Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

.

.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.
Μέσα απ΄αυτές τις σελίδες που ακoλουθούν θέλω να μάθει όλος ο κόσμος για Τους Αγίους, τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Μπορείτε να μου στείλετε την Ιστορία του Ναού σας ή του Μοναστηρίου σας όπως και κάποιου τοπικού Αγίου/ας της περιοχής σας nikolaos921@yahoo.gr

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης
κάνετε κλικ στην φωτογραφία

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

"Παράκλητοι των Χριστιανών χρηματίσαντες".

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος, αδελφοί μου, του μεγάλου πατρός Γρηγορίου του Θεολόγου: «Το γαρ μετά Χριστού πάσχειν και υπέρ Χριστού, του μετ΄ άλλων τρυφάν αιρετώτερον», δηλαδή, το να υποφέρει κανείς μαζί με το Χριστό και για χάρη του Χριστού είναι προτιμότερο από το να ζει ζωή απολαύσεων κοντά σε άλλους1.

«Αιρετώτερον», γιατί οι δοκιμασίες και όσα επιτρέπει ο Θεός στη ζωή των Χριστιανών φανερώνουν τη σταθερότητα της πίστεώς τους, το αγωνιστικό τους φρόνημα και την υπομονή τους στο πρόσωπο του Χριστού. Άλλωστε, μία αγία ζωή γεννά και στερεώνει την αγία πίστη και η πίστη εν συνεχεία φανερώνει την εν Χριστώ ζωή του ανθρώπου.
Μάλιστα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι είναι προτιμότερο να υποφέρει κανείς για την αγάπη του Χριστού ... που είναι ανώτερο από το να ανασταίνει κανείς νεκρούς. Και τούτο γιατί, στα θαύματα χρεώστες γίνονται οι θαυματουργούντες εν Χριστώ ο οποίος τους έδωσε τη δύναμη να θαυματουργούν, ενώ στα παθήματα για το Χριστό χρεώστης γίνεται ο ίδιος ο Χριστός για εκείνους που πάσχουν χάριν Αυτού. «Εκεί μεν οφειλέτης ειμί, ενταύθα δε οφειλέτην έχω Χριστόν»2.
Και αυτοί οι λόγοι των θεοφόρων πατέρων της Εκκλησίας βρίσκουν πλήρη εφαρμογή, τόσο στους παλαιούς Μάρτυρες, όσο και στους Νεομάρτυρες, όπως τους χαρακτηρίζουν με αυτόν το συμβατικό όρο για να τους αντιδιαστείλουν από τους παλαιούς, των οποίων τη Σύναξη, σήμερα, Τρίτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, επιτελούμε εορτίως.
Όλα αυτά τα πρόσωπα, επώνυμα και ανώνυμα, Κληρικοί παντός βαθμού και λαϊκοί, απέδειξαν έμπρακτα την αγάπη τους και την πίστη τους στον Τριαδικό Θεό.
«Ευαρέστησαν το Χριστό.
Εξέπληξαν τους Αγγέλους.
Εύφραναν τους Αγίους.
Ετραυμάτισαν τους δαίμονες.
Ελύπησαν τους αλλοπίστους.
Εχαροποίησαν την Εκκλησίαν.
Επαρηγόρησαν τους αδελφούς τους τον καιρό της δουλείας.
Αγίασαν τους τόπους που μαρτύρησαν.
Ευωδίασαν τον αέρα με την άνοδο των ψυχών τους.
Αγιάζουν με τα μαρτυρικά τους λείψανα τους μετά πίστεως ασπαζομένους3.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν σήμερα, να μεταφέρω στην αγάπη σας λίγες σκέψεις για τα ιερά πρόσωπά τους, αφού οι μορφές τους και ιδιαίτερα το μαρτύριό τους είναι επίκαιρα για την ταραγμένη εποχή μας και κυρίως για όλα εκείνα που συμβαίνουν στην πολύπαθη πατρίδα μας.
Και πρώτον. Οι Νεομάρτυρες ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού, η οποία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μοναδική Εκκλησία, και είναι η ίδια η Εκκλησία των τριών πρώτων αιώνων και μετέπειτα. Η Εκκλησία, που είναι Αγία, αγιάζει τους Μάρτυρες, που είναι τα δικά της παιδιά.
Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Καθώς αυτοί είναι Άγιοι και ευάρεστοι εις τον Θεόν, έτσι και η πνευματικώς γεννήσασα αυτούς Ανατολική Εκκλησία, ... είναι αγία και ευάρεστος εις τον Θεόν ... ταμειούχος της θείας χάριτος του Αγίου Πνεύματος. ... Όποιοι είναι οι υιοί, τέτοια είναι και η μήτηρ• όποιος είναι ο καρπός, τοιούτον και το δένδρον• και όποια τα αιτιατά, τοιαύτα και τα αίτια»4. Γι΄ αυτό και με όλες τους τις δυνάμεις αγωνίζονται:
να βρίσκονται μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας,
να ακολουθούν τον τρόπο ζωής της,
να συμμετέχουν στα Μυστήρια,
να επικοινωνούν με τους Αγίους,
να ζητούν την πρεσβεία και τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Πιστεύουν ακράδαντα ότι δίνοντας το αίμα τους ποτίζουν το δένδρο της πίστεως. Προσφέρουν το αίμα τους για το Χριστό και γίνονται δεκτοί στους ουρανίους θαλάμους, αποτελώντας έτσι κοινωνία μετά πάντων των Αγίων στο Θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου.
Άλλωστε, δεν υπάρχουν Άγιοι και Μάρτυρες εκτός της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι εκείνη, η οποία αναγεννά τους Αγίους, αλλά και τους τιμά εν συνεχεία ανά τους αιώνες. Πόσο σημασία έχει λοιπόν να βρίσκεται κανείς συνδεδεμένος με την Εκκλησία και να τρέφεται και να ζωογονείται με τη χάρη των Ιερών Μυστηρίων!
Δεύτερον. Η ομολογία των Νεομαρτύρων είναι όμοια με την ομολογία των παλαιών Μαρτύρων. «Χριστιανός ειμί» έλεγαν στους δημίους τους οι παλαιοί Μάρτυρες, «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω» απαντούσαν οι Νεομάρτυρες στους αλλοθρήσκους.
Και αυτή η κοινή ομολογία, που την βρίσκουμε σε όλα τα Μαρτυρολόγια, αρχαία και νέα, δεν αποτελεί μία φραστική αντιγραφή, αλλά δηλώνει ένα βαθύτερο θεολογικό περιεχόμενο. Το «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω» εκφράζει την πίστη στον άφθαρτο και αιώνιο Θεό, που δεν είναι άλλος από τον Τριαδικό Θεό, τον Δημιουργό των ορατών και των αοράτων, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, που έρχεται σε αντίθεση με τα είδωλα που είναι φθαρτά και κτιστά ή τις άλλες θρησκείες που επινοήθηκαν από τους ανθρώπους.
Γιατί, απλούστατα ο Χριστιανισμός δεν είναι μία θρησκεία, δηλαδή, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που έχει ιδρυτές ανθρώπους κτιστούς και θνητούς, αλλά είναι αποκάλυψη Θεού.
Χαρακτηριστικός είναι ο λόγος στο σημείο αυτό του Ευαγγελιστού Ιωάννου: «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός»5.
Γι΄ αυτό και όταν ομολογούν ότι Χριστιανοί γεννήθηκαν και Χριστιανοί θέλουν να πεθάνουν, δηλώνουν με παρρησία ότι αυτός ο τρόπος ζωής και η πίστη τους έχουν την αναφορά τους σε αυτόν τον αληθινό Θεό, που φανερώθηκε ασάρκως στην Παλαιά Διαθήκη ως ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος, και ενσάρκως στην Καινή Διαθήκη ως ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.
Αρνούνται να δεχθούν, ότι ο Χριστός είναι απλώς ένας άνθρωπος, δηλαδή φθαρτός. Γι΄ αυτό και με ανδρεία ενώπιον των δικαστών τους και του όχλου ομολογούσαν, όπως οι αρχαίοι Μάρτυρες:
«Εμοί Χριστός πλούτος,
Χριστός εμοί ζωή,
Χριστός εμοί έρως,
Χριστός εμοί Θεός,
Χριστός εμοί τα πάντα εν πάσι»6.
