Μέ κάθε προφύλαξη γιά τήν ἀποφυγή τῆς διασπορᾶς τοῦ κορωναϊοῦ οἱ ἐνορίτες τῶν Σανῶν προσῆλθαν στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Πρόεδρο τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κα Κωνσταντίνα Σιαρλῆ. Ἐντύπωση ἒκανε ἡ χρήση τῆς μάσκας ἀπ’ ὃλους μέ πολλή προσοχή καί ἠ ἐκ μέρους τους ὑπακοή στά κελεύσματα τῶν καιρῶν πού οἱ ἐπιστήμονες ἒχουν καταλήξει καί ζητοῦν ἀπ’ ὃλους μας νά τηρήσουμε. Τοῦτο, βεβαίως, δέν ἀπέτρεψε τή συμμετοχή στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ἀλλά ἀντιθέτως τό ἐπέτεινε περισσότερο, κάτι πού ἱκανοποίησε πολύ τόν Ἐπίσκοπό μας.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέπτυξε φυσικά τήν κορωνίδα τῶν ἀρετῶν πού προβάλλει πνευματικώτατα ἠ Εὐαγγελική Περικοπή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο ( Λουκ. ιη΄ 10-14 ). Ταπείνωση γιά τήν Ἐκκλησία σημαίνει Χριστός, σημαίνει Χριστοζωή, σημαίνει ἀγάπη πού γνωρίζει νά γίνεται θυσία γιά τόν ἂλλον. Θεοδίδακτη ἠ ταπείνωση εἶναι ἠ Δεσποτική ἐντολή καί στολή πού συγκροτεῖ τήν οὐσία τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς ὡς συνισταμένη καί περιεκτική ὂλων των ἀρετῶν. Γιατί χωρίς αὐτήν ὂλα τά ἒργα τά ἀνθρώπινα εἶναι μάταια καί ὃλες οἱ ἀρετές εἶναι περιττές καί κούφιες, κατά τόν Ἃγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή. Ὁ Θεός κουρνιάζει ταπεινά στίς καρδιακές θύρες κι ἀναπαύεται στίς ταπεινές ψυχές γιά νά γεννήση σωτηρία· κι ἀπό τό ὓψος αὐτό σιγοψιθυρίζει στό πλάσμα Του: «Ἐγώ πατέρας, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφέας, ἐγώ θεμέλιο γιά σένα. Ὃ,τι θέλεις ἐγώ. Τίποτε νά μήν σοῦ λείψη. Ἐγώ θά δουλέψω γιά χάρη σου. Ἦλθα νά διακονήσω καί ὂχι νά διακονηθῶ. Ἐγώ φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μητέρα. Τά πάντα ἐγώ... Ἐγώ φτωχός γιά σένα καί ἀλήτης· στόν σταυρό γιά σένα, στόν τάφο γιά σένα, στόν οὐρανό γιά σένα προσέρχομαι ἱκετευτικά στόν Πατέρα. Κάτω στή γῆ γιά σένα ἦλθα πρεσβευτής ἀπ’ Αὐτόν. Γιά μένα εἶσαι τά πάντα καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;» ( Ἱερός Χρυσόστομος)!
Ταπείνωση, εἶπε ὁ Ἐπίσκοπός μας, κατά τόν Ἃγιο Ἰσαάκ τόν Σύρο, σημαίνει θυσία τῶν πάντων καί ἐπώδυνη κένωση, ἀκριβής ἐπανάληψη τῆς “κενώσεως” τοῦ Χριστοῦ, πού μίκρυνε πρός καιρόν μόνος Του τή δόξα Του καί ἒλαβε μορφή δούλου, γενόμενος ὃμοιος μέ τούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ἦταν συγχρόνως καί Θεός. Καί ταπείνωσε τόν ἐαυτό Του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου στόν πατέρα Του, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, πού ἦταν ὁ πλέον ὀδυνηρός καί ἐπονείδιστος θάνατος στή ρωμαϊκή ἐποχή (Φιλ. β΄7-8 )! Νά γιατί ἠ Ἐκκλησία θεωρεῖ τόν Χριστό μας ὡς τήν ἂκρα ταπείνωση. Γιατί τό νά μιλάη κανείς γιά ταπείνωση εἶναι εὒκολο. Τό νά ὑποδείξη ὃμως ἐμπράκτως καί τόν δρόμο καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο γίνονται πράξη, αὐτό εἶναι τό δύσκολο καί ἐκπληκτικό γιά τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Γιά τοῦτο ἦρθε στή γῆ ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καί δέν ἒφυγε ἀπό κοντά μας, παρά μόνο ἀφοῦ μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τό κώλυμα αὐτό.
Καί κατέληξε ὀ Δεσπότης μας: «Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ θύρα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, αὐτή χαρίζει στόν ἐραστή της στήν καρδιά του ἀνάπαυση, γιατί ἒχει ἒνοικο τόν Χριστό. Αὐτή ὠθεῖ τόν χωματένιο ἂνθρωπο νά καταθέση μπροστά στόν σταυρό ὁλόκληρο τό εἶναι του, καί τότε ξαφνικά ὁ Χριστός σηκώνει ἀντί γιά μᾶς τή μοναξιά καί τήν καταθλιπτική βαρύτητα τῆς ζωῆς. “Ὁ ἂνθρωπος παύει νά θεωρῆ τόν ἑαυτό του κέντρο· τό πᾶν ἀνήκει στόν Θεό... Ἡ τέχνη τῆς ταπεινώσεως δέν εἶναι καθόλου τό νά γίνης τοῦτο ἢ ἐκεῖνο, ἀλλά νά εἶσαι ἀκριβῶς στό μέτρο πού σοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό”, θά γράψη ὀ π. Παῦλος Εὐδοκίμωφ. Δηλαδή ὁ Οὐρανός γυρεύει ἀπό μᾶς νά γνωρίζουμε τά ὃριά μας! Κι αὐτό εἶναι μιά θεόδοτη δύναμη πού ἀξιώνει τό πρόσωπο νά βλέπη τόν ἑαυτό του μυρμήγκι καί σκουλήκι, γιά νά γίνη θεόπλαστος ἂνθρωπος!»
για όλες τις φωτογραφίες: Εδώ
Αναρτήσεις
