Ὁ Ἅγιος δοκίμασε τή θλίψη τόσο στά χρόνια, πού διηκόνησε στό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀλεξανδρείας, ὅσο καί σέ κατοπινά χρόνια μέ ποικίλες ἀντιξοότητες καί δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ἤπιε πολλά πικρά ποτήρια ἀπό ψευδαδέλφους, ἀπό συκοφάντες, ἀπό πρόσωπα τῆς ἐξουσίας, ἀπό ἀσεβεῖς καί ἀνευλαβεῖς συνανθρώπους του. Ὅμως, ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης, ἤξερε ἄλλοτε νά λέγει: «Ὑπέρ ἐμαυτοῦ οὐκ ἀπολογήσομαι. Προσευχηθεῖτε ὑπέρ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ (γιά τόν ἀνακριτή). Καί γι’ αὐτόν ἐσταυρώθη ὁ Κύριος» καί ἄλλοτε «Οὐδέποτε περί οὐδενός ἐμελέτησα κακόν, μόνον τό ἀγαθόν ἐμελέτησα καθ’ ὅλην τήν ζωήν μου». Ὅλες τίς ἀδικίες σέ βάρος του τίς ὑπέμεινε ἀγόγγυστα μέ τήν ὑπομονή τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν βαθυτάτη πίστη του, μέ τό ταπεινό φρόνημα καί μέ τίς ἀδιάλειπτες προσευχές του».
Καί ὁ Σεβασμιώτατος ἔκλεισε τήν ὁμιλία του λέγοντας:
«Ἀναμφισβήτητα, ὁ ἅγιος Νεκτάριος σφράγισε μέ τήν ἁγιότητά του τόν 20ο αἰῶνα καί ὅλους τούς αἰῶνες καθ’ ὅτι ἐντάσσεται καί αὐτός στό πνευματικό στερέωμα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον πεῖρα τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί προσέφεραν μέ τή ζῶσα ἐμπειρία τους τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως.
Ὁ ἅγιος εἶναι πολύ κοντά μας, οἰκεῖος, προσιτός, ἕτοιμος νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς οἰκοδομήσει καί εὐλογήσει. Ἐμεῖς, δέν μένει παρά νά ἀσπασθοῦμε τήν εἰκόνα του, τό ἅγιο χέρι του. Τά ἱερά λείψανά του καί τόν τάφο του στήν γειτονική τῆς Ἀττικῆς νῆσο Αἴγινα. Ἄς γονατίσουμε ἐνώπιόν του, ἄς προσευχηθοῦμε, ἄς προσπέσουμε εὐλαβῶς στήν πατρική ἀγκαλιά του, ἄς τοῦ μιλήσουμε ἁπλά, ἤρεμα μέ τό ἔσω τοῦ εἶναι μας. Ὁ Ἅγιος εἶναι πατέρας μας. Ὅποιος δέν ἔχει πατέρα, νά ἔχει τόν Ἅγιο. Μᾶς ἀκούει. Μᾶς βοηθᾶ. Μᾶς προστατεύει. Δέν διαλείπει πρεσβεύων ὑπέρ τῶν ἐν πίστει καί ἐν πόθω ἐπικαλουμένων αὐτόν.
Σέ μία ἐποχή ὅπου βιώνουμε μιά σκληρή πραγματικότητα καί ἔχουμε πληθώρα ἀδιεξόδων ὁ ἅγιος Νεκτάριός μας ἀληθῶς ὁδηγεῖ τούς πιστούς σέ διεξόδους ζωῆς. Ἀνοίγει δρόμους λυτρώσεως, χαρᾶς, ἐλπίδος. Κυριολεκτικά παρηγορεῖ, εὐφραίνει καί καταλιμπάνει τίς ψυχές μας.
Ἀλλ’ ὦ δόξα τῶν ὀρθοδόξων, καλλωπισμός ἱεραρχῶν, διδάσκαλε καί παιδαγωγέ, πνευματικέ χειραγωγέ μοναχῶν, πενήτων προασπιστά καί πτωχῶν τροφεῦ καί ὁδοιπόρε τῆς τεθλιμμένης ὁδοῦ, πρέσβευε τῷ Ἐλεήμονι Θεῷ ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν. Ἀμήν”.
Στή συνέχεια πραγματοποιήθηκε τό καθιερωμένο “ Ἐνοριακό Ἀρχονταρίκι” ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπου οἱ ἀκροατές εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ὑποβάλλουν ποικίλα ἐρωτήματα στόν Σεβασμιώτατο καί ἀντιστοίχως νά λάβουν τίς κατάλληλες ἀπαντήσεις.
Ἡ 15η μέρα ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Κατανυκτική Ἀγρυπνία, στήν ὁποία
λειτουργός καί ὁμιλητής ἦταν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π.
Ἀλέξιος Γιαννιός, Μετοχιάρης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀστερίου.
Έψαλαν ὁ Λαμπαδάριος κ. Χαράλαμπος Χωραῒτης καί ὁ Ἱεροψάλτης κ. Δημήτριος Κορρές.