Ζούμε πλέον στον απόηχο της γιορτής του Ευαγγελισμού και της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με παρελάσεις, παιάνες, πανηγυρικούς της ημέρας, γιορτές και σημαιοστολισμούς, παραδοσιακές στολές και εθνική περηφάνια.
Τώρα που όλα
αυτά πέρασαν, και στη μνήμη μας θα τα ξαναζωντανέψει, έστω και για ένα
απόγευμα, η ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, σκέφτηκα, πώς θα διατηρηθούν
όλες αυτές οι μνήμες ζωντανές μες την ψυχή μας;
Όχι απλά ως θύμησες, γιατί αυτό θα αδικούσε τη διπλή γιορτή, αλλά ως νοσταλγία και βίωμα, ως όραμα και στόχος πνευματικός, ως γνώμονας της μελλοντικής πορείας και ταυτότητάς μας.
Η συνεχεία: Εδώ