Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 15 ετών από την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού γέροντός του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄ τέλεσε μνημόσυνο. Επίσης λόγω της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους τέλεσε μνημόσυνο για τους Γέροντες Γεράσιμο και Σπυρίδων τους Μικραγιαννανίτες και Διονύσιο και Μητροφάνη του Ιερομονάχους.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Θείοις ἄνθραξι τῆς ἐγκρατείας, πάθη φλέξαντες τά φρυγανώδη ἀσκητικῶς ἐν τῷ Ἄθῳ ἠστράψατε», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα πρός τιμήν τῶν δύο ὁσίων τούς ὁποίους ἑορτάζει καί τούς ὁποίους τιμᾶ ἰδιαίτερα καί πανηγυρίζει ἡ ἐνορία σας, τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους.
Καί πράγματι οἱ δύο ὅσιοι διέπρεψαν στόν Ἅγιο Ὄρος, ὄχι μέ τούς τρόπους πού διαπρέπουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι, ὄχι μέ μέσα καί τρόπους κοσμικούς, ἀλλά μέ τόν ἀγώνα τῆς ἀσκήσεως. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ προσπάθεια πού κατέβαλαν καί ὁ ἀγώνας πού ἔκαναν ἐναντίον τῶν παθῶν, ἐναντίον τῶν πειρασμῶν, ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ὥστε ἔγιναν γνωστοί καί ξακουστοί σέ ὅλον τόν Ἄθωνα καί τιμήθηκαν μετά τήν κοίμησή τους ὡς ὅσιοι τόσο ἀπό τούς Ἁγιορεῖτες πατέρες ὅσο καί ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία.
Τί ἦταν αὐτό ὅμως πού τούς ἔκανε νά λάμψουν καί νά καταυγάσουν μέ τήν ἀρετή τους τό Ἅγιο Ὄρος;
Ἦταν, ἀδελφοί μου, μᾶς λέγει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἡ ἐγκράτεια. Ὁ ἀγώνας καί ἡ προσπάθειά τους ἦταν, δηλαδή, νά ἀντισταθοῦν σέ ὅλα ἐκεῖνα τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος καί τόν παρακινοῦν νά παρεκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά ὑποχωρήσει στούς πειρασμούς καί νά ἁμαρτήσει. Γιατί ἐγκράτεια εἶναι νά βάζω φραγμό στήν ἀνεξέλεγκτη θέλησή μου, νά βάζω φραγμό στίς ἐπιθυμίες μου, νά βάζω φραγμό στίς ὀρέξεις μου. Γιατί ὅλα αὐτά καί ἡ θέλησή μας καί οἱ ἐπιθυμίες μας καί οἱ ὀρέξεις μας ἐάν δέν ἐλεγχθοῦν, ἐάν δέν χειραγωγηθοῦν, ἐάν δέν χαλιναγωγηθοῦν μέ τήν ἐγκράτεια, τότε κυριαρχοῦν στή ζωή. Τότε γινόμεθα ἕρμαιο ὅλων αὐτῶν, μᾶς ἄγουν δηλαδή καί μᾶς φέρουν, χωρίς νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε πλέον τόν ἑαυτό μας, χωρίς νά μποροῦμε νά σταματήσουμε τόν κατήφορο τόν ὁποῖο ἔχουμε πάρει.
Ἡ ἐγκράτεια ὅμως δέν εἶναι μόνο ἕνας φραγμός σέ ὅλα αὐτά. Εἶναι συγχρόνως καί αὐτή πού κατακαίει τά πάθη καί τά ἐξαφανίζει, ὅπως κατακαίονται καί ἐξαφανίζονται τά διάφορα προσανάμματα καί τά φρύγανα, ὅταν ἀνάψουν τά κάρβουνα, ὅταν ἀνάψει ἡ φωτιά. Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, καί ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ὅτι οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες κατέφλεξαν μέ τούς θείους ἄνθρακες τῆς ἐγκρατείας τά πάθη.
