Την Σύναξη άνοιξε ο Προϊστάμενος του Ναού Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου, ο οποίος τόνισε ότι η διοργάνωση αυτών των εκδηλώσεων «μας χαρίζει πλούσια τους γλυκείς καρπούς που εκπορεύονται από την γνωριμία μας με πρόσωπα αγιασμένα του καιρού μας, που επαληθεύουν και επιβεβαιώνουν τον ρόλο της Εκκλησίας όλες τις εποχές, να διαμορφώνει και να παράγει Αγίους, που λειτουργούν ως το άλας της γης και το φως του κόσμου».
Στην βιωματική ομιλία του ο Μητροπολίτης Χαλκίδος τόνισε ότι «ο λαός μας αγαπά τους Αγίους, γιατί στα πρόσωπά του βλέπει τον αυθεντικό άνθρωπο του Θεού, ενώ η προβολή των συγχρόνων Αγίων θυμίζει σε όλους τον σκοπό της υπάρξεώς μας, που δεν είναι άλλος από την αγιότητα και αποδεικνύει ότι δεν είναι αδύνατη και στην εποχή μας η αγιότητα. Ο σημερινός άνθρωπος φαίνεται ότι έχει απορροφηθεί από τις βιοτικές μέριμνες και έχει ως στόχο του όχι απλώς την επιβίωση, αλλά και την ευμάρεια, στόχο, όμως που έχει τέλος, τον θάνατο και τον τάφο. Η προβολή των Αγίων μας θυμίζει Ανάσταση, αιώνια ζωή και ότι οι Νεοφανείς Άγιοι έζησαν στην εποχή μας, βίωσαν τις ίδιες προκλήσεις και προσκλήσεις, αλλά διατήρησαν αδούλωτη την καρδιά τους, υποταγμένη στο θέλημα του Θεού, αγωνιζόμενοι να βιώσουν την Ευαγγελική ζωή».
Ακολούθως, αναφέρθηκε αναλυτικώς στον βίο του Οσίου Ιακώβου, με τον οποίο διατηρούσε στενή πνευματική σχέση. Μίλησε για την προσφυγιά της οικογένειάς του, την εγκατάστασή τους στην Εύβοια, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών και την μοναστική του αφιέρωση στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντος Ευβοίας. Διακρινόταν για την διπλή του αγάπη, προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Αφιερώθηκε στον Θεό ολοκληρωτικά, με ακλόνητη πίστη, αγάπησε καρδιακά την Παναγία και τους Αγίους, συνομιλούσε μαζί τους και τους είχε προστάτες και συμπαραστάτες στις δυσκολίες και στα βάσανα της ζωής του. Ήταν άνθρωπος διαρκούς και καρδιακής προσευχής, αντιμετώπισε τον πόλεμο του Διαβόλου, λειτουργούσε καθημερινά στο Μοναστήρι του, μνημόνευε πλήθος ονομάτων. Είχε εξαίρετες Αγιοπνευματικές εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία και ήταν σαφές ότι βρισκόταν στη γη, ενώ ταυτόχρονα ζούσε στον ουρανό.
Ο Άγιος Ιάκωβος αγάπησε πολύ και τους ανθρώπους. Τους βοήθησε πνευματικά, διακόνησε το Μυστήριο της Εξομολογήσεως, ως φωτισμένος Πνευματικός και ανέπαυσε πλήθος ανθρώπων, χωρίς να νοθεύει την αλήθεια της Εκκλησίας, «γιατί γνώριζε ότι αγάπη χωρίς αλήθεια είναι απάτη και αλήθεια χωρίς αγάπη είναι απανθρωπία». Βοηθούσε διαρκώς και τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, με όλη την διάθεση και την καλοσύνη του. Ήταν όντως ο άνθρωπος του Θεού, ο οποίος, όπως το δένδρο, ρίζωσε και καρποφόρησε με την Χάρη του Θεού και του Αγίου Πνεύματος, Καταλήγοντας, ο κ. Χρυσόστομος αναφέρθηκε στο Οσιακό τέλος του Αγίου Ιακώβου και στον παλλαϊκό αποχαιρετισμό του, στην διάρκεια του οποίου, εν μια φωνή, ο λαός του Θεού διακήρυξε την αγιότητά του.
Η Σύναξη ολοκληρώθηκε με τις ευχαριστίες του Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου προς τον φιλοξενούμενο Ιεράρχη και αναφέρθηκε στην μακρά γνωριμία, φιλία, εμπιστοσύνη, συμπόρευση και συναντίληψή τους μέσα στην Εκκλησία. Τον συνεχάρη για την προσφορά του στην Εκκλησία εκλεκτών πνευματικών του τέκνων και παρατήρησε ότι «η Εκκλησία μας πορεύεται με τους Αγίους μας, για να παίρνουμε δύναμη και να μην ξεχνούμε ότι η αγιότητα είναι μια διαρκής πρόκληση και πρόσκληση για όλους μας».
Η επόμενη Αγιολογική Διάλεξη θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στις 7μ.μ. και θα είναι αφιερωμένη στον νεοφανή Όσιο Νικηφόρο τον Λεπρό. Ομιλητής θα είναι ο δρ Κωνσταντίνος Ζορμπάς, Θεολόγος, Κοινωνιολόγος, Πολιτικός Επιστήμων, Δ/ντής της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης.
Αναρτήσεις