Στο βιβλίο «Μαρτύρια αρχαίων Χριστιανών» για ένα Μάρτυρα της Εκκλησίας, που με ζωηρή φωνή ομολόγησε την ιδιότητα του Χριστιανού, γράφεται πως διετέλεσε παράκλητος των Χριστιανών, γιατί είχε τον Παράκλητο μέσα του : «Παράκλητος των Χριστιανών χρηματίσας, έχων τον Παράκλητον εν εαυτώ»7.
Ακριβώς και οι Νεομάρτυρες, με τη θυσία τους, έγιναν παράκλητοι των Χριστιανών στη δύσκολη εποχή που έζησαν.
Συνέβαλαν στην οικοδομή της χριστιανικής κοινωνίας.
Απετέλεσαν τα αναχώματα απέναντι στη βία και στον εξισλαμισμό.
Φύτευσαν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων την αγάπη και τη βαθιά πίστη στο πρόσωπο του Χριστού.
Οικοδόμησαν και συγκράτησαν με το φρικτό τους μαρτύριο την εκκλησιαστική κοινότητα.
Λάμπρυναν την Ορθόδοξη Εκκλησία σε μία εποχή που δέχονταν πυρά, όχι μόνο από τους αλλοπίστους Αγαρηνούς, αλλά και από τους ετεροδόξους και μάλιστα από τους Λατίνους8.
Πόσο σημασία έχει η αναφορά του μακαριστού Μητροπολίτου Καστορίας Διονυσίου Μάντουκα, που σημειώνει στον Κώδικα της Μητροπόλεως το φρικτό μαρτύριο του Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου του Καστοριέως μαζί με τον αδελφό του και τον γαμπρό του, που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν τους έδωσε κανείς τον απαιτούμενο σεβασμό! Γράφει: «Έγινεν μεγάλη καλοσύνη εις τους Χριστιανούς ότι τον ίδον εις το σκοινί και εδόξασαν τον Θεόν τη δευτέρα ημέρα πως ετελειώθησαν εις μεγάλην δόξαν. Και τοιουτοτρόπως να δώση ο Θεός σε πολλούς τέτοιους Χριστιανούς ωσάν τον Νούλτζον (=Ιωάννην) να λάβουν δόξαν». Δηλαδή, σταμάτησε ο διωγμός. Ειρήνευσαν οι καρδιές των ανθρώπων. Παρηγορήθηκαν και ενισχύθηκαν οι Χριστιανοί.
Οφείλουμε, λοιπόν, στους Νεομάρτυρες.
Οφείλουμε στα πρόσωπα αυτά, γιατί προετοίμασαν το γεγονός της ελευθερίας αυτού του τόπου.
Οφείλουμε, διότι με το αίμα τους άρδευσαν το δένδρο της πίστεως και της ελευθερίας.
Γι΄ αυτό και σήμερα, μαζί με το φιλάγιο Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ευχαριστούμε το Χριστό και εμείς ανακράζοντες : «Δόξα σοι, Κύριε, τω εν τη καθ΄ ημάς αιχμαλώτω γενεά, νέους αναδείξαντι μάρτυρας, εις στηριγμόν της πίστεως, εις παραμυθίαν της αιχμαλωσίας»9.
Τους παρακαλούμε, ακόμη, για την πατρίδα μας, για τον τόπο μας, τον οποίο έβαψαν με το αίμα τους, να υψώνουν χείρας ικέτιδας, γιατί τελικά, στην εποχή της αποστασίας και της ακολασίας, μόνον οι Άγιοι με τις πρεσβείες τους στο Χριστό μπορούν να μας βοηθήσουν. Αμήν.

1 Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΜΕ΄, Εις το Πάσχα, κεφ. 23, ΕΠΕ 5,204
2 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την προς Φιλιππησίους, Ομιλία Ε΄, ΕΠΕ 21,458
3 Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Προοίμιον, εκδ. Αστήρ-Παπαδημητρίου, Αθήνα 1961, σελ. 24
4 ο.π. 14
5 Ιω. 1,14
6 Αντωνίου Παπαδόπουλου, Θεολογία αρχαίων και νέων Μαρτυρολογίων, Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου εις τιμήν και μνήμην των Νεομαρτύρων
(17-19 Νοεμβρίου 1986), Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 127
7 Τα Μαρτύρια των αρχαίων Χριστιανών, Μαρτύριον των εν Λουγδούνῳ τελειωθέντων, ΕΠΕ 194
8 Αντωνίου Παπαδόπουλου, ο.π. 149
9 Δοξαστικό της Λιτής της εορτής. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ο.π. 265-266