Την Παρασκευή 7 Μαρτίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά στη Βέροια.
Στο τέλος τελέστηκε τρισαρχιερατικό μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού καθηγουμένου της Μονής Αρχιμ. Παντελεήμονος κατά το οποίο προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων και έλαβαν μέρος οι Σεβμασιώτατοι Γερων Καισσαρείας κ. Θεοφύλακτος και Κίτρους κ. Γεώργιος.
Ακολούθησε τρισάγιο στο κοιμητήριο της Ιεράς Μονής.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ἀφήσωμεν τῆς σαρκός τήν εὐπάθειαν, αὐξήσωμεν τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα».
Ὁ Θεός ἔπλασε, ὅπως ἀκούσαμε τίς ἡμέρες αὐτές στά ἱερά ἀναγνώσματα ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, τόν ἄνθρωπο «χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς», ἔπλασε δηλαδή τό σῶμα του ἀπό τό χῶμα. «Ἐνεφύσησε» ὅμως «εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς», ὥστε ἔγινε ὁ ἄνθρωπος «ψυχή ζῶσα».
Σῶμα καί ψυχή εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Καί τό σῶμα του ὡς χοϊκό, ὡς πλασμένο ἀπό ἕνα φθαρτό ὑλικό, εἶναι πιό ἀδύναμο, εἶναι περισσότερο εὐπαθές, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ψυχή του, ὡς πνοή τοῦ Θεοῦ μέσα στό σῶμα του, εἶναι ἄφθαρτη καί περισσότερο ἀνθεκτική.
Σῶμα καί ψυχή πλάσθηκαν καί προσφέρθηκαν ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο γιά νά συμπορεύονται ἁρμονικά, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ἐπιτύχει τόν προορισμό τῆς ζωῆς του, τήν ὁμοίωση πρός τόν Θεό. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ψυχή εἶναι αὐτή πού συγκρατεῖ καί ἐνισχύει τό σῶμα γιά νά ἐργάζεται τό ἀγαθό, ἀλλά καί γιά νά ἀποφεύγει ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα μπορεῖ νά κάνει καί τά ὁποῖα βλάπτουν τήν ψυχή καί τήν κάνουν νά ἀτονεῖ καί νά νεκρώνεται.
Ἀντίθετα ἡ ἀδυναμία καί ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος, ἡ νωθρότητα καί ἡ εὐπάθεια τῆς ὕλης, εἶναι ἐκεῖνα πού κάποτε παρασύρουν τήν ψυχή καί τήν κάνουν νά «ὑπνώττῃ εἰς θάνατον».
Ἡ ἰσορροπία ἀνάμεσα στό ὑλικό σῶμα καί τήν ἀθάνατη πνοή εἶναι ἀπαραίτητη, ἀλλά εἶναι καί κάτι τό ὁποῖο εὔκολα διασαλεύεται, ὅπως συνέβη καί μέ τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὅταν Ἐκεῖνος τούς ἄφησε νά προσεύχονται στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, κατά τήν ὥρα τῆς δικῆς του μεγάλης ἀγωνίας πρίν ἀπό τό Πάθος του, καί ἐκεῖνοι δέν ἄντεξαν οὔτε μία ὥρα νά ἀγρυπνήσουν μαζί του, γιά νά τοῦ συμπαρασταθοῦν, διότι «τό μέν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής».
Γνωρίζοντας αὐτή τήν ἀδυναμία τῆς σαρκός μᾶς καλεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά «ἀφήσωμεν σαρκός τήν εὐπάθειαν», νά παραμερίσουμε δηλαδή τήν εὐαισθησία τῆς σάρκας μας, τήν ἀδυναμία πού ἔχει ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἡ ὁποία εἶναι ἐπιρρεπής στήν κόπωση, στίς ἀσθένειες, στίς ἀδυναμίες, ὥστε προκαλεῖ δυσκολίες ὄχι μόνο στήν καθημερινότητά μας, ἀλλά προκαλεῖ δυσκολίες καί στόν πνευματικό μας ἀγώνα. Γιατί ὁ πονηρός ἀξιοποιεῖ τήν «εὐπάθειαν» τῆς σαρκός, γιά νά μᾶς πείσει νά ἐλαττώσουμε τήν προσπάθεια τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα· γιά νά μᾶς πείσει ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι καί ἀσθενεῖς γιά νά νηστεύσουμε, εἴμαστε κουρασμένοι γιά νά προσευχηθοῦμε ἤ νά ἐκκλησιασθοῦμε.
Μᾶς καλεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά μήν μᾶς παρασυρθοῦμε ἀπό τήν ὅποια ἀδυναμία τοῦ σώματος, ἀλλά νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά αὐξήσουμε τά χαρίσματα τῆς ψυχῆς, νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά καλλιεργήσουμε τίς ἀρετές, νά προσπαθήσουμε νά καταστήσουμε τήν ψυχή μας ναό τοῦ Θεοῦ καί δοχεῖο τῆς θείας χάριτος.
Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί σέ αὐτό ἀποβλέπει καί ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια, τίς ὁποῖες μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νά ἀξιοποιήσουμε γιά νά νικήσουμε τήν εὐπάθεια τῆς σαρκός καί νά προχωρήσουμε στήν ἐν Χριστῷ ζωή.
Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε σέ ὅλη του τή ζωή καί ὁ μακαριστός Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τά ἐννιάμερα. Παρότι ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά δοκιμασθεῖ ἀπό πολύ νέος ἀπό τήν ὀδυνηρή ἀσθένεια τοῦ καρκίνου καί νά νοσηλευθεῖ στήν Ἀμερική προκειμένου νά τήν ἀντιμετωπίσει, δέν ἄφησε τήν ἀσθένεια νά ἐπηρεάσει τήν πορεία τῆς ζωῆς του. Δέν ἐπέλεξε ἕναν τρόπο ζωῆς εὔκολο καί ξεκούραστο. Ἐμπιστεύθηκε τόν ἑαυτό του στόν Θεό καί ἀφιέρωσε ὁλοκληρωτικά τή ζωή του στήν ἀγάπη του, χωρίς νά ἀφήσει «τῆς σαρκός τήν εὐπάθειαν» νά ἐπηρεάσει καθόλου τή διακονία του ὡς κληρικοῦ, ὡς καθηγουμένου καί ὡς πνευματικοῦ πατρός ἀλλά καί τή ζωή του ὡς μοναχοῦ, ἡ ὁποία ἦταν ὄντως ὑποδειγματική. Καί γι᾽ αὐτό ὄχι μόνο «αὔξησε τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα», ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἀλλά ἀναδείχθηκε ἕνας κατά πάντα χαριτωμένος ἄνθρωπος, ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ζοῦσε γιά τόν Θεό, ἀνέπνεε γιά τόν Θεό καί θυσιαζόταν καθημερινά γιά τούς ἀδελφούς του.
Καί αὐτό τό ἀπέδειξε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν τόν ἐπισκέφθηκε γιά δεύτερη φορά πρίν ἀπό μερικά χρόνια καί πάλι ὁ καρκίνος· ὅταν ἡ σάρκα του ἦταν ἐξαιρετικά εὐπαθής καί θά εἶχε κάθε λόγο νά προσφέρει στόν ἑαυτό του λίγη ἀνάπαυση. Ἐκεῖνος δέν τό σκέφθηκε ποτέ, ἀλλά ἔζησε μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς του ἐφαρμόζοντας τήν προτροπή τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο: «τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει», ἐν ταπεινώσει καί ὑπακοῇ, θά μποροῦσα νά προσθέσω, καί ἀκόμη μέ ἀπόλυτη συνέπεια στά μοναχικά του καθήκοντα, αὐξάνοντας μέ ὅλα αὐτά τῆς ψυχῆς του τά χαρίσματα.
Γι᾽ αὐτό καί παρότι πονοῦμε καί θλιβόμεθα ὅλοι γιά τήν ἀπουσία του καί τή στέρησή του ἀπό τήν Ἱερά Μονή καί τήν Ἱερά μας Μητρόπολη, πιστεύουμε καί εὐχόμεθα ὅτι ὁ Θεός θά τόν ἀναπαύει κοντά του καί θά συναριθμήσει μετά τῶν δικαίων του στή οὐράνια βασιλεία του.
Αναρτήσεις
