Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, εορτή του οσίου Νικοδήμου του Βεροιέως του δια Χριστόν Σαλού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και οσίου Νικοδήμου Βεροίας στις εργατικές κατοικίες.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κλρονομήσω;»
Ἄν ὁ πλούσιος τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς πού ἀκούσαμε τήν περασμένη Κυριακή μέ τήν ἐρώτηση πού διατύπωσε «τί ποιήσω ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου;» ἔδειξε τήν προσκόλλησή του στά ὑλικά ἀγαθά, ὁ πλούσιος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου φαίνεται νά ἔχει περισσότερο πνευματικά ἐνδιαφέροντα. Πλησιάζει τόν Χριστό καί τόν ρωτᾶ γιά τήν αἰώνιο ζωή. «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»
Σέ ἀντίθεση μέ τόν ἄλλο πλούσιο πού ἀδιαφόρησε γιά τό αἰώνιο μέλλον του, αὐτός ἐνδιαφέρεται καί θέλει νά ἐξασφαλίσει στόν ἑαυτό του τήν αἰώνιο ζωή. Καί τό ἐνδιαφέρον του ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν ἀπάντησή του πρός τόν Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος τοῦ ἀναφέρει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες καλεῖται νά ἐφαρμόσει κάθε ἄνθρωπος πού θέλει νά τήν κληρονομήσει.
Τί λέγει στόν Χριστό; «Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου». Ὅλες αὐτές τίς ἐντολές τίς τήρησα ἀπό τά νεανικά μου χρόνια. Ἦταν εὐσεβής δηλαδή καί πιστός ἄνθρωπος καί ἐφάρμοζε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ· ἑπομένως θά μποροῦσε νά κερδίσει καί τήν αἰώνιο ζωή.
Κι ὅμως αὐτός ὁ πιστός τηρητής τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ δέν μπόρεσε νά τηρήσει μία, τή μοναδική, θά λέγαμε, πού τοῦ ἔλειπε καί τήν ὁποία τοῦ ὑπέδειξε ὁ Χριστός.
«Ἔτι ἕν σοι λείπει». Ἀκόμη ἕνα πράγμα σοῦ λείπει γιά νά κληρονομήσεις τήν αἰώνιο ζωή, τοῦ εἶπε ὁ Κύριος. Νά πωλήσεις τά ὑπάρχοντά σου, νά τά μοιράσεις στούς πτωχούς καί νά μέ ἀκολουθήσεις.
Ἦταν ὅμως «πλούσιος σφόδρα» ὁ ἄνθρωπος αὐτός, καί ὁ πλοῦτος του ἦταν τό ἐμπόδιο πού τοῦ ἔκλεισε τόν δρόμο πρός τήν αἰώνιο ζωή. Ἔτσι ἀποδείχθηκε καί αὐτός «ἄφρων», παρότι ἡ ζωή του ἦταν διαφορετική ἀπό τή ζωή τοῦ ἄφρονος πλουσίου τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς. Ἀποδείχθηκε ἄφρων, γιατί γιά μία μόνο ἐντολή στερήθηκε τήν αἰώνιο ζωή, διδάσκοντας καί ἐμᾶς ὅτι δέν ἀρκεῖ νά τηροῦμε κάποιες ἐντολές, δέν ἀρκεῖ νά εἴμαστε πιστοί καί εὐσεβεῖς, ἀλλά πρέπει νά μήν μᾶς λείπει τίποτε, προκειμένου νά κληρονομήσουμε τή ζωή πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός γιά ἐμᾶς.
Ἄς μήν νομίσουμε ὅμως ὅτι τό μοναδικό ἐμπόδιο γιά τήν αἰώνιο ζωή εἶναι ὁ πλοῦτος, εἶναι τά χρήματα καί τά ὑλικά ἀγαθά, καί θεωρήσουμε ὅτι ἐμεῖς δέν κινδυνεύουμε, γιατί δέν εἴμαστε πλούσιοι. Μπορεῖ γιά τόν πλούσιο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου νά εἶναι ὁ πλοῦτος, ὅταν ὅμως ὁ Χριστός ἀναφέρεται στό ἕνα πού λείπει ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος τόν ρωτᾶ, δέν ἀναφέρεται μόνο στόν πλοῦτο. Ἀναφέρεται σέ ὅ,τι ἐμποδίζει τόν καθένα μας ἀπό τό νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ὅ,τι εἶναι δυνατόν νά τόν ἑλκύει καί νά μήν τόν ἀφήνει νά ἀγαπήσει τόν Χριστό ὁλοκληρωτικά καί ἀποκλειστικά. Ἀναφέρεται σέ ὅ,τι μπορεῖ νά δεσμεύει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί νά μήν τῆς ἐπιτρέπει νά ἀφοσιωθεῖ στόν Χριστό.
Καί αὐτό τό ἕνα μπορεῖ νά εἶναι γιά τόν καθένα μας κάτι διαφορετικό. Γιά κάποιον μπορεῖ νά εἶναι τά χρήματα, γιά ἄλλον ἡ δόξα καί τιμή τοῦ κόσμου, γιά ἄλλον ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου ἤ τοῦ ἑαυτοῦ του, γιά ἄλλον ὁ ἐγωισμός, ἡ πλεονεξία ἤ ἡ ματαιοδοξία. Καί μπορεῖ γιά τό ἕνα αὐτό ἐμπόδιο, γιά τή μία ἀδυναμία ἤ προσκόλληση πού ἔχουμε καί θά ἱκανοποιήσουμε γιά τά λίγα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, νά χάσουμε τήν αἰώνια ζωή.
Ὁ Χριστός μᾶς προειδοποιεῖ σήμερα καί ἐπαναλαμβάνει καί σέ μᾶς πού εἴμαστε κοντά του καί ἀγωνιζόμαστε νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές του. «Ἔτι ἕν σοι λείπει». Ἀκόμη καί ἄν δέν σοῦ λείπουν πολλά, σοῦ λείπει ἕνα, γιά νά κληρονομήσεις τήν αἰώνιο ζωή.
Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, νά ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά δοῦμε ποιό εἶναι αὐτό πού μᾶς λείπει, ποιό εἶναι αὐτό τό ὁποῖο, ἄν μᾶς ζητοῦσε ὁ Χριστός νά κάνουμε, θά μᾶς δυσκόλευε, θά ἔκανε καί ἐμᾶς περίλυπους σάν τόν πλούσιο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου.
Καί καθώς σήμερα ἑορτάζουμε τή μνήμη τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως, τοῦ πλουσίου καί εὐγενοῦς συμπολίτου μας, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο θυσίασε τά πάντα καί ἀφιερώθηκε στόν Θεό ὡς μοναχός τῆς Μονῆς Φιλοκάλου στή Θεσσαλονίκη, ἀλλά θυσίασε καί τά ἐλάχιστα μέσα, τά ὁποῖα εἶχε στή διάθεσή του ὡς ταπεινός μοναχός, προκειμένου νά βοηθήσει καί νά σώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἁμαρτία. Προτίμησε νά χλευάζεται καί νά περιφρονεῖται ἀπό τούς συμμοναστές του, πού δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν τό κίνητρο τῶν πράξεών του, «ἵνα πάντως τινάς σώσῃ», ὅπως γράφει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος.
Ἔτσι ὁ ὅσιος Νικόδημος ὄχι μόνο ἐφάρμοσε ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ ἀλλά γιά τήν ἀγάπη του ὑπέμεινε καί τόν ὀνειδισμό τῶν ἀνθρώπων καί τῶν συμμοναστῶν του, πού δέν θέλησαν οὔτε νά ἐνταφιάσουν τό σῶμα του στό κοιμητήριο τῆς Μονῆς, γιά νά κερδίσει τελικά τήν αἰώνια ζωή καί νά ἀποκαλύψει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τήν ἄρρητη εὐωδία, τήν ὁποία ἀνέδιδε ὁ τόπος, στόν ὁποῖο εἶχαν ἐνταφιάσει τό ἱερό λείψανό του, τή χάρη τήν ὁποία βρῆκε κοντά του καί τή μακαριότητα τήν ὁποία ἀπολάμβανε ὁ ὅσιος Νικόδημος πλησίον του.
Ἄς προσπαθήσουμε καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμά του καί εἴθε διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ ὁσίου Νικοδήμου νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Αναρτήσεις
