Η εορτή του Αγίου Αμβροσίου στην αδελφότητα ΠΕΛΕΚΑΝ Βεροίας. Μνημόσυνο στον μακαριστό Αρχιμ. Αμβρόσιο Κυρατζή, (φωτο).

Την Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου, o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος ΠΕΛΕΚΑΝ στο Κομνήνιο Βεροίας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο στον μακαριστό Αρχιμ. Αμβρόσιο Κυρατζή, πρώην πρωτροσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Νεκρώσας τά μέλη καί νεκρόν σαρκός τό φρόνημα ἀπεργασά­με­νος ψυχήν ἐζώωσας, Ὅσιε».

Στή χορεία τῶν μεγάλων ἁγίων τούς ὁποίους ἑορτάζει αὐτές τίς ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας, ἀδελφοί μου, ξεχωριστή θέση κατέχει καί ὁ τιμώμενος σήμερα ἱεράρχης, ὁ  ἅ­γι­­ος Ἀμβρόσιος, ἐπίσκοπος Με­διο­λάνων.

Καί παρότι ὁ κάθε ἕνας ἀπό τούς ἁγίους τῶν ὁποίων τή μνήμη τι­μοῦμε ἔχει τή δική του πορεία, μέ­σα ἀπό τήν ὁποία ἔφθασε στόν οὐ­ρανό, ὅλοι ἔχουν κάτι κοινό. Ἔ­χουν κάτι τό ὁποῖο ἔκαναν πρά­ξη στή ζωή τους, κάτι τό ὁποῖο ἀπο­τε­λεῖ προϋπόθεση γιά νά ζήσει ὁ ἄν­θρωπος ἐν Χριστῷ καί νά κερ­δίσει τήν αἰώνιο ζωή. Καί αὐτό δέν εἶ­ναι ἄλλο ἀπό τή νέκρωση τοῦ ἑαυ­τοῦ μας, προκειμένου νά ἀναγεν­νηθοῦμε καί νά περιπατή­σουμε, ὅπως συστήνει ὁ ἀπόστο­λος Παῦ­λος, «ἐν καινότητι ζωῆς».

«Νεκρώσας τά μέλη καί νεκρόν σαρκός τό φρόνημα ἀπεργασά­με­νος ψυχήν ἐζώωσας, Ὅσιε».

Ὁ θάνατος, ἀδελφοί μου, εἶναι, ὅπως διδάσκουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄν­θρω­πο γιά νά ζεῖ αἰώνια. Ὅταν ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι ὑπέπεσαν στό προπατορικό ἁμάρτημα καί διά τῆς παρακοῆς τους στήν ἐντο­λή τοῦ Θεοῦ εἰσῆλθε στόν κό­σμο τό κακό καί ἡ ἁμαρτία, ὁ Θεός, θέ­λοντας νά μήν διαιωνίζεται καί τό κακό μαζί μέ τόν ἄνθρωπο, ἐπέ­τρε­ψε τήν εἴσοδο τοῦ θανάτου στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἔτσι παρό­τι ὁ Χριστός μέ τόν δικό του θά­νατο νίκησε «τόν τό κράτος ἔχο­ντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολον», ὁ θάνατος παραμένει στή ζωή μας, μέ μία ὅμως διαφορά. Δέν εἶναι πλέον μόνιμος, ἐφόσον τόν νικήσουμε μέ τόν προσωπικό μας ἀγώνα καί μέ τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὅσο βρισκό­μα­σθε στή ζωή αὐτή.

Καί πῶς νικοῦμε τόν θάνατο; Τό ἀκούσαμε προηγουμένως στό τρο­πάριο τοῦ κανόνος πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου.

«Νεκρώσας τά μέλη καί νεκρόν σαρκός τό φρόνημα ἀπεργασά­με­νος ψυχήν ἐζώωσας, Ὅσιε».

Νικοῦμε τόν θάνατο, ὅταν μόνοι μας νεκρώνουμε τά μέλη μας τά σωματικά. Ζοῦμε, δηλαδή, φέρο­ντας τό ἀνθρώπινο σῶμα μας, ἀλλά δέν εἶναι τό σῶμα μας, δέν εἶναι ἡ ὕλη, δέν εἶναι οἱ ἀδυναμίες μας πού κυριαρχοῦν στή ζωή μας. Δέν εἶναι τά χέρια μας πού κάνουν ἁμαρτωλές πράξεις καί ἐνέργειες. Δέν εἶναι τά πόδια μας πού βαδί­ζουν σέ χώρους στούς ὁποίους πλε­­ο­νάζει ἡ ἁμαρτία. Δέν εἶναι τά μάτια μας πού βλέπουν πονηρά, τά αὐτιά μας πού ἀκοῦν ὅσα δέν εἶναι ὠφέλιμα γιά τήν ψυχή μας, δέν εἶναι τό στόμα μας πού ἀντί νά προσεύ­χεται στόν Θεό ἤ νά πα­ρηγορεῖ τούς ἀνθρώπους, κατα­κρί­νει, συ­κο­φα­ντεῖ ἤ καί καυχᾶται. Ὅλα αὐτά δέν κυριαρχοῦν καί δέν πρέπει νά κυριαρχοῦν στή ζωή μας καί στήν ὕπαρξή μας καί νά κα­θο­ρίζουν τήν πορεία μας, γιατί τότε ὁδηγοῦν τήν ψυχή μας στόν θάν­α­το.

Ἄν ὅμως τά νεκρώσουμε, ἄν κυ­ρι­­­αρ­χήσουμε σέ αὐτά μέ τήν ἐγ­κρά­­τεια καί τήν ταπείνωση, μέ τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε τά μέλη μας ἀνακαινίζονται μαζί μέ τήν ψυχή μας, ὥστε ὁ θά­να­τός μας δέν εἶναι θάνατος αἰώ­νιος, ἀλλά θάνατος προσωρι­νός, εἶναι κοίμηση μόνο καί διά­­βαση ἀπό τά λυπηρά πρός τά θυμη­δέ­στε­ρα.

Νικοῦμε τόν θάνατο, ὅταν νε­κρώ­­­νουμε τό σαρκικό μας φρό­νη­μα, ὅταν νεκρώνουμε τίς ἐπιθυ­μί­ες μας, τίς ὀρέξεις μας, τίς ἀδυ­να­μίες μας καί τίς μεταποιοῦμε ἀπό ὑλικές σέ πνευματικές, ἀπό γήινες σέ οὐράνιες. Ὅταν ἀντί νά ἐπιθυ­μοῦ­με νά εἴμεθα ἀρεστοί στούς ἀν­θρώπους, ἐπιθυμοῦμε νά εἴμεθα εὐά­ρεστοι στόν Θεό. Ὅταν προ­τι­μοῦ­με τήν ταπείνωση ἀπό τή δόξα τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν ἀντί νά ἐπι­διώ­κουμε ἐπίγειες ἀνέσεις καί τι­μές, ἀποβλέπουμε στό βρα­βεῖο τῆς ἄνω κλήσεως.

Καί ἔτσι ὄχι μόνο νικοῦμε τόν θά­νατο, ἀλλά κερδίζουμε τή ζωή, τή ζωή  κοντά στόν Χριστό, τή ζωή πού κέρδισε καί ὁ ἑορταζόμενος σή­μερα ἅγιος ἱεράρχης τῆς Ἐκ­κλη­­σίας μας, ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος, ὁ ὁποῖος «νεκρώσας τά μέλη καί νε­κρόν σαρκός τό φρόνημα ἀπεργα­σά­­με­νος, ψυχήν ἐζώωσε», ὅπως ψά­­λαμε πρό ὀλίγου.

Αὐτή ἡ νέκρωση τῶν μελῶν καί τοῦ φρονήματος τῆς σαρκός ἦταν ὁ ἀγώνας καί ἡ μέριμνα τοῦ μακα­ριστοῦ πατρός Ἀμβροσίου καί αὐ­τή δίδασκε καί συνιστοῦσε καί μέ τούς λόγους καί μέ τή ζωή καί στά μέλη τῆς Ἀδελφότητος Πέλεκαν, ἀλλά καί σέ ὅλα του τά πνευμα­τι­κά τέκνα. Γι᾽ αὐτό καί πιστεύουμε ὅτι ἡ ψυχή του ζεῖ τώρα κοντά στόν Θεό. Ζεῖ καί παρακύπτει στό ἐπου­ράνιο θυσιαστήριο, ὅπως τό ἔκανε καί ἐδῶ στή γῆ, καί συνε­χί­ζει νά εὔ­χεται καί γιά ὅλους ὅσους συν­δέ­­θηκαν μαζί του στή γῆ, ἀλλά καί γιά ὅλους ὅσους τόν μνημο­νεύ­ουν καί δέονται καί ἐκεῖνοι γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