Η Εκκλησία δεν είναι φυλακή (γράφει ο π. Παναγιώτης Κιντής).

Η αρρωστημένη θρησκευτικότητα και η ανάγκη για επιστροφή στον ζωντανό Χριστό

Η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι σύστημα κανόνων αλλά σχέση ζωντανή με τον Ζώντα Θεό. Είναι θεραπεία, φως, ελευθερία. Κι όμως, πόσες φορές έχουμε δει την πίστη να μεταμορφώνεται σε βαρύ φορτίο, σε ένα πλέγμα ενοχών, φόβου και μίσους – σε κάτι το πνευματικά αρρωστημένο.

Η αρρωστημένη θρησκευτικότητα δεν είναι αθεΐα· είναι παραχάραξη του Ευαγγελίου. Δεν είναι απομάκρυνση από τον Χριστό, αλλά επίκληση του ονόματός Του χωρίς αγάπη, χωρίς ταπείνωση, χωρίς αλήθεια. Είναι όταν ο Θεός γίνεται εργαλείο για να δικαιολογήσουμε την ψυχική μας ανικανότητα να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε, να εμπιστευτούμε.

Ο Φαρισαϊσμός ντύθηκε ευσέβεια

Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε από αμαρτωλούς, αλλά από «θρησκευτικούς». Από εκείνους που κρατούσαν τον Νόμο χωρίς το Πνεύμα. Από εκείνους που αγαπούσαν τη θρησκεία τους περισσότερο απ’ τον Θεό.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει:

«Πολλοί μιλούν για την αγάπη, λίγοι όμως την έχουν. Και εκείνος που φωνάζει δυνατά για την ορθοδοξία του, ίσως δεν έχει γνωρίσει ακόμα τον Θεό».

Σήμερα βλέπουμε ανθρώπους να κραυγάζουν για την "ορθότητα", να προσκολλώνται στην τήρηση των τύπων, αλλά να χάνουν το ήθος του Χριστού.

Η καθαρότητα ως είδωλο

Όταν η "ευσέβεια" γίνεται φοβική αποστροφή προς τον αμαρτωλό, τότε δεν έχουμε αγιότητα, αλλά ιδεολογία. Το Ευαγγέλιο δεν είναι αστυνομία ηθών. Είναι αγκαλιά.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς το λέει ξεκάθαρα:

"Η ηθική χωρίς Χριστό είναι μία άλλη μορφή εγωισμού. Δεν σώζει η ηθική, αλλά η Χάρις"

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο – όχι στρατόπεδο

Η Ορθοδοξία είναι βαθιά ψυχοθεραπευτική. Δεν απορρίπτει την ανθρώπινη αδυναμία, την αγκαλιάζει. Δεν θεοποιεί την τελειότητα, προσκαλεί σε μετάνοια.

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε:

«Ο Χριστός δεν θέλει κοντά Του ανθρώπους αγχωμένους, καταπιεσμένους, φοβισμένους. Τους θέλει ελεύθερους. Γιατί μόνο όταν είσαι ελεύθερος μπορείς να Τον αγαπήσεις αληθινά».


Ο Θεός δεν είναι φυλακή – είναι ελευθερία

Η Εκκλησία είναι το σπίτι των πάντων, όχι λέσχη εκλεκτών. Δεν ήρθε ο Χριστός για να φτιάξει "καθαρές κοινότητες", αλλά για να σώσει χαμένους. Για να προσκαλέσει σε τραπέζι γιορτής τον άσωτο, τον τελώνη, την πόρνη, εμένα, εσένα. Όχι με προϋποθέσεις τελειότητας, αλλά με καρδιά συντετριμμένη.

Η αρρωστημένη θρησκευτικότητα φοβάται τη ζωή, τον έρωτα, το σώμα, τον διάλογο, το ερώτημα. Μα ο Χριστός είναι Ζωή. Όχι πνιγμός. Όχι φόβος.

Η Εκκλησία δεν είναι φυλακή. Είναι η έξοδος από κάθε φυλακή.