Ο ομιλητής, εμβαθύνοντας στην πατερική διδασκαλία για την άσκηση και με αναφορές στον πλατωνισμό και τη δυτική προσέγγισή της, υπογράμμισε μεταξύ άλλων:
«Η άσκηση δεν είναι άρνηση, ν’ απαλλαγούμε από κάτι κακό στη φύση μας. Διότι η φύση και το σώμα μας δε συνιστούν κάτι το κακό. Άσκηση είναι η ευγνωμοσύνη μπροστά στο θέλημα και την ενέργεια του Θεού. Πρόκειται για την περίφημη συνέργεια. Ο Θεός δίνει τη Χάρη και ο άνθρωπος την αφομοιώνει.
»Αναρωτούνται οι Προτεστάντες: τί έκανε στο σπήλαιο της Βέροιας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και φώναζε στο Θεό, φώτισέ μου το σκοτάδι; Ήθελε να καταλάβει το Θεό με το Πνεύμα το Άγιο. Η άσκηση συνιστά, μάλιστα, μια ψυχοσωματική διαδικασία κοινωνίας του Θεού και όχι απλής θεωρίας. Αυτό συμβαίνει και με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, στα οποία μετέχει ο άνθρωπος και με το σώμα: βάπτιση, χρίσμα, θεία κοινωνία.
»Ο ασκητής, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, βλέπει τις ντροπές του, διότι πρώτα είδε τον Θεό. Οδηγείται στο κρυφό ταμείο της προσευχής. Στη συνέχεια, έρχεται η ειρήνη των λογισμών. Εδώ, το 99 τοις 100 των προβλημάτων δεν υπάρχει, μόνον η αναζήτηση του Θεού.
»Έρχονται στη συνέχεια τα χαρίσματα: θεωρία, προόραση, προφητεία, θαύματα, ταπείνωση, χαρά, γέλωτας ψυχής, γλυκά δάκρυα. Με το φωτισμό της ψυχής φωτίζεται και το σώμα, γίνεται θεοειδές. Ο άνθρωπος ανεβαίνει προς τον Θεό, όχι μόνος του αλλά με την κτίση ολάκερη, την κουβαλά επάνω του. Το κατ’ εικόνα αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του».
Αναρτήσεις
