισμοὶ καὶ οἱ ἐπανειλημμένοι ξυλοδαρμοὶ δὲν κατόρθωσαν νὰ κάμψουν τὴν ψυχική του ἀντοχή. Ὁ θάνατός του, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1944, ὑπῆρξε ἐπιστέγασμα μαρτυρικῆς πίστης καὶ ἠθικῆς ἀκεραιότητας.

Ἡ λατινικὴ ρήση «Non omnis moriar» - («Δὲν θὰ πεθάνω ὁλόκληρος») τοῦ Ὀράτιου, ἀποτυπώνει τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς θυσίας τῶν προαναφερθέντων. Παρ' ὅτι τὰ σώματά τους χάθηκαν, τὸ πνεῦμα καὶ τὸ παράδειγμά τους παραμένουν ἐνεργά, ἐμπνέοντας τὶς ἑπόμενες γενεές. Ἡ μνήμη τους λειτουργεῖ ὡς πηγὴ συλλογικῆς αὐτογνωσίας, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἀθανασία ἑδράζεται στὴ μνήμη καὶ στὴν ἠθικὴ συνέπεια. Μέσα ἀπὸ τὴ θυσία τους, οἱ Θρᾶκες ἱερεῖς ἀνέδειξαν τὴν πίστη ὡς δύναμη ἀναδημιουργίας, ἱκανὴ νὰ ὑπερβεῖ τὸν θάνατο καὶ νὰ μεταμορφώσει τὸν πόνο σὲ ἐλπίδα.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Σωκράτη, ὅπως διασώζεται στὴν Ἀπολογία τοῦ Πλάτωνα, προσφέρει ἕνα βαθύτατο φιλοσοφικὸ ὑπόβαθρο στὴν κατανόηση τοῦ μαρτυρικοῦ φαινομένου: «οὐ γὰρ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ ἐστὶν τὸ περὶ τοῦ θανάτου σπουδάζειν, ἀλλὰ τὸ περὶ τοῦ μὴ ἀδικεῖν καὶ μὴ ἀσεβεῖν» (Πλάτωνος Ἀπολογία 28b). Ὁ λόγος αὐτὸς καθιστᾶ σαφὲς ὅτι ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος δὲν μεριμνᾶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς ἀδικίας. Ἡ στάση αὐτὴ ἀντικατοπτρίζει πλήρως τὸ ἦθος τῶν ἐθνοϊερομαρτύρων κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως μας, οἱ ὁποῖοι προτίμησαν νὰ ὑποστοῦν τὸν πόνο τῆς θυσίας παρὰ νὰ προδώσουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πίστη τους. Ἡ φιλοσοφικὴ αὐτὴ θέση ἐναρμονίζεται μὲ τὴν θεολογικὴ ἐμπειρία τοῦ μαρτυρίου, ὅπου ἡ ἀλήθεια ὑπερισχύει τῆς φυσικῆς ζωῆς καὶ ὁ θάνατος μετατρέπεται σὲ πράξη αἰωνιότητας.

Ἡ μνήμη τῶν Θρακιωτῶν ἐθνοϊερομαρτύρων συνιστᾶ ζωντανὴ παρακαταθήκη πνευματικῆς ἀντοχῆς, συλλογικῆς εὐθύνης καὶ θείας ἐμπιστοσύνης. Ἡ θυσία τους ἀποδεικνύει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς θεσμὸ λατρείας, ἀλλὰ ζωντανὸ φορέα πολιτισμοῦ, πίστης καὶ ἀνθρωπισμοῦ. Ἡ διαχρονικὴ παρουσία της στὴν κοινωνία λειτουργεῖ ὡς ἄρρηκτος σύνδεσμος μεταξὺ παρελθόντος καὶ παρόντος, φωτίζοντας τὶς μεταγενέστερες γενιὲς μὲ τὸ παράδειγμα τῆς αὐταπάρνησης καὶ τῆς πνευματικῆς συνέπειας. Ἔτσι, τὸ μαρτύριο τῶν τεσσάρων ἱερέων δὲν ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὴν ἱστορία· ἀνήκει στὸ αἰώνιο πεδίο τῆς μνήμης, ἐκεῖ ὅπου ὁ χρόνος ὑποκλίνεται στὴν ἀλήθεια καὶ ἡ πίστη μεταμορφώνεται σὲ ἀθανασία.

Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους!