(Από το βιβλίο του π.Νεκταρίου Αντωνοπούλου
«Ταχύς εις βοήθειαν»)
Είμαστε άπό τή Θεσσαλονίκη. Τό βαπτιστήρι μας. ή Χριστίνα, τριών χρονών, παρουσίασε ένα πρόβλημα. Στην κάτω γνάθο, αριστερά, είχε ένα έξογκωματάκι κι έδειχνε μελανό. Οι γονείς τό πήγαν στον παιδίατρο, ό όποιος τους συνέστησε υπέρηχο, γιά νά δουν τί είναι. Ό υπέρηχος έδειξε ένα ογκίδιο καί ό γιατρός είπε πώς πρέπει νά αφαιρεθεί. Στό σπίτι έπεσε πανικός. Άρχισαν νά τό τρέχουν σέ διάφορους γιατρούς.
Γυρίζοντας άπό τό προσκύνημα, τους έδωσα τήν μία είκονίτσα καί ή μητέρα τήν έβαλε τό βράδυ στό μαξιλαράκι τοϋ παιδιού. Τό πρωί, όταν ξύπνησε τό παιδί, είπε στή μητέρα του:
- Μαμά, τή νύχτα ήλθε εκείνος ό παππούλης. Δέν μέ πείραξε, ούτε φοβήθηκα. Μέ κοίταξε, χαμογέλασε κι έφυγε!
Είχαν πάει μέχρι τότε σέ 14 γιατρούς καί όλοι τους σύστησαν εγχείρηση γιά νά βγει τό ογκίδιο. Τελευταία σκέφθηκαν νά πάνε καί σ' ένα χειρουργό στό 424 στρατιωτικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. (Σήμερα, στό καινούργιο πλέον νοσοκομείο, έχει κτιστεί ναός τοϋ Αγίου Λουκά καί εγκαινιάστηκε τόν Μάρτιο του 2008 άπό τόν Μητροπολίτη Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα). Ό γιατρός ζήτησε νά γίνει καινούργιο υπερηχογράφημα. Σέ μιά εβδομάδα τό έκαναν καί, ω του θαύματος!, τό νέο υπερηχογράφημα έδειξε ότι ό όγκος είχε αφαιρεθεί καί μάλιστα μέ νυστέρι. Μέσα υπήρχε ουλή χωρίς όγκο, ενώ εξωτερικά καμία τομή ή ούλη. "Εκτοτε τό παιδί δέν έχει κανένα πρόβλημα».
Μ.Α.Θεσσαλονίκη