Πανηγυρικός Εσπερινός των Αγίων Αναργύρων στο Νησί Ημαθίας, (ΦΩΤΟ).

To απόγευμα της Δευτέρας, 30^ης Ιουνίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Νησίου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε χαρακτηριστικά: «Μεγάλων ἀξιωθέντες δωρεῶν πανεύφημοι, ἐν ταπεινότητι βίου ἐν τῇ γῇ ἐπολιτεύσασθε», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος γιά τούς ἑορ­ταζομένους ἁγίους Ἀναργύ­ρους Κοσμᾶ καί Δαμιανό, τῶν ὁποίων τή μνήμη πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας καί ἰδιαιτέρως ὁ ἱερός ναός τῆς ἐνορίας σας.

Καί εἶναι ἀπόλυτα ἀληθής ὁ λό­γος τοῦ ὑμνογράφου, διότι ὄντως οἱ δύο ἅγιοι ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό, ἀπό τόν ὁποῖον «πᾶσα δόσις ἀγα­θή καί πᾶν δώρημα τέλειον», με­γά­λες δωρεές. Δωρεά τοῦ Θεοῦ ἦταν οἱ ἀναρίθμητες θερα­πεῖ­ες καί ἰάσεις πού ἐπιτελοῦσαν οἱ δύο ἅγιοι ὅσο βρισκόταν στή γῆ, ἀλλά καί δωρεά τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι τά θαύματα τά ὁποῖα ἔκαναν μετά τό μαρτύριό τους ἀλλά καί συνεχί­ζουν νά κάνουν μέχρι σή­μερα, σέ ὅσους τούς ἐπικαλοῦνται καί ζητοῦν μέ τα­πεί­νωση καί μέ πίστη τή βοήθεια καί τή σωστική ἐπέμ­βασή τους.

Ὅμως ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀντι­διαστέλλει τίς μεγάλες δωρεές, τίς ὁποῖες ἀξιώθηκαν νά λάβουν οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός μέ τήν ταπείνωση, μέ τήν ὁποία ἔζησαν κατά τήν ἐπίγεια ζωή τους, καί τονίζει ὅτι, παρότι ἔλαβαν μεγά­λες δωρεές, αὐτοί συνέχισαν νά ζοῦν μέ ταπείνωση.

Καί τό τονίζει αὐτό, διότι πολλοί ἄνθρωποι, ὅταν ἔχουν χαρίσματα, ὅταν ἔχουν ἱκανό­τη­τες, νομίζουν ὅτι αὐτά εἶναι προσωπικά τους ἐπιτεύγματα, προ­σωπικές τους ἐπι­τυχίες καί ἀποκτοῦν με­γάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους καί φέρο­νται μέ ὑπε­ρηφάνεια καί ἀλαζο­νεία πρός τούς συνανθρώ­πους τους καί πολλές φορές ἀκό­μη καί ἀπέναντι στόν Θεό. Ξεχνοῦν, δηλα­δή, καί ξεχνοῦμε καί ἐμεῖς πολλές φορές ὅτι τίποτε ἀπό ὅσα ἔχουμε δέν εἶ­ναι δικό μας καί τίποτε δέν θά μπο­ρού­σαμε νά κά­νουμε χωρίς τή χά­ρη καί τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μᾶς δίδει τή ζωή ἀλλά καί ὅλα ὅσα ἔχουμε στή ζωή μας, ὄχι γιά νά ὑπερηφανευ­ό­μεθα καί νά καυχώ­με­θα γι᾽ αὐτά, οὔτε γιά νά κομπά­ζου­με καί νά νομίζουμε ὅτι εἴμεθα σπουδαῖοι καί μεγάλοι, ἀλλά γιά νά τά ἀξιο­ποιοῦμε πρός ὄφελος τῶν ἀδελ­φῶν μας, γιά νά τά ἀξιο­ποιοῦμε δοξάζοντας τόν Θεό, ὁ ὁποῖος μᾶς τά χάρισε, γιά νά τά ἀξιοποιοῦμε μέ ταπείνωση καί συναίσθηση τῆς ἀναξιότητός μας, ὅπως ἔκαναν οἱ ἑορταζόμενοι ἅγιοι Ἀνάρ­­γυροι, οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός.

Οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι, ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ὄχι μόνο δέν ὑπερηφα­νεύθηκαν ποτέ γιά τό χά­ρι­σμα πού τούς εἶχε δώσει ὁ Θεός νά θερα­πεύ­ουν τούς ἀνθρώ­πους, ἀλλά διακονοῦσαν πάντοτε τίς ἀνάγκες τους μέ ταπείνωση καί μέ ἀγάπη. Καί αὐτή ἡ ταπείνωσή τους ἔκανε τόν Θεό νά τούς δίδει ἀκόμη πε­ρισ­σότερη χάρη, διότι ὁ Θεός κατά τήν ὑπόσχεσή του «ταπεινοῖς δί­δω­σι χάριν». Ἔκανε ὅμως καί πολλούς ἀνθρώπους νά πι­στεύ­­ουν στόν Χριστό, γεγονός πού ἐξόργισε τόν ρωμαῖο αὐτοκράτορα καί κά­λε­σε τούς δύο ἁγίους σέ ἀπολο­γία γιά τήν πίστη τους καί ἐντέλει τούς ὁδήγησε στό μαρτύ­ριο.

Ἔτσι οἱ δύο ἅγιοι Ἀνάργυροι, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς καί ὁ ἅγιος Δαμια­νός, ἐπισφράγισαν μέ τό μαρτύριό τους τήν πίστη τους στόν Χριστό, αὐτή τήν ὁποία ὁμολογοῦσαν κα­θη­μερινά στή ζωή τους μέ τίς θε­ρα­πεῖες τῶν ἀσθενῶν, αὐτή τῆς ὁποίας ἔδιναν τή μαρτυρία μέ τήν ταπείνωση μέ τήν ὁποία ζοῦσαν καί ἀναστρε­φό­ταν στόν κόσμο.

Γι᾽ αὐτό καί ἀξιώ­θηκαν τόσης τι­μῆς καί μετά τόν μαρτυρικό τους θάνατο καί συ­νέχισαν καί συνεχί­ζουν νά θαυ­μα­τουργοῦν διά τῶν ἁγίων λειψά­νων τους καί διά τῶν πρεσβειῶν τους, γιά ὅλους ἐμᾶς πού ζητοῦμε τή χάρη καί τή βοή­θειά τους.

Γιατί ποιός ἀπό ἐμᾶς δέν προσ­τρέ­χει στούς ἁγίους καί θαυμα­τουρ­­γούς Ἀναργύρους; Ποιός δέν ζητᾶ τή χάρη τους γιά τόν ἑαυτό του ἤ γιά κάποιο προσ­φιλές καί οἰκεῖο του πρόσωπο; Ὅλοι κατα­φεύ­­γουμε σέ αὐτούς, γιατί ὅλοι περι­βαλλόμεθα τήν ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ἔχου­με ἀνάγκη τῆς βοηθείας τῶν ἁγίων θαυματουργῶν Ἀναργύρων ἰα­τρῶν ἐκτός ἀπό τή βοήθεια τῆς ἰατρικῆς ἐπι­στή­μης.

Θά πρέπει ὅμως νά μήν ξεχνοῦ­με, ὅταν προσ­τρέχουμε στούς ἁγί­ους Ἀναργύ­ρους καί ζητοῦμε τή βοήθειά τους, νά τήν ζητοῦμε μέ ταπείνωση, καί νά μήν ξεχνοῦ­με τήν ταπείνωση καί ὅταν λαμ­βά­­νου­­με τή θεραπεία καί τήν ἴαση πού ζητοῦμε. Διότι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν συμπορεύεται μέ τήν ὑπε­­­­ρηφάνεια, γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀνα­γκαία καί ἡ δική μας ταπεί­νωση γιά νά λά­βουμε καί νά δια­τηρήσουμε τή χά­ρη τῆς ἰάσεως πού ζητοῦμε, ἀλλά καί γιά νά ἔχου­με τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν εἶχαν καί οἱ ἅγιοι Ἀνάρ­γυροι, γιά νά μᾶς σκέ­πει καί νά μᾶς προστατεύει στή ζωή μας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