Ἡ ἐγκράτεια στό πλαίσιο τῆς ἀσκήσεως δέν εἶναι μόνο μία ἄσκηση τῆς θελήσεώς μας. Δέν εἶναι μόνο μία ἄσκηση γιά νά ἐπιβληθοῦμε στίς ἐπιθυμίες μας. Εἶναι μία προσπάθεια καί ἕνας ἀγώνας πού γίνεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν ἀγωνιζόμεθα μέ τή βοήθεια καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ἐγκράτεια δέν περιορίζει καί δέν συρρικνώνει ἁπλῶς τά πάθη μας ἀλλά τά κατακαίει καί τά ἐξαφανίζει μέ τή χάρη βέβαια τοῦ Θεοῦ.
Ἄς μήν νομίσουμε ὅμως ὅτι ἡ ἐγκράτεια εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, ὅπως ἦταν οἱ ἑορταζόμενοι σήμερα ὅσιοι Διονύσιος ὁ ρήτωρ καί Μητροφάνης. Εἶναι μία ἀρετή γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά ἀγωνιζόμεθα ὅλοι μας.
Ζοῦμε σέ μία ἐποχή, ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο, ὅπου οἱ ἄνθρωποι νομίζουν ὅτι ζοῦν τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία, ἐπειδή κάνουν ὅ,τι θέλουν, ὅποτε τό θέλουν καί ὅπως τό θέλουν. Ζοῦν σέ μία κατάσταση ἀπολύτου ἀσυδοσίας καί τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι νά μήν λέγουν ποτέ ὄχι στίς ἐπιθυμίες τους καί στά πάθη τους. Καί ποιό εἶναι τό ἀποτέλεσμα; Ἔχουμε μία κοινωνία στήν ὁποία οἱ περισσότεροι δέν ἐλέγχουν τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ἐπιδίδονται χωρίς καμία συστολή, χωρίς κανένα περιορισμό στήν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τους, ὅποιες καί ἄν εἶναι αὐτές, σαρκικές καί πνευματικές, οἰκονομικές καί ἠθικές. Αὐτό πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι νά μήν χαλάσουν τό χατήρι τῶν ὀρέξεων καί τῶν ἐπιθυμιῶν τους, νά μήν πιεσθοῦν καί κακοκαρδισθοῦν.
Γι᾽ αὐτό καί βλέπουμε, ἀδελφοί μου, ἀνθρώπους γύρω μας πού δέν μποροῦν νά συγκρατηθοῦν σέ τίποτε, πού ὁ νοῦς ἔχει παραδώσει τή διαχείριση καί τήν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπου στίς ἐπιθυμίες. Γι᾽ αὐτό βλέπουμε ἀνθρώπους διαλυμμένους, ψυχικά καί σωματικά, ὑποχείρια τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν τους, πού ἐνῶ ἀρχικά νόμιζαν ὅτι ζοῦν τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία, στή συνέχεια διαπίστωσαν ὅτι εἶναι δοῦλοι τῶν παθῶν τους ἀπό τά ὁποῖα καί δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν.
Γι᾽ αὐτό ἄς μιμηθοῦμε καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τῶν ἑορταζομένων ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων μας, τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους τοῦ πνευματικοῦ καί ἄς ἀσκηθοῦμε στήν ἐγκράτεια, στήν ἐγκράτεια τῆς γλώσσης, τῆς ὀργῆς καί τοῦ θυμοῦ, στήν ἐγκράτεια τῆς κακίας καί τῆς κατακρίσεως, τῆς πλεονεξίας, τῶν σαρκικῶν καί τῶν ὑλικῶν ἡδονῶν καί ἀπολαύσεων, καί τότε θά ἀρχίσουμε καί ἐμεῖς νά ἐλευθερωνόμεθα ἀπό τά πάθη μας καί νά προοδεύουμε στήν ἀρετή, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦδιά πρεσβειῶν καί τῶν τιμωμένων ἁγίων, οἱ ὁποῖοι διά τῆς ἐγκρατείας ἔλαμψαν καί λάμπουν στό πνευματικό στερέωμα καί μᾶς φωτίζουν μέ τή ζωή καί τήν ἁγιότητά τους.
Αναρτήσεις
