Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ. από γονείς θεοφιλείς και ήταν συγγενείς των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Θεοφίλου (385-412 μ.Χ.) και Κυρίλλου Α’ (412-444 μ.Χ.). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και θαυμαστή θεολογική και φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Επιζητώντας όμως την ησυχία, για να δύναται να ασχοληθεί με το έργο της ζωής του, την μελέτη των Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι στο όρος Πηλούσιο, γι’ αυτό και έλαβε το όνομα Πηλουσιώτης. Αργότερα χειροτονείται Πρεσβύτερος και στη συνέχεια εκλέγεται ηγούμενος στο μοναστήρι του.
Το ευγενές και υπέροχο ήθος του, ο υποδειγματικός ασκητικός βίος και η τεράστια θεολογική κατάρτισή του συνετέλεσαν, ώστε ταχέως να αποκτήσει μεγάλο κύρος και φήμη, να αναδειχθεί κόσμημα της Εκκλησίας του Πηλουσίου, να καταστεί περίβλεπτος και να θεωρείται μοναδικός στις ερμηνείες χωρίων της Αγίας Γραφής. Κατά την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Έφεσο το έτος 431 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ του μικρού (408-450 μ.Χ.), ο Άγιος αναφαίνεται με μεγάλη υπόληψη και σπουδαίο κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες, φώτιζε τους πάντες με τον θείο του λόγο, νουθετούσε τους άρχοντες, υποστήριζε τους κλονιζόμενους και ήταν η «μούσα της ημετέρας αυλής», όπως αποκαλούσε αυτόν ο ιερός Φώτιος. Συνέγραψε δε, αρκετές πραγματείες, ως και πλήθος επιστολών, από τις οποίες σώζονται πολλές, με τις οποίες νουθετούσε, συμβούλευε και συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες Γραφές.
Ο Όσιος Ισίδωρος κοιμήθηκε ειρηνικά το έτος 440 μ.Χ.
Αναρτήσεις
