Αφορμώμενος από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι ο λαός συγκεντρώνονταν κοντά στον Χριστό για να δει σημεία, θαύματα. Ο Ζακχαίος ανέβηκε στην συκομορέα γιατί μέσα του είχε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του και απέδειξε την έμπρακτη μετάνοια του, όταν ο Χριστός φιλοξενήθηκε στο σπίτι του. Χρειάστηκε όμως να υπερνικήσει δύο δυσκολίες: η πρώτη είχε να κάνει με την οικονομική του επιφάνεια και η δεύτερη ήταν τα σωματικά του χαρακτηριστικά. Θα κατηγορούνταν ότι ακολουθούσε έναν λαοπλάνο. Ο Ζακχαίος κατεφρόνησε ό,τι τον καταξίωνε στην κοινωνία, το φαίνεσθαι. Δεν σκέφτηκε «τι θα πει ο κόσμος». Αλλά και το φυσικό εμπόδιο το υπερέβη.
Αυτά τα ίδια εμπόδια υπάρχουν και σήμερα για τους ανθρώπους, ώστε να μην πλησιάζουμε τον Θεό. Το πρώτο εμπόδιο είναι η αμαρτωλότητά μας. Την ίδια στιγμή έρχεται η έπαρση από τις γνώσεις και τα υλικά αγαθά. Δεν γνωρίζουμε όμως ποιοι είμαστε, τι θέλουμε από την ζωή μας, ποιος είναι ο διπλανός μας, με αποτέλεσμα όσοι το αισθάνονται αυτό να περιφρονούνται. Κάποτε παραλλάσσουμε τον Θεό στα δικά μας μέτρα, τον κάνουμε όπως μας εξυπηρετεί για να μη μας ελέγχει. Οφείλουμε όμως να εφαρμόζουμε τον λόγο του ευαγγελιστή «οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί» και να μην υπολογίζουμε τα κοινωνικά εμπόδια. Υπάρχουν όμως και τα εσωτερικά εμπόδια, δηλαδή όταν θέλουμε να ικανοποιήσουμε τα σαρκικά μας εμπόδια, τους λογισμούς μας, τις σχέσεις μας με τα ανθρώπινα, δεν μπορούμε και πάλι να δούμε τον Θεό καθώς εστί. Ας μιμηθούμε λοιπόν τον Ζακχαίο, για να συναντήσουμε τον Χριστό.
Αναρτήσεις
