Την κυριώνυμο ημέρα τελέστηκε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, συλλειτουργούντων των Σεβ. Μητροπολιτών Μαντινείας και Κυνουρίας κ.Επιφανίου, Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γερασίμου και του Σεβ. Ποιμενάρχου κ. Αμφιλοχίου. Ο προεξάρχων Ιεράρχης κ. Ιωήλ, ομίλησε, με λόγο μεστό, ζείδωρο, πατερικό, αναφερόμενος στο πρόσωπο της Παναγίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων «.. Η Παναγία στέκεται στο κέντρο ως προσωποποίηση, ως η ίδια η έκφραση, η εικόνα και το περιεχόμενο της εμπειρικής, ομολογιακής αποδοχής του Θεού από τον άνθρωπο, εν Χριστώ Ιησού», ευχόμενος, με λόγους καρδιακούς, εις τον εορτάζοντα Ποιμενάρχη κ. Αμφιλόχιο. Ακολούθως και, εκ μέρους του ιερού Κλήρου της Μητροπόλεως, τον λόγο έλαβε ο Πρωτοσύγκελλος, Παν. Αρχ. Αγαθάγγελος Κουμαρτζάκης, ο οποίος μετέφερε τα σεβάσματα, τις ευχές και τις ευχαριστίες του ιερού κλήρου, σημειώνοντας: «.. τα όσα σήμερα εν πληθούση Εκκλησία καταθέτω στην αγάπη Σας, σε αυτή την σύντομη προσλαλιά μου, δεν είναι Σεβασμιώτατε καθ΄ υπερβολήν του έργου και του προσώπου Σας, καθώς ο ίδιος δεν έχετε ανάγκη, αλλά γνωρίζω πως ούτε και το επιθυμείτε. Τα γνωρίζει όλα ο Θεός και ο κάθε άνθρωπος που γίνεται κοινωνός τοσούτων ευεργεσιών», προσφέροντας εκ μέρους του ιερού κλήρου «ως ελάχιστο αντίδωρο ευγνωμοσύνης» Αρχιερατικό ωμοφόριο μετά επιτραχηλίου.
Ο Επίσκοπος μας κ. Αμφιλόχιος, με λόγους ευχαριστιακούς και ευγνωμοσύνης, καλωσόρισε και ευχαρίστησε τους συμμετέχοντες αγίους Αρχιερείς, «η αγαπώσα καρδία των οποίων, ως είπε, υπερέβαλε εαυτόν, και, διαπλέοντες θάλασσα, ξηρά και αέρα, μας χαρίζουν την ευλογητή παρουσία των τιμίων και σεβαστών προσώπων τους», μνημονεύοντας τον καθένα χωριστά, με ειδική ευχαριστιακή αναφορά εις τον Σεβ. Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημήτριο «… τον δόκιμο τη εργασία, εγκρατή τη θεολογία και κρατήρα της λογιοσύνης», ως είπε, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη «δια το δώρο του ουρανού, το απότμημα της Τιμίας Κάρας του Αγίου Ραφαήλ, που τις ημέρες αυτές ευλογεί και αγιάζει τον τόπο και τους ανθρώπους του».
Ακολούθως αναφέρθηκε «εις την ταπεινή διακονία της Ποιμαντορίας της ουδενίας του», σημειώνοντας πως «τέτοιου είδους επέτειοι, είναι καιρός, ευκαιρίες αναστοχασμού, αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης», διερωτώμενος: «.. άραγε πόσο ευπρόσδεκτη θα είναι η απολογία μου για όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο αποκρίθηκα στον λόγο του Θεού ‘Δος μοι υιέ σην καρδίαν’; (Παρ. 23:26)», ευχαριστώντας τον ιερό κλήρο και τον λαό του Θεού «δια την κοινή πορεία της αγάπης και της ενότητος προς την Βασιλεία του Θεού», ζητώντας από όλους όπως «εύχονται και προσεύχονται υπέρ της ελαχιστότητας του».
Πλήθη πιστών κατέκλυσαν το εόρτιο διήμερο τον ιερό Μητροπολιτικό Ναό, μεταξύ των οποίων πολιτικές, δημοτικές αρχές, Διοικητές Στρατιωτικών, κ.α. σχηματισμών του Νομού Χανίων, εκπρόσωποι Φορέων, δια προσκύνηση του αποτμήματος της Τιμίας Κάρας του Αγίου Ραφαήλ και να ευχηθούν στον εορτάζοντα Ιεράρχη κ. Αμφιλόχιο. Πρωτοσύγκελλοι, Καθηγούμενοι, Μοναστικές Αδελφότητες από Χανιά, Ρέθυμνο, συνευχήθηκαν και μετείχαν, μεταξύ αυτών ο εκπρόσωπος του Σεβ. Μητρ. Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίου, Πρωτοσύγκελλος π. Αθανάσιος Καρχάλιος, ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου π. Νικηφόρος Εικοσιδέκας, Καθηγούμενοι, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σπαρμού Ολύμπου, Παν. Αρχ. π.Νικάνωρ, τους οποίους ιδιαίτερα μνημόνευσε και ευχαρίστησε. Η εκκλησιαστική τηλεόραση 4Ε κάλυψε το εόρτιο διήμερο, ευχαριστώντας και την Αδελφότητα «Λυδία».
ΟΜΙΛΙΑ Σεβ. Μητρ.Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, Επέτειος 20ετούς Ποιμαντορίας Σεβ.Μητρ. Κισάμου κ. Αμφιλοχίου, 23 Νοε. 2025
Σεβασμιώτατε ἅγιε Κισάμου καί Σελίνου κύριε Ἀμφιλόχιε, πολλά τά ἔτη Σας.
Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν πρόσκλησή Σας νά συμμετάσχω στήν ἐπέτειο τῆς Ἀρχιερωσύνης Σας, στά εἰκοσάχρονα τῆς ἀρχιερατείας Σας.
Ὁ Θεός νά Σᾶς χαριτώνει, “προσφέρων καί προσφερόμενος”.
Καί νά Σᾶς ἀξιώνει νά “εἰσπράττετε” αὐτήν τήν δωρεά, νά χαριτώνεσθε δαψιλέστατα.
Διότι ὅλους μᾶς χαριτώνει ὁ Θεός. Κανείς καί τίποτε δέν ὑπάρχει “ἀπρονόητο”.
Ὅμως, τό σπουδαῖο εἶναι νά γινόμαστε ἐμεῖς “ἀποδέκτες” τῆς Χάριτος καί πλείονος Χάριτος. Ἐδῶ, ὁ Θεός “ἀμείβει” (τρόπον τινά) τήν προαίρεσή μας, τήν γνώμη μας, τόν κόπο μας, τήν λαχτάρα μας.
Ἐπίσκοπος ἐπί γῆς, καί Ἐπίσκοπος ἐν οὐρανοῖς, “ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων, Κύριε δόξα σοι”.
Μαζί μέ Σᾶς, μαζί μέ τούς Ἀδελφούς ὅλους, μαζί μέ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ζοῦμε μιάν αἴσθηση “τοῦ μυστηρίου τῆς ἐκκλησίας” μέ αὐτήν τήν λατρευτική συλλογικότητα. Εἴμεθα μιά λατρευτική “σωματοποίηση”, μέ κεφαλή τόν Παντοκράτορα Κύριό μας, μέ ἔμπνευση τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὥστε νά προσφερόμεθα στόν Θεό Πατέρα ὡς συλλογικό “σῶμα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως”.
Ὅλοι ἐμεῖς ―καί ὅλοι οἱ Ἀδελφοί μας ὀρθόδοξοι ὅπου γῆς― αὐτήν τήν ὥρα εἴμαστε ἕνα σῶμα, ὅπως χαρακτηριστικά εἰκονίζεται στό ἅγιο Δισκάριο καί στό ἅγιο Ποτήριο.
Ἄν κάθε μόριο τῆς ὕπαρξής μας ―ὄχι μόνο τῆς σωματικῆς, ἀλλά καί τῆς ψυχικῆς― ἦταν Χριστοποιημένο, θά ἐκπληρώναμε τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής μας. Διότι “τό προεπινοούμενο τέλος” τοῦ κόσμου ὅλου εἶναι ἡ “ἀνακεφαλαίωση πάντων ἐν τῷ Χριστῷ”, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρῶτος καί θεολογοῦν ἑρμηνευτικά οἱ Πατέρες, ὡσάν τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή.
Σᾶς εὐχαριστῶ, ἅγιε Ἀδελφέ,γιά τήν παραχώρηση τῆς διακονίας τοῦ κηρύγματος.
Εὔχομαι, ὁ Θεός νά μυσταγωγεῖ τίς καρδιές ὅλων μας, στήν αἴσθηση τῆς σωτηρίας, στήν ἐκζήτηση τῆς σωτηρίας, στήν καθημερινή καρποφορία τοῦ δώρου τῆς σωτηρίας.
Διότι ―ἄς τό εἰπῶ κι αὐτό― ζοῦμε σέ ἐποχές πλεονεξίας τῶν κακῶν καί “δυσανεξίας” τῶν ἀγαθῶν. Λέμε πώς ἀγαπᾶμε τούς οἰκείους, τούς φίλους, τούς συγγενεῖς, τούς συμπατριῶτες, κάθε ἄνθρωπο. Ἀλλά ψευδόμεθα. Τόν ἑαυτό μας ἀγαπᾶμε. Ὁ πολιτισμός μας εἶναι αὐτο-αναφορικός, “κουλτούρα πτώσεως”. Τήν αὐτολατρεία ἐπιδοτοῦμε. Τά πάθη μας πολλαπλασιάζουμε καί τά εἰσπράττουμε μέ τόσες ψυχικές καχεξίες.
Ἀντί νά δώσουμε “πλεόνασμα στοργῆς” στούς ἄλλους, τούς φορτώνουμε “χρεόγραφα στοργῆς”. Ἀντί νά δώσουμε τόν ἑαυτό μας χριστοποιημένο καί χριστοφόρο, τούς δίνουμε τό ἐλάχιστο πού μποροῦμε: τό πιό ἐλαττωματικό “ἐγώ” καί “ὑπερεγώ” μας. Ἕνα “ἐγώ” πού ὁλοένα γυρίζει πρός ἐμᾶς, ἀντί νά μοιράζεται στούς ἄλλους.
Μὀνον ὁ Χριστός μερίζεται καί διαμερίζεται καί δέν δαπανᾶται.
Ἐμπρός λοιπόν, νά δώσουμε στούς ἄλλους ὄχι τόν “ἑαυτούλη” μας, ἀλλά τόν ἑαυτό μας χριστοποιημένο ἀπό τήν θεία Λειτουργία, μέ τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι “ἀοράτως συνών”, μέ τό “Εἰρήνη πᾶσι”, μέ τό “Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας”, μέ τό “Κύριε, ἐλέησον”, μέ τό “Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ὑμῶν”.
Αὐτά δέν εἶναι λόγια, εἶναι Χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, πού χριστοποιεῖ τόν καθένα μας, ὥστε νά προσφέρεται ἔπειτα χριστοποιημένος στούς ἄλλους, στό σπιτικό του καί στό περιβάλλον του.
Βέβαια, γιά νά εἶμαι εἰλικρινής, σήμερα“ἀκούω” τήν λαλιά τῆς καρδιᾶς Σας, τήν “λαλιά” τῶν συλλειτουργῶν, τήν “λαλιά” τῶν χριστιανῶν, τήν “λαλιά” τῶν Ἀγγέλων.
Εἰσπράττω λειτουργικά τήν καρδιακή διάθεση τῶν ἀνθρώπων καί τήν ὑμνολόγο ἐπικουρία τῶν Ἀγγέλων.
Ὄχι μέ τά αὐτιά μου, οὔτε μέ τήν νοερά αἴσθησή μου. Ὄχι. Δέν θέλω νά πῶ αὐτό.
Ἀλλά αἰσθάνομαι ὅτι ἐδῶ μέσα ὑπάρχει “ἦθος προσευχῆς”, “ἦθος θείας λατρείας”, “ἦθος δοξολογικό τοῦ Θεοῦ”. Αὐτό νιώθω καί αὐτό χαίρομαι.
Ξέρετε, γιατί;
Διότι ―τρόπον τινά― βγήκαμε ἀπό τήν στένωση τῆς καρδιᾶς μας, ἀπό τόν ἑαυτό μας, καί χαιρόμαστε μέ τόν Ἐπίσκοπο Ἀμφιλόχιο.
Φυγαδεύεται ἡ αὐτο-αναφορικότητα, ὁ ἐαυτός μας, καί δοξολογοῦμε τόν Θεό γιά τόν Ἐπίσκοπο. Ἀνοίγουν τά οὐράνια, ἔρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἀνοίγει τίς καρδιές. Γιαυτό ὑπάρχει σήμερα ἔντονα αὐτό τό “ἦθος προσευχῆς”, “ἦθος λατρείας Θεοῦ”.
Γιαυτό ἐρχόμαστε στήν Ἐκκλησία, ὅταν γίνεται ἡ θεία Λειτουργία.
Διότι “εἰσπράττει” ὁ ἔνας ἀπό τόν ἄλλο, ὁ καθένας ἀπό ὅλους τούς ὑπολοίπους τό “ἦθος τῆς θείας λατρείας”.
Τό “λίγο” τοῦ καθενός γίνεται “πολύ”, ἀπό τούς ὑπολοίπους, ὅταν ἡ ψυχή ὅλων μας συμψάλλει νοερά τόν Τρισάγιο Ὕμνο ἤ συμψάλλει νοερά τό “Κύριε, ἐλέησον”, τό “Παράσχου, Κύριε”, τό “Σοί, Κύριε”, τό “Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς” καί ὅλα τά ἄλλα ψαλμωδήματα τῆς θείας Λειτουργίας.
ἅγιε Ἀδελφέ,
πρίν δύο χρόνια, τόν Μάϊο τοῦ 2023, Σᾶς εἴχαμε στή Γουμένισσα, γιά πρώτη φορά προσκυνητή, συλλειτουργό, ἱερουργό, ὁμιλητή, διδάσκαλο τῆς “λατρευτικῆς μας ταυτότητος”.
Εἴχατε ρθεῖ, γιά νά μετάσχετε στά Ἐγκαίνια τοῦ Καθολικοῦ ἑνός Γυναικείου Μοναστηριοῦ τῆς ἐπαρχίας μας, τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας τῆς Παραμυθίας. Εἶχαν μετάσχει ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ, ὁ Μητροπολίτης Ἐλασσῶνος κ. Χαρίτων, Ἐσεῖς καί ἡ ταπεινότητά μου.
Εἴχατε μάλιστα καθιερώσει τό ἕνα ἀπό τά δύο ἐνσωματωμένα Παρεκκλήσια.
Μᾶς ἐκομίσατε τότε τό χαριτόβρυτο καί εὐωδιάζον λείψανο τοῦ Ἁγίου τῆς ὑπομονῆς, τοῦ ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ, τοῦ νεότερου Ἁγίου τῆς Ἱερωτάτης Μητροπόλεώς Σας.
Τήν ἑπομένη, συλλειτουργήσαμε στήν Ἱ.Μονή Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης.
Ἐπανήλθατε καί ἄλλες φορές στήν ἐπαρχία μας, τήν μία μάλιστα ὡς προσκυνητής καί τελέσατε Ἀρχιερατικό Τρισάγιο στό μνῆμα τῆς μακαρίας Μαρίας, πού ὑπῆρξε οὐσιαστικά ἡ βασική καί κυριότερη θεόλεκτη ψυχή στό ἱστορικό τῆς ἀποκαλύψεως τῶν Νεοφανῶν Μαρτύρων τῆς Λέσβου.
Πολλοί συνείργησαν, ἀλλά τολμῶ νά εἰπῶ ―ὅπως καί τό ἔγραψα― ὅτι ἡ χαριτωμένη μακαρία Μαρία (μέ παροιμιώδη ἁπλότητα, ταπεινότητα, καθαρότητα, μαρτυρική ὑπομονή καί θεῖο φωτισμό ὡσάν παιδάκι μικρό) ἦταν σάν τούς “βλέποντες” Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στήν ἀποκάλυψη τῶν Νεοφανῶν Ἁγίων.
Ἄν σήμερα ―ἀνά τήν Ὀρθοδοξία― τιμοῦμε τούς τρεῖς Νεοφανεῖς Μάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη, αὐτό τό χρωστᾶμε στήν ἅγια φιλανθρωπία καί πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πού ὅρισε μέ ἕνα θαυμαστό τρόπο ἀνέλπιστα, ἤπια νά ἀλλάξει ριζικά καί νά πιστέψει ὁ τότε Μητροπολίτης Ἰάκωβος τούς Ἁγίους. Καί αὐτό τό χρωστᾶμε ὅλοι μας κυριολεκτικά στήν μακαρία Μαρία. Ὁ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ μέ τούς ἐπιτρόπους, ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἐλαιοκτήματος καί ὁ ἐπιστάτης δέν κατάφεραν νά πείσουν τόν Δεσπότη γιά τά γεγονότα πού ἔζησαν. Διατηροῦσε πολλές ἐπιφυλάξεις, φυλαγόταν ὐπερβολικά, μήπως ἐκτεθεῖ ἡ πίστη μας. Λοιπόν, ἐπίεσαν τήν μακαρία Μαρία κι ἐκείνη ἀπό σεβασμό στόν ἐφημέριο ἀναγκάσθηκε νά πάει(τριανταενός ἐτῶν, μάνα τότε μέ τέσσερα παιδιά). Προειδοποίησε τόν διστακτικό Μητροπολίτη γιά πρώτη φορά ὅτι ὑπῆρχε καί ἄλλος τάφος καί ἄλλος μαρτυρικός Ἅγιος, ὁ διάκονος Νικόλαος. Εἶχε δεῖ ἀπό τόν προηγούμενο Νοέμβριο τήν θέση τοῦ κτιστοῦ τάφου, τό βάθος, τήν κατάσταση τοῦ σκελετοῦ-λειψάνου, τά πάντα (μέ τό κεφάλι γυρισμένο δεξιά καί στερεωμένο ἀπό δύο πέτρες, μέ ἕνα κεραμίδι καί χαραγμένους δυό σταυρούς στά χείλη, μέ τά χέρια σταυρωτά καί λυγισμένα στό στῆθος, ὅλα). Καί σέ τρία ἐπάλληλα ἐνύπνια εἶχε δεῖ 40 μέτρα πιό κάτω τήν Παναγία ὡς Μοναχή, πού τῆς ὑπέδειξε ἐκεῖ ἀκριβῶς ὅτι βρισκόταν θαμμένο τό εἰκόνισμά της καί τό πατοῦσαν.
Ὅταν ―μετά ἀπό δύο μῆνες― ὅλα βρέθηκαν καί τά εἶδε ὁ Μητροπολίτης, μόνον τότε πίστεψε, τήν εὐλόγησε μπροστά στόν κόσμο καί ἀναφώνησε “Σημεῖον Μέγα”. Ὅλα αὐτά τά ἔχω γράψει ἀπό τό 1988 καί τώρα τελευταῖα τό 2013 καί τό 2023.
Τά λέγω πάρα πολύ συνοπτικά, γιά νά διαπιστώσετε ὅτι ὁ Θεός κρατάει στά χέρια Του τήν πορεία ὅλου τοῦ κόσμου. Ὅπως τό λέει ἡ ἱερά Ἀποκάλυψη. “Ἐγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, ὁ ὤν καί ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ».
Ὁπότε κάθετί πού ἀντέχει στήν αἰωνιότητα, αὐτό ἔχει καί ἀξία μοναδική γιά μᾶς.
Ἡ εὐλογία τῆς φετινῆς ἐπετείου γιά τήν θεόσωστο Μητρόπολη Κισάμου & Σελίνου δέν εἶναι ἕνα κοσμικό γεγονός, ἀλλά ἕνα ἐκκλησιαστικό γεγονός. Πιάνει τήν ἱστορία μας ἐδῶ τήν ἀνθρώπινη καί φθάνει στό οὐράνιο ἀντίκρισμα.
Πολύ καλά σκέφθηκαν οἱ διοργανωτές.
Ὡς χριστιανοί, ἀδελφοί μου, καθημερινά “ἐπετειάζουμε”, ζοῦμε καί ξαναζοῦμε “ἐπετείους”.
“Ἐπετειάζουμε” καί ἐπαιτοῦμε.
Θά Σᾶς ἐξηγήσω τί ἐννοῶ.
Ἐπαιτοῦμε διαρκῶς τό μέγα καί σωτήριο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τούς οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ, τήν αἱμοδότηση, τήν ὀξυγόνωση, τήν τροφοδότηση, τήν ἀναζωογόνηση τῆς ὕπαρξής μας, τῆς ζωῆς μας, τῆς συνείδησής μας, τῆς πορείας μας πρός τήν “ἄνω κλήση” (ἄν ποτέ ἐλεηθοῦμε νά τήν κερδίσουμε κι ἐμεῖς, ἐν ἐλέει Θεοῦ).
Λοιπόν! Καθημερινά ὁ χριστιανός εἶναι ξύπνιος, ξάγρυπνος, ἔξ-υπνος.
Ὅσο πιό πολύ πεινάει καί διψάει ἡ καρδιά μας γιά τόν Χριστό, ἐπαιτοῦμε.
Ἐπαιτοῦμε τόν Χριστό.
Ἐπαιτοῦμε γιά τόν Χριστό, στούς γύρω μας.
Ἐπαιτοῦμε γιά τόν Χριστό, στόν ἴδιο τόν Χριστό μας, στήν θεία Λειτουργία, στήν καθημερινή λαχτάρα προσευχῆς, μέ τό “Κύριε, ἐλέησον”, μέ τό “Δόξα σοι, ὀ Θεός”.
Γίνεται “ζητιάνος” ὁ χριστιανός.
Γίνεται ―ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος― ἀλητάκος πού ζητιανεύει.
Τί ἐπαιτοῦμε λοιπόν;
Ἐπαιτοῦμε τόν ἴδιο τόν Χριστό.
Μεταλαμβάνουμε τόν Χριστό (ἄλλοι ἀκροώμενοι τό Εὐαγγέλιο μέ δίψα, ἄλλοι ἱκετεύοντας σέ ὅλη τήν Λειτουργία, ἄλλοι κοινωνώντας-τό οὐσιωδέστερο).
Μεταλαμβάνουμε καί δέν Τόν χορταίνουμε. Συνεχῶς ἐπαιτοῦμε. Σάν τά μικρά παιδιά, πού τρέχουν, παίζουν, ἀλλά γυρίζουν στόν πατέρα τους καί στήν μητέρα τους.
Ἐπαιτοῦμε καί “ἐπετειάζουμε”.
Κάθε νέος ἐκκλησιασμός, κάθε νέα Λειτουργία εἶναι μιά νέα “ἐπέτειος” γιά μᾶς καί γιά τούς ἄλλους χριστιανούς, γιά τό Βάπτισμά μας, γιά τό Μύρωμά μας, γιά τήν ἐκκλησιοποίησή μας.
Κάθε σταυροκόπημα, κάθε “Πάτερ ἡμῶν” στό σχολεῖο (ἄν λέγεται) καί στό τραπέζι τοῦ φαγητοῦ, εἶναι σάν μιά νέα “ἐπέτειος” γιά τήν Χριστοποίησή μας, γιά τήν Ἐκκλησιοποίησή μας. Κάθε ἐπανάληψη “ἐκκλησιοποίησης” εἶναι “ἐπέτειος” τῆς Χριστοποίησης τῆς ζωῆς μας.
Ζοῦμε αὐτό πού ζοῦσαν οἱ Νεομάρτυρες λέγοντας “Χριστιανός εἶμαι”.
Μέ τά μαρτύριά τους, ἀνανέωναν τό Βάπτισμα καί τό Μῦρο.
Καί ὁ Θεός τό ἐπικύρωνε αὐτό.
Ἔδινε ὁ Θεός τήν Χάρη Του (χάρισμα, δωρεά, εὐλογία, ὄχι ὑποχρέωση, ἀλλά χάρισμα), καί τούς γέμιζε μέ τό Ἅγιο Φῶς Του.
