Μέσα στη σιωπή που μας τυλίγει σαν σάβανο, μέσα σε τούτη την έρημο όπου κάθε πρόσωπο είναι ένας σπασμένος καθρέφτης, περπατάμε μόνοι. Είμαστε ο πολύς όχλος, το άθροισμα των μοναξιών που ψάχνει απεγνωσμένα ένα νόημα, μια τροφή, κάτι που να μην είναι απλώς η αντανάκλαση του κενού μας. Κουβαλάμε τις αρρώστιες μας σαν παράσημα, τις πείνες μας σαν τη μόνη μας ταυτότητα. Και περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Ίσως έναν θόρυβο να σπάσει τη σιγή, μια λέξη να ράψει τα κομμάτια της ύπαρξής μας, μια φωτιά σε αυτό το παγωμένο λυκόφως. Είμαστε ο σωρός από σπασμένες λέξεις, μια ποίηση που κανείς δεν διαβάζει πια.
η συνέχεια: Εδώ
Αναρτήσεις
