Διήλθομεν ἀρκετά ἀπό τίς πλέον ἐπίζηλες βαθμίδες ἐκκλησιαστικῆς θεσμικότητος. Διά τοῦτο καί (διαμνημονεύοντες πάντων τῶν θεοκλήτων εἴτε θεοπρονοουμένων τοῦ ἱεροῦ σώματος) πρωτίστως σεβόμεθα τόν κοινόν καί ἑνοποιόν κεντρομόλον προσανατολισμόν τῆς λειτουργηματικῆς ἐκκλησιαστικότητος. Ἔχουμε τήν αἴσθηση πώς ἐδῶ ἐπικεντρώνεται ἡ εἰλικρινέστερη εἰλικρίνεια τῆς ἀληθινότητας τοῦ καθενός μας καί ἀπό ἐδῶ προσφέρεται πληρέστερη στήν χριστοφόρο συμμελία τῆς ἰσόβιας ἄθλησής μας καί τῆς θεόδεκτης καταξίωσης. Πέρα ἀπό πρωτόκολλα καί ἐθιμοτυπίες συμβατικότητος, πού ἄλλα προφέρουν μέ τά χείλη κι ἄλλα λαλοῦν μέ τήν καρδιά, ὅμως “εἰσπράττονται” κατοπτικά ἀπό τήν βαθύτερη διερώτηση ἤ καί διαίσθηση παρ᾽ ἀλλήλων.
η συνέχεια: Εδώ