Μάλιστα, κάποιες φορές, αὐτό τό Ἅγιο Φῶς, τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἔβλεπαν καί Χριστιανοί καί οἱ Ὀθωμανοί πάνω στά κρεμασμένα ἤ τά ἀποκεφαλισμένα ἅγια λείψανα.
Εἴχαμε δηλαδή σέ κάθε περίπτωση Νεομάρτυρος μιά “μικρογραφία” τῆς Β΄ Παρουσίας καί τῆς Κρίσεως.
Τό ἔδειχνε ὁ Θεός πολλές φορές ὁλοφάνερα σέ πιστούς καί ἀπίστους, σέ χριστιανούς καί σέ βασανιστές, ὅτι τά Μαρτυρικά λείψανα ἦταν “μέλη τίμια τοῦ Χριστοῦ”.
Τά Μαρτυρικά σώματα ἔλαμπαν ὁλόλευκα, ὁλοφώτεινα, ἔτσι ὅπως τό ἔβλεπε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Ἀποκάλυψη. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης σέ μιά σκηνή τῆς Ἀποκαλύψεως ἔβλεπε συμβολικά ἕνα ἀμέτρητο πλῆθος 144.000 Ἁγίων λευκοφορεμένων στόν οὐρανό, χριστιανούς ἀπό κάθε γένος καί φυλή. Χαίρονταν καί ἔψελναν. Ἔψελναν καί χαίρονταν.
Κι ἐμᾶς, κάθετί πού μᾶς συνδέει ἀληθινά μέ τόν Χριστό μας εἶναι μιά ἀνανέωση τῆς ἐνσωμάτωσής μας στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μιά “ἐπέτειος” τῆς Χριστοποίησης τοῦ Βαπτίσματος.
Ἡ πίστη, τό σταυροκόπημα, ἡ μετάνοια, ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ καλοσύνη, ἡ ἀνθρωπιά, ὅλα εἶναι “ἐπαιτεία Χάριτος” καί “ἐπέτειος Χαρίτωσης”.
Μήν τό ξεχνᾶμε, ἀδελφοί.
Ὅπως κάθε χαμόγελο, κάθε ἀγκάλιασμα, κάθε συνομιλία μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα εἶναι “ἀποζήτηση χαρᾶς” καί “ἀνανέωση τῆς πρώτης γνωριμίας”, πολύ περισσότερο αὐτό (πρέπει νά) συμβαίνει μέ τόν Χριστό μας. Ἡ κάθε θεία Λειτουργία εἶναι μιά τέτοια “ἐπαιτεία χαρίτωσης” καί μιά “ἐπέτειος χαρίτωσης”.
Ἀκόμη κι ἄν συχνά ἐκκλησιαζόμεθα καί προπαντός κοινωνοῦμε.
Διότι τότε ἡ γνώμη μας, ἡ λαχτάρα μας, ἡ διάθεσή μας, ἡ συνείδησή μας χριστοποιεῖται. Ἐδῶ εἶναι ὅλο τό μυστικό, ἡ συμμετοχή μας στό “μυστήριο τοῦ Χριστοῦ”, ἡ ἀποδοχή μας γιά τό “προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ” πού εἶναι ὁ Χριστός Κύριος.
Ὁ Θεός νά μᾶς ἀξιώσει ἔτσι νά χαιρόμαστε τήν σωτηρία, τήν Χριστοποίησή μας.
Καί χαίρομαι καί δοξολογῶ τόν Θεόν, γιά τήν θεολογική καί ἐκκλησιαστική ποιμαντορική εὐαισθησία τοῦ Ποιμενάρχου σας, τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ κ. Ἀμφιλοχίου.
Αὐτό ἐπιποθεῖ γιά ὅλους σας καί λαχταρᾶ νά τό χαρίσει ὀ Χριστός μας στόν ἴδιο, ἐξαιτίας τῆς δικῆς σας σωτηρίας.
Πολλά τά ἔτη Σας, ἄγιε Κισάμου καί Σελίνου.
Αναρτήσεις
