Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ'
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου πρό τοῦ Ἁγίου Πάθους Του. Σ' αὐτή λέγει ὁ Κύριος προσευχόμενος πρός τόν Θεό Πατέρα Του: «Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα δόξασόν σου τόν υἱόν, ἵνα καί ὁ υἱός σου δοξάση σε, καθώς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὅ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. 17,1-2). Ὁ Χριστός, ὡς αἰώνιος Ἀρχιερεύς θά δώσει ζωή αἰώνιο καί στούς πιστεύοντες σ' Αὐτόν.
Ἀκολουθεῖ ὁ ὁρισμός, τί εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰω. 17,3). Αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, δηλαδή προάγονται οἱ πιστοί διηνεκῶς σέ ζῶσα κοινωνία μαζί μέ τόν Θεό καί τόν Χριστό. Ὁποία θεία δυνατότητα! Ὁποῖο θεῖο μεγαλεῖο! Ὑπάρχει ἄραγε κάτι περισσότερο ἀνώτερο, ὑψηλότερο, βαθύτερο, οὐσιαστικότερο ἀπ' αὐτό; Τί ἄλλο ἐπιζητοῦμε;
Αὐτή ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὁ Παράδεισος. Ἡ αἰώνια ζωή, λοιπόν, εἶναι ἐνυπόστατη γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προσλαμβάνει τόν πιστό στήν ἔνθεη ζωή. Ἔτσι ὁ Χριστός καταξιώνει τόν ἄνθρωπο ὡς δημιούργημα «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ». Αὐτό εἶναι τό μέγα καί ὕψιστο ἀγαθό τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἤτοι ἡ μετοχή, ἡ ἕνωση, ἡ κοινωνία, ἡ μέθεξη, ὄχι βέβαια στήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στό φῶς καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως δέ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης «εἴμεθα ἑνωμένοι μέ τόν ἀληθινόν Θεόν διά τοῦ Υἱοῦ του Ιησού Χριστοῦ» (Α' Ἰω.5,20).
Αἰώνια ζωή, κατ' ἀκολουθίαν, εἶναι ἡ δυνατότητα νά βλέπεις ἀπαύστως τό θεῖο πρόσωπο, «τοῦ ὁρᾶν τόν Θεόν». Ἄλλως, νά αἰσθάνεσαι τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀκριβῶς, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος «παράδεισός ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾗ τρυφή πάντων τῶν μακαρισμῶν». Γι' αὐτό καί ὁ Ἱ. Χρυσόστομος θά πεί: «Βέλτιον μυρίους ὑπομεῖναι κεραυνούς ἤ τό πρόσωπον ἐκεῖνο τό ἥμερον ἰδεῖν ἀποστρεφόμενον ἡμᾶς καί τόν γαληνόν ὀφθαλμόν οὐκ ἀνεχόμενον ἡμᾶς βλέπειν». «Εἶναι καλύτερα», λέγει, «νά ὑπομείνει κανείς νά κατακεραυνωθεῖ ἀπό μυρίους κεραυνούς, παρά νά δεῖ τό Πρόσωπο ἐκεῖνο τοῦ Θεοῦ, τό ἥμερο, νά μᾶς ἀποστρέφεται καί τόν γαλήνιο ἐκεῖνον Ὀφθαλμό, νά μήν ἀνέχεται νά μᾶς βλέπει».
Αὐτό, κατ’ ἀκολουθίαν, εἶναι τό μεγάλο θέμα, τό ὁποῖο προβάλλεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Πώς νά φθάσουν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού ἑορτάζουμε, ἐμεῖς ὅλοι οἱ χριστιανοί, στή γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καί ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μία διεργασία μοναχά διανοητική. Ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας ἔχει ἀνάγκη ἀπ’ αὐτή τήν ἐμπειρία τοῦ Ὑπερούσιου Κυρίου.
Καί ὅπως τούς καρπούς τῶν δένδρων δέν τούς γνωρίζουμε ἀληθινά καί ὁλοκληρωτικά, ἄν δέν τούς γευθοῦμε, ἔτσι καί μέ τήν γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, χρειαζόμεθα τήν ἐκκλησιαστική ἐμπειρία, τήν χάρι, τήν Ἀποκάλυψη. Χρειαζόμεθα τό «γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος καί (τότε) μακάριος ἀνήρ, ὅς ἐλπίζει ἐπ' αὐτόν» (Ψαλμ. 33,9).
Αναρτήσεις
